Ζητείται – άμεσα – αλλαγή κουλτούρας!

Αποτελεί παραδοχή πως η κουλτούρα κάθε λαού ή κοινωνίας είναι «γραμμένη» με ανεξίτηλο μελάνι, βαθιά, στο DNA του/της και αυτό δύσκολα αλλάζει. Πολλοί, ισχυρίζονται πως είναι αδύνατον να αλλάξει. Μήπως, όμως, υπερβάλλουν ή η συγκεκριμένη απλοποιημένη εκδοχή εντάσσεται στη χορεία των ατέλειωτων αστικών μύθων;

Παρατηρώντας με απέραντη θλίψη όσα συνέβησαν στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας, από το πέρασμα του «Daniel», θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα προ ετών με έναν μικρομεσαίο

(με έμφαση προς το «μικρός») επιχειρηματία, ο οποίος μου εξηγούσε πως ως κοινωνία, ως λαός, έχουμε εντελώς διαφορετική κουλτούρα από τους υπόλοιπους Δυτικούς. Ο ίδιος μου εξήγησε πως αυτό συνδέεται έως ένα βαθμό και με την θρησκεία, και κατ’ επέκταση θεμελιώδεις αρχές και modus operandi της Καθολικής με την Ορθόδοξη Χριστιανική εκκλησία.

Οφείλω να ομολογήσω πως σε πρώτο βαθμό τότε, δυσκολεύτηκα να κατανοήσω το νόημα και το περιεχόμενο των όσων είχα ακούσει. Στη συνέχεια, ωστόσο, με καθαρό μυαλό και δίχως παρωπίδες αντιλήφθηκα την ορθότητα των λεγομένων του. Κάνοντας μια αναγωγή στο σήμερα και στα όσα διαδραματίζονται την τελευταία εβδομάδα στην Κεντρική Ελλάδα, πράγματι διαπιστώνεται -δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια- πως σε αντίστοιχες καταστροφές έχουμε off chart αντιδράσεις και συμπεριφορά που παραπέμπει σε αναγκαιότητα ψυχογραφήματος. Και δη, άμεσα!

Πλέον, έχουμε φτάσει στο σημείο, που έχοντας βιώσει έντονες καταστάσεις, τραγωδίες, επιτυχίες, πρόοδο και οπισθοδρόμηση, λογική και παραλογισμό, θαύματα και απογοητεύσεις -κάτι αντίστοιχο με το πολυεπίπεδο μωσαϊκό που απαρτίζει την ίδια τη ζωή- χρειάζεται ως λαός και κοινωνία ευρύτερα να αλλάξουμε φιλοσοφία και να δώσουμε έμφαση στην πρόληψη. Από το πιο μικρό μέχρι το πλέον εξεζητημένο. Για την ακρίβεια, πριν από την έννοια της πρόληψης, οφείλουμε να υιοθετήσουμε την έννοια των προδιαγραφών, των διαδικασιών και της εφαρμογής συγκεκριμένων συστημάτων που θα λειτουργούν με απτά δεδομένα. Και όλα αυτά πριν απαιτήσουμε κάθε σπίτι να διαθέτει ένα πυροσβεστικό όχημα, κάθε χωριό μια διμοιρία αλεξιπτωτιστών, κάθε πόλη μια απόλυτα εξοπλισμένη ταξιαρχία, κάθε γειτονιά ορισμένα διασωστικά ελικόπτερα και πυροσβεστικά αεροσκάφη κ.ο.κ. 

Βέβαια, καθώς είναι πιο εύκολο να το γράφεις, σε σχέση με το να το υλοποιείς, το κύριο ζητούμενο δεν είναι άλλο από την διαπίστωση πως οφείλουμε να αναθεωρήσουμε τα όσα πιστεύαμε, εκτιμούσαμε, εφαρμόζαμε ή έστω φανταζόμασταν μέχρι σήμερα, αναζητώντας την οδό του ρεαλισμού, της λογικής, της πρόληψης και της οργάνωσης, μένοντας μακριά από γενικεύσεις και τυχάρπαστες πρακτικές με κοντόφθαλμη πρακτική εφαρμογή και άνευ αποτελεσματικότητας. Είναι δεδομένο πως λίγο να ψάξει κάποιος θα διαπιστώσει πως βρίθει ο (εκτός των «στενών» ελληνικών συνόρων) τόπος από best practices, τα οποία δύναται να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης και –γιατί όχι- αντιγραφής μέρους ή ακόμη και του συνόλου τους. Εάν αναρωτιέστε ή προβληματίζεστε σχετικά με το πώς μπορεί να γίνει αυτό, η λύση-απάντηση είναι απλή: Αλλάζοντας σκέψη, κουλτούρα, στόχευση και πρακτική. Πλέον, δεν μπορεί κάποιος να ισχυρίζεται πως βρέχοντας ελαφρά το δάκτυλο και ανεμίζοντάς το στον αέρα, είναι σε θέση να καθορίσει κάτι πέρα από την ανεπάρκειά του… 

Και μην ξεχνάτε: Η αλλαγή ξεκινά από κάθε έναν από εμάς!