Πόσο αδικημένη γενιά είμαστε τελικά;

Συμμετέχοντας σε μερικές συζητήσεις με μεγαλύτερους φοιτητές, που είναι στο πτυχίο ή έχουν τελειώσει κάνοντας τώρα τις μεταπτυχιακές τους σπουδές, συνειδητοποίησα το πόσο άτυχη είναι η δική μας γενιά (μετά το 1993) που μπήκαμε στην φοιτητική ζωή το 2011. Όπως όλοι γνωρίζουμε τη συγκεκριμένη χρονιά η κρίση βρισκόταν στο απόγειο της και συνεχίζει να βρίσκεται.
Τα συγκεκριμένα άτομα μου είπαν πως οι διαφορές του τότε και του τώρα ήταν τεράστιες. Όταν αυτοί είχαν πρωτομπεί στις σχολές τους έπαιρναν σχεδόν το διπλάσιο εβδομαδιαίο ποσό που παίρνουμε εμείς τώρα. Δεν γενικεύω σίγουρα γιατί μπορεί και πάλι ορισμένοι που έχουν άνεση να παίρνουν πολύ μεγάλα ποσά αλλά και φοιτητές που ακόμη και 5-6 χρόνια πριν την κρίση να έπαιρναν το εβδομαδιαίο ποσό που παίρνουμε εμείς τώρα…
Αυτό με έβαλε σε σκέψεις και σε ένα δίλημμα για το αν τελικά αυτό θα μας κάνει εμάς τους νέους καλό ή θα μας γειώσει απότομα σε μία πραγματικότητα που στα παλαιότερα χρόνια σου «χτυπούσε την πόρτα γύρω στα 25».
Στερούμαστε σίγουρα πολλά που θα μπορούσαν να μας κάνουν ίσως πιο ευτυχισμένους και ξέγνοιαστους. Με περισσότερα χρήματα μπορείς να συμμετέχεις σε πολλές φοιτητικές εκδρομές καθώς επίσης έχεις τη δυνατότητα να επισκέπτεσαι φίλους που σπουδάζουν σε άλλες πόλεις. Τώρα πλέον πρέπει κάθε εβδομάδα να κρατάς ένα ποσό για να εξοικονομήσεις χρήματα ώστε να μπορείς να κανονίσεις ένα μικρό ταξίδι τα Χριστούγεννα ή μέσα στο χρόνο.

Μία δεύτερη γλώσσα , ορισμένα σεμινάρια με χρήματα ή ακόμη και πτυχία για πληροφορική και διάφορες ιδιότητες απομακρύνονται όλο και πιο πολύ από τον οικονομικό σου ορίζοντα. Με περισσότερα χρήματα μπορείς να βγαίνεις πιο συχνά έξω και να γνωρίζεις περισσότερα άτομα. Τώρα πλέον η λύση είναι ταινίες στο σπίτι με την παρέα σου (που δεν είναι άσχημο βέβαια αλλά σε πόσο μεγάλη συχνότητα θα το αντέξεις;) ή πιο φθηνά μαγαζιά. Α! Πολλοί ξεκινούν ειδικά στο τρίτο και τέταρτο έτος να βγαίνουν ακόμη πιο σπάνια εξοικονομώντας έτσι χρόνο και για το διάβασμα τους αλλά και χρήματα.
Αυτά είναι βέβαια μικρά παραδείγματα που κάποια βέβαια χωρούν βελτίωση και μικρές περικοπές. Απλά σκέφτομαι πως σε πολλές μας συζητήσεις τα χρήματα, η κρίση, η ανεργία, ο θυμός για τα κόμματα, η θλίψη και το άγχος για το πώς θα τα βγάλουμε πέρα πρώτα σαν οικογένεια και έπειτα σαν μονάδες, είναι πλέον κάποια από τα μόνιμα θέματα μας. Και είμαστε ήδη 20 χρόνων. Κάνουμε συζητήσεις που θα έπρεπε να μας απασχολούν πιο έντονα και να μας φθείρουν λίγο αργότερα.
Ουσιαστικά τα «καλύτερα» μας χρόνια έπεσαν σε μία έντονη οικονομική κρίση που δεν έχει τη διάθεση ακόμη να μας αφήσει ήσυχους. Και αναρωτιέμαι: Αυτό θα μας κάνει μίζερους, υπερώριμους , συνεσταλμένους δίχως πολλές ξέγνοιαστες φοιτητικές εμπειρίες; Ή θα γίνουμε πιο σωστοί όσον αφορά τη διαχείριση των χρημάτων εν συγκρίσει με τις παλαιότερες γενιές; Θα ωριμάσουμε έχοντας περάσει τα δύσκολα και όταν έρθουν καλύτερες μέρες θα αισθανθούμε έστω και με τα μέτρια πιο άνετοι; Πιο δυνατοί; Ότι θυσιάσαμε στιγμές και όνειρα αλλά στο τέλος βγήκαμε κερδισμένοι;Ξεκινήσαμε νευριασμένοι που θα ήμασταν μία γενιά με 800 μετά των 750 και πάει λέγοντας. Όσο πάμε πέφτουμε και οι σκέψεις στο μυαλό μας διαδέχονται η μία την άλλη. Εξωτερικό, δουλειές που δεν αφορούν τη σχολή σου, νεύρα που θέλεις να ανεξαρτητοποιηθείς από τους γονείς σου όταν τελειώσεις το πανεπιστήμιο αλλά τα πράγματα δείχνουν πως πρέπει να μείνεις εκεί γιατί θα έχεις πολύ λίγα χρήματα, στεναχώρια για μία γενιά με τόση διάθεση που θέλει να εργαστεί να παλέψει να σπουδάσει και κάποιοι άλλοι της το στερούν.
Τελικά ποιοι είναι αυτοί που πλήρωσαν όλη αυτή τη κατάσταση; Αν συγκρίνουμε τους μισθούς των γονιών μας με εκείνων που μόνοι τους ξεστόμισαν πως «μαζί τα φάγανε» η διαφορά είναι τεράστια. Το μόνο που έχω να συμβουλεύσω είναι υπομονή και πως ο κακός χάνει πάντα στο τέλος. Το θέμα είναι πόσες απώλειες θα έχει υποστεί ο καλός ως τότε. Πυθαγόρας Κωνσταντίνος Ελευθεριάδης pithagoreiotheorima.blogspot.gr
fb.com/pages/Πυθαγόρειο-Θεώρημα/180810478744593
pithagoras_1993 [at] windowslive.com