Ο Όρκος

Η ζωή κάνει κύκλους. Άλλοι περνάτε τώρα τις πρώτες μέρες σας στο πανεπιστήμιο και άλλοι έχουν ακόμη 1-2 μαθήματα για πτυχίο. Μπορεί να κάθεστε στο διπλανό έδρανο, αλλά σας χωρίζουν τόσα πολλά. Η Στέλλα Ορκίζεται και κάνει τον απολογισμό της… 
Ξεκινάω να γράψω κείμενο μετά από 3 μήνες και το χέρι ψαχουλεύει αυτόματα παραδίπλα στο γραφείο για τον Αστικό Κώδικα, το αιώνιο καταφύγιο του αιώνιου φοιτητή Νομικής. Είτε για σκονάκι είτε για θεμελίωση επιχειρήματος ο Κώδικας είναι για εμάς ότι ο χάρακας για τον αρχιτέκτονα, προέκταση του χεριού. Το βιβλιάριο σπουδών κάτω από το μαξιλάρι επί 24ώρου βάσεως για να ελέγχω ανά 2 ώρες ότι όντως με χωρίζουν πλέον μόνο 2 μαθήματα από το πτυχίο και για να αποδείξω σε όλους ότι το σύνδρομο της γριάς που τα καταχωνιάζει όλα κάτω από το στρώμα, ξεκινάει από μικρές ηλικίες. Ο καφές έχει αφήσει ήδη αποτύπωμα στο γραφείο, ενώ δε χρειάζομαι και σουβέρ με τόσα post-it σε σχέδια από Πριγκίπισσες Disney μέχρι Marilyn Manson, φαινόμενο εξαιρετικά ανησυχητικό γιατί, αν δεν υποδηλώνει αυτό μια σχιζοφρένεια, δεν ξέρω τί θα έπρεπε να με ανησυχήσει. Τέλος, είμαι έτοιμη να συνεισφέρω στην επιστήμη καθοριστικά, όντας ζωντανή απόδειξη ότι το ατέλειωτο διάβασμα, τελικά ΔΕ σε τυφλώνει. 

Τον περασμένο Σεπτέμβρη σαν άλλη Ωραία (duh) Κοιμωμένη ξύπνησα όχι από 100 χρόνια μαγεμένου ύπνου αλλά από 4 χρόνια μαγευτικής ηλιθιότητας που μεταφράζεται σε καφέδες μέχρι το αίμα να αλλάξει σύσταση, ποτά μέχρι το συκώτι να πάει μόνο του να δηλωθεί για δωρεά σε άνθρωπο που θα το εκτιμήσει πραγματικά και με ατέλειωτες επισκέψεις στη Φιλοσοφική, κάνοντας τη Νομική μια αμυδρή ανάμνηση που σταματά κάπου στα αποτελέσματα των Πανελληνίων και στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού το δοξασμένο 2006. Κάπως έτσι έφτασα τέλη 5ου έτους να χρωστάω αναλογικά όσα και η Ελλάδα στην Ευρώπη με μόνο μηχανισμό στήριξης στην περίπτωσή μου την απλή σκέψη: Εγώ με έφερα στο χάλι αυτό, εγώ θα με βγάλω. Τώρα μη φανταστείς κανένα αποφασισμένο άνθρωπο που οικειοθελώς αποφάσισε να γίνει ερημίτης για να βγάλει τη μισή Νομική σε 2 εξάμηνα. Φαντάσου κλάματα και δράματα, ατέλειωτους καφέδες (η ειρωνεία του αιώνιου φοιτητή, καφές κατά την άσωτη ζωή, καφές και μετά την επάνοδο στον ίσιο δρόμο προκειμένου να μείνει το μάτι ανοιχτό), ξυπνητήρια στις 7 για 12ωρες παρακολουθήσεις, μια μικρή περιούσια σε κεριά και λιβάνια (ποτέ δεν ξέρεις) και κινητό στο αθόρυβο επί 24ωρου βάσεως. 

Οι φίλοι αραίωσαν, οι βόλτες ήταν απλά για φρέσκο αέρα, η διαδρομή σχολή-σπίτι-super market αντικατέστησε την Νίκης-Βαλαωρίτου-Φιλοσοφική και μετά από 16 μαθήματα σε 2 εξεταστικές, έφτασε το όλα ή τίποτα. 8 μαθήματα για πτυχίο και η αγωνία στα ύψη γιατί πλέον ξέρεις ότι αν κοπείς πας άλλη μια εξεταστική περίοδο πίσω ενώ αν περάσεις… ορκίζεσαι! Η αίσθηση και η ιδέα μόνο σε κάνει να νιώθεις πίεση μεγαλύτερη κι από τη Μενεγάκη για τα νούμερα τηλεθέασης. Κι έρχεται εκείνο το απόγευμα, συνήθως, που πας να δεις το τελευταίο μάθημα αφού έχεις προετοιμάσει εαυτόν ψυχολογικά ότι και να κόπηκες δεν έγινε τίποτα (ανάθεμα αν υ