Ιστορίες από το αναγνωστήριο | Πίσω μου σ’έχω ξέκωλο!

Δε θα σας πω κάτι καινούργιο… έχω μια δυσκολία με την εξεταστική. Δε με χωράει ο τόπος. Κάθομαι σπίτι πνίγομαι, πάω στους φίλους μου, καταλήγουμε να παίζουμε pro. Βγαίνω για καφέ, τύψεις. Μια επιλογή μου έμεινε. Το αναγνωστήριο. Παίρνω τα κουβαδάκια μου… εμμμ τις σημειώσεις μου, λοιπόν, ένα πρωί και καταβαίνω. Αφού έφερα περιπολία 3 φορές όλη την περίμετρο εντόπισα μια μίζερη θέση στην άκρη ενός τραπεζιού με μια μισοχαλασμένη καρέκλα. Λαχείο! Γύρω γύρω όλοι διαβάζουν, άλλος έχει περασμένα ακουστικά, άλλος ανοιχτό υπολογιστή, άλλοι είναι σε παρέες… Μπαίνω στο Mood! «Το ‘χω» σκέφτομαι. Δεν προλαβαίνω να γυρίσω σελίδα και έρχεται… Το χαλασμένο τακούνι της χτυπάει σαν κλακέτα στο ψυχρό πάτωμα διαρρηγνύοντας το σύννεφο σκέψεων και πράξεων που έχουμε πλάσει με τόσο κόπο και αυτοσυγκέντρωση. Δε μου αφήνει επιλογή, γυρνάω. Το ξεκωλάκι μπαίνει μέσα με βήμα γεμάτο αυτοπεποίθηση, παρά το ξεπεταλωμένο τακούνι. Είναι στο 1.65, τσουπωτή, με γκρι σορτς μάλλινο που μεγαλώνει κι άλλο την διαστάσεων Βραζιλίας κωλάρα της. Έχει μαύρο κορακί μαλλί, βαμμένο μάτι φουλ. Περνάει από μπροστά μου κουνάμενη σινάμενη και το άρωμά της ανακατεύεται με την τσιχλόφουσκα που μασάει επιδεικτικά. Πρώτη απορία: πώς είναι δυνατόν να είναι φοιτήτρια αυτό το νούμερο; Έρχεται κάθεται πίσω μου, σχεδόν ακουμπάνε οι καρέκλες μας. Η τιγρέ τσάντα με το χρυσό μπρελόκ «love» που κράταγε τη θέση τόση ώρα ήταν δικιά της. Είναι 10 το πρωί ακόμη δεν έχω τελειώσει τον καφέ. Γυρνάω να πάρω δήθεν κάτι από την τσέπη του μπουφάν. Το ξεκωλάκι έχει τουρλωθεί και μιλάει στο hands free με κάποιον. Κανονίζει ποτάκι το βράδυ… μα υπάρχει κόσμος που πάει για ποτό; Το μαγαζί που λέει είναι από εκείνα τα γλεντάδικα που ούτε απέξω δεν πατάω. Θε’μου πώς ζουν ανάμεσά μας αυτά τα άτομα; Είναι σιχαμερό! Ξαφνικά μου κάνει poke στον ώμο με το πλαστικό πολύχρωμο νύχι της. Μου ζητάει διορθωτικό χαμογελώντας. Διάολε είναι όμορφη πίσω από το πάστωμα. Τα μάτια της αστράφτουν. Βλέπει τις σημειώσεις μου: «Κυκλώματα κι εσύ;» ρωτάει; «Ναι» απαντάω κοφτά, νιώθοντας ότι έχω κοκκινήσει από αμηχανία. «Αν θέλεις κάποια βοήθεια πες μου, τα έχω περάσει» απαντά όλο ευγένεια και χάρη. Σκύβω το κεφάλι από ντροπή… «Στέλλα» μου συστήνεται. Την κοιτάζω με απορία: «Ορέστης». Με τη Στέλλα τη βγάλαμε μαζί εκείνη την εξεταστική, αποδείχτηκε ότι ήταν συμφοιτήτρια και μάλιστα από τα άτομα που δε χρωστάνε κανένα μάθημα. Στο Πολυτεχνείο! Και στα εξάμηνα που ακολούθησαν με βοήθησε πολύ και περάσαμε και άλλες εξεταστικές παρέα. Είναι η κολλητή μου. Ακόμη την φωνάζω ξέκωλο και κι εκείνη εμένα καθίκι.
του Ορέστη Μπότσαρη