Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου: Μια ξεχασμένη κατάθεση

Η «Εξέγερση του Πολυτεχνείου», μια λαϊκή εξέγερση όπως πολύ σωστά χαρακτηρίζεται, σηματοδότησε ανεξίτηλα την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και άνοιξε το δρόμο για τα δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών σε όλη τη χώρα. Ο Σταύρος Λυγερός, ως μέλος της «Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου», δίνει τη δική του πολιτική και προσωπική κατάθεση για την αντιδικτατορική δράση, το φοιτητικό κίνημα καθώς και

για την διαμόρφωση των πολιτικών χώρων και ρευμάτων. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου με αναφορά στην βιωματική του εμπειρία έγινε το 1977, 46 χρόνια μετά, με το πολιτικό σκηνικό να  έχει περάσει μια σειρά από πολιτικές αναταράξεις , ίσως η συγγραφή του βιβλίου να αποτελεί ένα προσωπικό στοίχημα για την πνευματική του σταδιοδρομία. Το εγχείρημα της  μετεγγραφής-διασκευής ξεκίνησε με σκοπό «να είναι προσιτό στον σημερινό αναγνώστη, μιας και εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσαμε λίγο ξύλινη γλώσσα».

50 χρόνια μετά και το σύνθημα «Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» παραμένει επίκαιρο και πάντοτε θα αποτελεί την πυξίδα όλου του δημοκρατικού τόξου. Ο Στ. Λυγερός αποφάσισε να ξαναγράψει και όχι να επανεκδώσει το ίδιο βιβλίο -προσωπικής κατάθεσης-  που είχε γράψει, μακριά από την ένταση της περιόδου. Το βιβλίο του αποτελεί ακόμη μία προσωπική κατάθεση για την εποχή εκείνη και για τα γεγονότα. Αναφερόμενος στην έκρηξη του φοιτητικού κινήματος, επισημαίνει πως υπήρξε πολύ τυχερός που βρέθηκε στα πιο σημαντικά γεγονότα ενός παλλαϊκου αντιδικτατορικου και δημοκρατικού αγώνα, και μάλιστα εκ των έσω. Για όλους όσοι υπήρξαν στο Πολυτεχνείο, μέσα και έξω, η προσωπική τους μαρτυρία είναι αυτή που διασφαλίζει τη συλλογική παρακαταθήκη ενός αγώνα που του οφείλουμε πολλά σήμερα.

Για τον ίδιο, το φοιτητικό σώμα αποτέλεσε τη «νεανική πλημμυρίδα» που σήκωσε στους ώμους της την αγανάκτηση και την αντίσταση ενάντια στην καταπίεση και την τρομοκρατία της Χούντας. Χωρίς τους αγωνιστές του πολυτεχνείου, σημειώνει, δεν θα υπήρχε «μεταπολιτευτική δημοκρατία». Σε ορισμένα, σημεία, σχολιάζει, επικρίνει θα λέγαμε καλύτερα, την επιδίωξη προσωπικού συμφέροντος μέσα από την εκμετάλλευση της συμμετοχής στις εξελίξεις του τότε. Σκοπός του βιβλίου του, όπως ισχυρίζεται είναι η παρουσίαση των γεγονότων όπως τα έζησε, όπως τα έγραψε το μελάνι της ιστορίας και αυτό γιατί με την επέλαση των χρόνων και των πολιτικών εξελίξεων, με κάποιο τρόπο-εσκεμμένα δλδ- δεν ήταν  λίγοι αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν  να αμαυρώσουν, ακόμα και να διαστρεβλώσουν την πολιτική σημασία της «Εξέγερσης του Πολυτεχνείου». Όπως φαίνεται, η ανάγκη του να υπερασπιστεί τη συλλογική μνήμη του λαού τον οδήγησε στη συγγραφή αυτού του βιβλίου.

“Το να αμφισβητήσει λοιπόν κάποιος ότι συνέβησαν όλα αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Ό,τι και να κάνουν ορισμένοι, όσο και αν δεν τους αρέσει, το Πολυτεχνείο συνέβη.”