Τα φοιτητικά χρόνια του Νίκου Ορφανού

Η συνομιλία μας με τον Νίκο Ορφανό με αναφορά στα χρόνια που ήταν φοιτητής τέλη δεκαετίας ’80 αρχές ’90 ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ένα απολαυστικό flash back σε μια φοιτητική ζωή όχι πολλά χρόνια πίσω, πάνω σε μια περίοδο, όμως, που όλα άλλαζαν. Μπορείτε να βρείτε τις ομοιότητες; Σπούδασε Ψυχολογία στη Φιλοσοφική και παράλληλα, στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Από του Ζωγράφου στην Τζαβέλα στα Εξάρχεια η διαδρομή ήταν μάλλον λυτρωτική… Συνέντευξη: Κατερίνα Ευσταθιάδου Τι θυμάσαι από την περίοδο φοίτησής σου στη Φιλοσοφική;Κλασικό δημόσιο πανεπιστήμιο από όπου έφυγα τρέχοντας! Πρόλαβα να δω τι γίνεται σε μια εποχή μιζεροπασοκτζίδικης ραστώνης, δε γινόταν τίποτα. Υπήρχε μια θεατρική ομάδα στο και μια λέσχη αλλά γενικώς τα πράγματα ήταν καφενετζίδικα. Τα πράγματα θύμιζαν ελληνική ταινία. Έστελναν οι γονείς με το ΚΤΕΛ φαγιά στα παιδιά. Μεγάλωσα στου Ρέντη και ήταν η πρώτη φορά που η Φιλοσοφική λειτούργησε στην πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου το 1987. Ακόμα σοβατίζανε, δεν υπήρχε καν κυλικείο. Η περιοχή εκεί τότε, επειδή ήταν η τελευταία που αναπτύχθηκε, ήταν τίγκα στους επαρχιώτες γεμάτο ανηφοροκατηφόρες, χαμηλά σπίτια και από τη Φιλοσοφική σε ακτίνα 5 χλμ δεν υπήρχε καφετέρια ούτε για δείγμα.
Εσύ τι τύπος ήσουν;Τότε ήμουν πολύ εσωστρεφής. Μπήκα στο πανεπιστήμιο γιατί η πιο ενδιαφέρουσα επιλογή στο μηχανογραφικό η Ψυχολογία. Δεν μπορούσα να με φανταστώ να κάνω καμία από τις δουλειές από τις υπόλοιπες επιλογές, μαθηματικός, γιατρός. Πήγα εξερευνητικά. Το θέατρο δεν υπήρχε. Επειδή όλες αυτές οι σχολές έβγαζαν καθηγητές οι γονείς ησύχαζαν έλεγαν, εντάξει το παιδί βολεύτηκε, έλυσε το πρόβλημά του. Μπαίνοντας μιζέριασα, γιατί η Ψυχολογία τότε οργανωνόταν, δεν υπήρχαν τα μεταπτυχιακά. Κάναμε λατινικά και αρχαία. Συν το γεγονός, επειδή μεσουρανούσαν τότε οι αριστερές νεολαίες κάθε τρεις και λίγο είχανε καταλήψεις… ένα μπάχαλο. Είχαμε καθηγητές αξιόλογους σε μόρφωση και με καλά βιβλία αλλά ήταν αντικοινωνικοί, στο μάθημα ήθελες κοκαΐνη για να κρατηθείς ξύπνιος (γέλια). Ο μόνος που ξεχώρισα ήταν ο Μπαμπινιώτης που τον είχα επιλογή και ο Σπύρος Ευαγγελάτος από το θεατρολογικό. Επειδή δε μου αρέσει το αντικείμενο και πιέζομαι να τα βγάλω πέρα, παίρνω 2 συγκοινωνίες για να πάω, σπουδάζω στην πόλη μου και γενικά δεν το ευχαριστιέμαι. Όποιος σπουδάζει στην πόλη του δεν καταλαβαίνει φοιτητική ζωή. Πώς μπαίνει το θέατρο στο παιχνίδι;Μεσολαβεί το καλοκαίρι του ‘88 που έχω πέσει σε κατάθλιψη και λέω τι να κάνω με τη ζωή μου και τότε διαβάζω σε ένα περιοδικό μια συνέντευξη του Γιάννη Διακογιάννη του αθλητικογράφου που έλεγε ότι «επειδή από μικρός συνέλεγα πληροφορίες για τα αθλήματα, κατάφερα και έκανα το χόμπι μου επάγγελμα και είμαι πάρα πολύ ευτυχής». Κάτι άστραψε μέσα μου και λέω αυτό πρέπει να κάνω κι εγώ, να βρω μια δουλειά και να μην έχω την αίσθηση ότι δουλεύω και να περνάω καλά. Αρχίζω το ψάχνω αλλά μέχρι τότε ήμουν ένας μέτριος άνθρωπος, δεν είχα διακριθεί σε κάτι. τότε διαβάζω μια αγγελία ότι κάνει εξετάσεις το θέατρο τέχνης. Δίνω, περνάω με υποτρο