Βγες απ’το καβούκι σου πρωτοετή

Του Κωστή Κοτσώνη
Ναι, αγαπητοί αναγνώστες. Αυτό που πρόκειται να διαβάσετε είναι ένα ακόμα άρθρο για το πόσο θετικό είναι να κάνεις πράγματα «εκτός των τετριμμένων». Και, για να μη σας ξενερώσω εξαρχής με χιλιοδιαβασμένες φράσεις, επιτρέψτε μου να παραθέσω μια προσωπική ιστορία. Οκτώβριος του 2011. Μόλις έχω περάσει στη σχολή μου μετά από έναν αγχωτικό χρόνο. Το πρώτο έτος δεν είχε ούτε νέες γνωριμίες, ούτε φλερτάκια, ούτε κοινωνικοποίηση για μένα. Ξέρετε, ήμουν το παιδί που ελάχιστα μιλούσε σε κόσμο. Όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί το να «ανοιχτώ» σε ανθρώπους ήταν πιο δύσκολο κι απ' το να ανοιχτώ με βαρκάκι σε πέλαγος φουρτουνιασμένο.Μια μέρα έμαθα για κάποια εθελοντική ομάδα της Θεσσαλονίκης που πραγματοποιεί διάφορες παρεμβάσεις στην πόλη. Είχαν βάλει στόχο, λέει, να μετατρέψουν έναν σκουπιδότοπο σε παρκάκι.
Πήγα, λοιπόν, αν και διστακτικός. Και πέρασα όλη μου τη μέρα μου να μαζεύω τενεκεδάκια, να ξεχορταριάζω, να βάφω κολωνάκια, να φυτεύω λουλούδια και να εξηγώ σε επιφυλακτικούς ως και κακεντρεχείς περιοίκους το τι κάνουμε. Το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπέστατο. Ένα όμορφο παρκάκι είχε μόλις προστεθεί στη γειτονιά. Πιο πολύ, όμως, θαύμαζα αυτό που είχε συντελεστεί μέσα μου με εκείνη τη δράση. Ένιωθα λιγότερο φοβισμένος, λιγότερο πεσσιμιστής, λιγότερο εσωστρεφής.
Ήταν η συνεργασία με άλλους νέους ανθρώπους για έναν κοινό στόχο; Ήταν οι ενδιαφέρουσες γνωριμίες που έκανα; Ήταν η αίσθηση της προσφοράς; Δεν ξέρω ακριβώς. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εκείνη τη μέρα το καβούκι στο οποίο είχα κλειστεί για καιρό είχε επιτέλους ραγίσει λίγο.Κάπως έτσι η γεννήθηκε η λαχτάρα μου να ανοιχτώ σε νέα περιβάλλοντα εκτός σχολής. Και εκτονώθηκε σε νεανικό web radio, με drums σε συγκρότημα και, φυσικά, με συμμετοχή στο περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας.
Μμμ, πολύ φοβάμαι ότι κι αυτά που έγραψα για ψωνίστικες κλισέ καυχησιές μπορεί να τα πάρετε. Δεν πειράζει. Αλλού θέλω να καταλήξω ο γερο-τεταρτοετής:Ο εθελοντισμός και τα άλλα είναι μόνο ένα προσωπικό παράδειγμα. Εσύ γράψου σε ομάδες φωτογραφίας. Μάθε χορό αν δεν το κάνεις ήδη. Παρακολούθησε σεμινάρια. Γύρισε ταινίες μικρού μήκους. Ό,τι γουστάρεις.Το ζουμί, όμως, αγαπητέ πρωτοετή, είναι να μην αποκλείεις τίποτα.Άντε ας ρίξω και ένα ακόμα κλισεδάκι: άδραξε τη μέρα, ρε καρντάσι! Και μην αυτοπεριορίζεσαι.