«Αφού δεν γίνεται» – Πώς να νοικιάσεις σπίτι στην Αθήνα

Τα ενοίκια έχουν ανέβει «στον Θεό» σε όλη τη χώρα. Γνωστό, φυσικά. Ωστόσο, η καθημερινότητα είναι ακόμα πιο «πεζή» και δύσκολη. Στην ηλικία των 35, με συμβόλαιο σπιτιού που λήγει σε δύο μήνες, μπήκα στη διαδικασία να ψάξω σπίτι μέσα στον Μάρτιο. 

Να ψάξω να φύγω από σπίτι δίπλα στο Άλσος Παγκρατίου, όπου πληρώνω 450 ευρώ για σπίτι 40 τετραγωνικών σε πολυκατοικία του 1972, που δεν έχει ανακαινιστεί από το 1982. 

Κάνοντας εδώ και μέρες «οδοιπορικό» σε όλη την Αθήνα, διαπίστωσα πόσο δύσκολο και αγχωτικό

είναι το να βρεις ένα στοιχειωδώς «βιώσιμο» σπίτι. Όπου «βιώσιμο», βάλτε δίπλα και συμπληρώστε τις εξής και απόλυτα καθημερινές ανάγκες: Ένα υπνοδωμάτιο, μια κουζίνα και ένα μπάνιο. Όχι «ανέσεις», όπως είναι ας πούμε μια βεράντα, ή ηχομόνωση ή κουφώματα. 

Το «ταξίδι» για ενοίκιο στην Αθήνα

Σπίτι 32 τετραγωνικών στο Νέο Κόσμο, δέκα λεπτά με τα πόδια από το μετρό, αλλά χωρίς «ίχνος» parking κοστίζει 500 ευρώ από μεσιτικό γραφείο, μαζί φυσικά με τα 1.000 ευρώ που δίνονται ως εγγύηση και επιστρέφονται μετά την ολοκλήρωση του διετούς συμβολαίου.

Σπίτι στη Φιλολάου στο Παγκράτι, όπου αναγράφεται στην αγγελία πως είναι 62 τετραγωνικά σε ημιώροφο… Πρόκειται για «μπουντρούμι» σε υπόγειο, όπου κυριολεκτικά μπορούν να σταθούν στο «χολ» δύο ενήλικες άνθρωποι. Το «μπαλκόνι» είναι χώρος όπου με το ζόρι μπορείς να βγάλεις τρία ζευγάρια παπούτσια. Το μπάνιο είναι τόσο βρώμικο, που μόνο χώρο υγιεινής δεν θυμίζει, ενώ η «πλήρως ανακαινισμένη κουζίνα» αποτελείται από ντουλάπια που κρέμονται και πλακάκια από όπου βγαίνουν έντομα. Το ενοίκιο βρίσκεται στα 640 ευρώ τον μήνα με διετές συμβόλαιο.

Σπίτι στους Αμπελόκηπους, πέντε λεπτά από το μετρό, είναι ο ορισμός της κοροϊδίας. Στην αγγελία γίνεται λόγος για 78 τετραγωνικά, χωρίς φυσικά να υπάρχει φωτογραφία πέρα από μια κεντρική που παρουσιάζει μπαλκόνι, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το σπίτι. Προφανώς στα 78 τετραγωνικά λογίζεται ο χώρος του διαδρόμου – υπογείου, που οδηγεί στο σπίτι. Ε, τα αξίζει τα 580 ευρώ τον μήνα…

Σπίτι στα Εξάρχεια, στην Τοσίτσα, στα 620 ευρώ. Στην αγγελία λέγεται ότι είναι στα 52 τετραγωνικά. Η ευγενική κυρία από το μεσιτικό γραφείο με ενημέρωσε με πολύ γλυκό τρόπο πως «μπορεί να μην είναι ακριβώς και τόσο, αφού όλοι υπερβολές γράφουν». Τραγωδία κανονική, με το σπίτι να είναι ένα ημιυπόγειο…

Σπίτι στη Νεάπολη στα Εξάρχεια, στα 48 τετραγωνικά με 550 ευρώ. «Τίμιο» θα μπορούσε να πει κάποιος, αν ήταν όντως στον πρώτο όροφο και «πρόσφατα ανακαινισμένο». Πέρα από το ότι το σπίτι ήταν σε ημιώροφο, η λέξη ανακαίνιση μάλλον αναφερόταν στις οικογένειες εντόμων που είχαν νοικιάσει εδώ και χρόνια το σπίτι… 

«Αφού δεν γίνεται»

Η αλήθεια είναι πως με τη νομοθέτηση που φέρνει η κυβέρνηση για την Golden Visa, φαίνεται κάποιο «φως». Ωστόσο, τα πράγματα μόνο εύκολα δεν μοιάζουν για όσους θέλουν να βρουν σπίτι στο κέντρο της Αθήνας. Στα 35, έχοντας μια σύντροφο που έχει τον ίδιο μισθό με εμένα, μπορούμε με το ζόρι να «σηκώσουμε» τις απαιτήσεις ενός σπιτιού που κυμαίνεται στα 500 – 600 ευρώ.

Εδώ, έρχεται το ερώτημα: Μπορεί ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων να έχει βλέψεις για να δημιουργήσει οικογένεια στην Αθήνα; Ακόμα και με μισθό που είναι στα 1.000 ευρώ, μπορείς να ζήσεις και όχι απλά να επιβιώσεις, νοικιάζοντας σπίτι στο κέντρο της Αθήνας; Με τον πληθωρισμό στα ύψη, με την ακρίβεια να βρίσκεται σε «εκρηκτικό» ποσοστό;

Όχι, είναι η δική μου απάντηση. Παρά τις όποιες κυβερνητικές δεσμεύσεις για τον έλεγχο στην ακρίβεια σχετικά με την ενοικίαση ή την αγορά ακινήτων, με τον κατώτατο μισθό στα περίπου 700 ευρώ «καθαρά», δεν υπάρχει δυνατότητα για να «ανοίξεις σπίτι».

Δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου η συζήτηση που είχε μπροστά μου ζευγάρι νέων παιδιών που έλεγαν ότι τώρα που τελειώνουν τη σχολή τους, θα βρουν δουλειά. Μπήκαν με τον μεσίτη στο συντρίμμι που ονομάζουν σπίτι στη Νέα Σμύρνη, πριν από εμένα. Φεύγοντας άκουσα το αγόρι να λέει στο κορίτσι του «ε, καλά, θα μας μαγειρεύει η μαμά μου» και το κορίτσι να απαντάει «αφού δεν γίνεται, με 640 ευρώ ενοίκιο, ούτε μαντήλι να κλάψουμε δεν θα έχουμε».