Ταξίδι στον «Πύργο» του Παναθηναϊκού

To πρωτάθλημα του 2004 μέσα από τα μάτια ενός «τρελού, φανατικού, Παναθηναϊκού» που ταξίδεψε στον Πύργο για να πανηγυρίσει παρέα με τον Μανωλάκη και την παρέα του...
Σαν σήμερα, στις 23 Μαΐου 2004 ο Παναθηναϊκός επικρατούσε με γκολ του Ολισαντέμπε του Πανηλειακού με 1-0 και κατακτούσε το πρωτάθλημα Ελλάδος, μετά από 7 στείρα χρόνια...
Καθώς ξεφύλλιζα το ημερολόγιο των πράσινων αναμνήσεων, τα μάτια μου εστίασαν σε ένα όνομα. Μανωλάκης έγραφε η λεζάντα στη φωτογραφία που έβλεπα. Εικόνες, λέξεις με ρυθμό πολυβόλου κατέκτησαν το μυαλό μου. Εικόνες από το πρωτάθλημα που χάρισε ο σπουδαίος αυτός επιθετικός, σαν σήμερα στις 23 Μαΐου 2004.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τη μαγική εκείνη χρονιά; Το πάγωμα στο δοκάρι του Φραντζέσκου στον αγώνα με την Προοδευτική; Την τρέλα στο μυαλό στο γκολ του Ολισαντέμπε στην Τούμπα; Γυρίζω σελίδα. Τελευταίος αγώνας στον Πύργο με τον Πανηλειακό. Εικόνες και αναμνήσεις. Νεανική τρέλα. Ένα μοναχικό ταξίδι από την Πάτρα στην Τούμπα σε λιγότερο από μία ώρα.
Η πόλη πράσινη. Πάνω από 7000 οπαδοί μας αψηφούν την απαγόρευση μετακίνησης. Οι φύλακες του «συστήματος» διώχνουν τον κόσμο. Σπρώχνουν και χτυπούν. Ένας μάγκας αδελφός, από το Γκύζι δίνει το σύνθημα: «Κανένας αδελφός απ’ έξω σήμερα» μου λέει.

«ΠΑΟ γερά στη Λεωφόρο παίζουμε ακόμα μια φορά». Υπομονή και στήριξη και στο 76’ ο Μανωλάκης μετά από 7 σκληρά, άγονα χρόνια θα δώσει επιτέλους τον τίτλο στον Παναθηναϊκό. Ακολουθεί η είσοδος εκατοντάδων οπαδών στον αγωνιστικό χώρο και όταν το παιχνίδι λήξει στήνεται ένα τεράστιο πανηγύρι κατά μήκος της εθνικής οδού. Ο μύθος της… κόκκινης Ηλείας καταρρίπτεται και επίσημα.

Χιλιάδες αυτοκίνητα συνοδεύουν την αποστολή της ομάδας μέχρι την Αθήνα. Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό ο κόσμος βγαίνει κατά μήκος του δρόμου και με βεγγαλικά και λάβαρα υποδέχεται την ομάδα στο πέρασμά της. Πύργος, Αμαλιάδα, Γαστούνη, Λέχαινα. Σε κάθε σημείο το πούλμαν αναγκάζεται να σταματήσει από την υποδοχή του κόσμου. Το ταξίδι για την Αθήνα θα κρατήσει 6 ώρες. Ακολουθεί η μεγάλη φιέστα στη Λεωφόρο των ονείρων μας.

Δυστυχώς η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη. Η αυτοκαταστροφική ΠΑΕ συνέχισε την αποδόμηση της ομάδας. Οι τελευταίοι της «καταραμένης» γενιάς της Ριζούπολης έφυγαν τη χρονιά που ακολούθησε. Μαζί τους και ο Γιτζάκ Σουμ, ο προπονητής που τόλμησε να δώσει το νταμπλ στο σύλλογο.

Οι εικόνες του αγώνα στον Πύργο, αλλά και όλης της χρονιάς εκείνης θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου ανεξίτηλες. Εικόνες βγαλμένες μέσα από τα πιο τρελά όνειρα ενός οπαδού. Όλα αυτά διαλύθηκαν γρήγορα. Ο σύλλογος είχε πετύχει το σκοπό του, να κερδίσει το νταμπλ. Για τους οπαδούς όμως ήταν μία χρονιά που θα αποτελούσε μάθημα ζωής, καθώς η ΠΑΕ είχε φροντίσει να τους χωρίσει σε παιδιά και... αποπαίδια. Για κακή της τύχη, βέβαια, τα μαθήματα του χθες δημιούργησαν τις βάσεις για τη δημιουργία του δυναμικότερου κομματιού της πράσινης εξέδρας. Του Ενιαίου Φορέα Συνδέσμων της Θύρας 13!

UNITED WE STAND

A