Hταν κάποτε ένα πουκάμισο

Όχι πολύ παλιό αλλά δεν το ‘λεγες και καινούριο. Κατά τόπους τσαλακωμένο, με ανεπαίσθητους λεκέδες από κολόνια στις μασχάλες. Λευκό φυσικά. Μακρυμάνικο αλλά συνήθως το ‘βλεπες γυρισμένο. Πολυφορεμένο. Την είχε κάνει τη ζωή του.
Τότε ήταν κρεμασμένο στην καρέκλα του γραφείου του. Έστεκε αγέρωχο, δέσποζε πάνω από όλα τα υπόλοιπα ρούχα. Μια φωτεινή πινελιά στο σωρό από τζιν παντελόνια και μαύρα T-shirts.
Ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ανοίγοντας τα μάτια μου. Ήταν το πρώτο ρούχο που φόρεσα πάνω μου βιαστικά για να σηκωθώ. Το πρωί εδώ κάνει ψύχρα. Αγκάλιασα τον εαυτό μου. Μυρίζει αυτός. Η μυρωδιά του οικεία, αγαπημένη. Θα την αναγνώριζα ανάμεσα σε όλα τα αρώματα, ακόμη και τα πιο βαριά.
Εκείνο το πρωινό, πανομοιότυπο με όλα τα πρωινά της περιόδου εκείνης, είναι χαραγμένο στο μυαλό και το υποσυνείδητό μου περισσότερο απ’ όσο πίστευα. Περίοδος τρελή, με θανάτους, μετακομίσεις, απολύσεις, πτυχία, τρεξίματα.
Οι έντονοι ρυθμοί δεν μου επέτρεπαν τότε να εκμυστηρευτώ πόσο λάτρευα αυτά τα πρωινά, που τριγύριζα φορώντας ένα λευκό του πουκάμισο, ούτε στον εαυτό μου? πόσο μάλλον στον ίδιο.
Ευτυχία, αυτό είναι το συναίσθημα που με πλημμυρίζει όταν με θυμάμαι . Ευτυχία για τις μικρές στιγμές- να φτιάχνεις φραπέ, να παίζεις με τις γάτες σας, να παίρνεις τηλέφωνα και να περνά η μέρα σου φορώντας μονάχα αυτό. Μέχρι να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα και να το βγάλεις ξανά- να στο βγάλει ξανά. Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, ακόμη το ‘χουμε αυτό το πουκάμισο. Δεν το φοράει αλλά δεν το πετάει κιόλας. Μ’ αυτό ήρθε στο γάμο μας, στην παιδική παράσταση της μικρής κόρης μας, στην ορκωμοσία της μεγαλύτερης.
Κι αν ποτέ αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια, κοιτάω το πουκάμισο αυτό. Με τα χρόνια έχει ξεφτίσει κατά τόπους αλλά κρατάει. Και κρατάει γερά. Σαν κι εμάς. Αν εσείς αναρωτιέστε πώς γίνεται αυτό, πώς γίνεται ο έρωτας να κρατάει για πάντα θα σας εξομολογηθώ αυτή τη συνταγή: Ξεκινήστε με μπόλικη υπομονή. Προσθέστε αργά ένα φιλί. Προσεκτικά ανακατέψτε λίγη κατανόηση. Αναμείξτε καλά. Συνεχίστε προσθέτοντας κατανόηση κι αγάπη μέχρι να φθάσετε στην σωστή αναλογία. Ελέγξτε για κακοκεφιές ή δάκρυα και προσθέστε μια πρέζα ακόμη στοργή. Μόλις σταματήσουν τα δάκρυα, πασπαλίστε με άφθονο κουράγιο κι χάδι. Γαρνίρετε με γενναία δόση χιούμορ. Κι η συνταγή πέτυχε!
Irish Wish