H Ραλλία Χριστίδου γράφει στο mycampus.gr - Ξημέρωσε δευτέρα

Η Ραλλία, ως guest columnist μας μιλά για ένα πρωινό της Δευτέρας σαν όλα τα πρωινά Δευτέρας. Παρατηρεί τους ανθρώπους, βλέπει, μυρίζει, αισθάνεται, εμπνέεται, προβληματίζεται. Κάπως έτσι γεννιούνται τα τραγούδια τελικά. Έτσι απλά
της Ραλλίας Χριστίδου
Σήμερα ξημέρωσε Δευτέρα. Ελληνική Δευτέρα. Ελληνικός όμορφος αττικός ουρανός φαίνεται πίσω από την μπαλκονόπορτά μου. Παίρνω την απόφαση να βγώ στο μπαλκόνι μου. Μικρό αλλά γεμάτο φυτά. Τα λατρεύω πραγματικά. Γιασεμί, ριχόσπερμα, λουίζες, βοκαμβίλιες, δύο λέιλαντ, γαρδένιες, αγγελικούλες και κάποια άλλα, νυχτολούλουδο το οποίο φέτος το κρατησα ζωντανό παρά τα πολλά κρύα. Θα βγω έξω σήμερα για δουλειές, λογαριασμούς... Λυπάμαι που θα πάρω το αυτοκίνητο (παρότι λάτρης των αυτοκινήτων από 18 χρονών) γιατί εχθές πήγα στο πατρικό μου για το κυριακάτικο τραπέζι και πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια πήγα με τα πόδια. Περπάτησα μισή ώρα και όσο κι αν δεν το πίστευα αισθάνθηκα πραγματικά υπέροχα.
Σήμερα όμως όλοι είναι έξω για τις δουλειές τους. Νιώθω όμως οτι πραγματικά είναι εξω για τις δουλειές τους και όχι για τον εαυτό τους, για την ζωή τους... Κορναρίσματα, μούντζες, βρισιές, τσακωμοί, νεύρα, άγχος, μιζέρια, απροθυμία, ξένοι εν μέσω ξένων και ο εγωισμός βασιλιάς στο δικό του μοναδικό βασίλειο.
Άνθρωπος... πρόσωπα σκυθρωπά, αγέλαστα... Αν χαμογελάσεις σε κάποιον που δε σε γνωρίζει προσωπικά το πιθανότερο είναι να σε περάσει για βλαμμένο... Γιατί; Δηλαδή είναι κακό οι άνθρωποι να χαίρονται μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται στη ζωή υγιείς; Γιατί να μην μου αρέσει η ζωή μου δηλαδή; Μήπως γιατί είμαι ένα εγωιστικό και εγωκεντρικό πλάσμα γουρουνογαϊδουροπόντικο που ουδέποτε έχει ενδιαφερθεί πραγματικά για οτιδήποτε άλλο πέρα από τον εαυτό του; Πώς θα ειμαι εγώ καλά; Το σπίτι μου, η δουλειά μου, η οικογένειά μου, οι οικείοι μου; Και με τους υπόλοιπους τι γίνεται; Τί προσφέρω στους άλλους στο κοινωνικό σύνολο; Πως γίνεται να είμαι εγώ καλά αν δεν είναι και οι γύρω μου καλά; Πόσο συχνά «κοιτάω» μέσα μου και όχι «γύρω» μου; Όχι για να κάνω κριτική μόνο αλλά για να δείξω έλεος. Αλήθεια πιστεύω οτί τα περισσότερα ξεκινούν από τον εαυτό μας. Αν έχουμε αυστηρή συνείδηση με τον εαυτό μας τότε θα είμαστε αυστηροί και με τους γύρω μας. Με το μέτρο που κρίνεις με το ίδιο μέτρο θα κριθείς. Αποτέλεσμα; Ζω καθημερινά ένα ατέλειωτο βασανιστήριο χωρίς όμως να το αντιλαμβάνομαι. Και αναρωτιέμαι τι μου φταίει; Γιατί δεν είμαι χαρούμενη; Πώς θα βρούμε τη χαρά λοιπόν; Την ευτυχία; Την πληρότητα;
Δε φταίω όμως... Δε φταίω που με έμαθαν να στηρίζω τις ελπίδες και τα όνειρά μου για το μέλλον στα χρήματα... «Είσαι ό,τι έχεις»... Πως γίνεται ένας άνθρωπος να αποκτά οντότητα για τους άλλους μόνο όταν έχει; Και όταν «δεν έχει»; Είναι ένα τίποτα; Όχι. Δεν το δέχομαι αυτό. Και δε θέλω να ανήκω σε κάνενα κοινωνικό σύνολο που αποφασίζει με αυτά τα κριτήρια. Δε με ενδιαφέρει το «εγώ» αλλά το «εμείς». Θέλω να με κοιτούν οι άνθρωποι στα μάτια και να με εμπιστεύονται χωρίς να κάνουν δεύτερες σκέψεις. «Μάτια μου ξεχνάς, στα