O ΣΥΡΙΖΑ και το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου!

Αν είχαμε αποφύγει τις τραγικές καταστροφές απ’ τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, την κατά τα άλλα βαρετή καθημερινότητα, θα μονοπωλούσαν  τα σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά κουτσομπολιά.

Άλλωστε μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές – που τώρα μας  μοιάζουν τόσο μακρινές!- ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών ένιωσε αγαλλίαση, διότι επετεύχθη το αίτημα για σταθερή διακυβέρνηση και οι υπόλοιποι,  ανυπομονησία ως την ικανοποίηση του δικού τους αιτήματος,

Προφανώς,  μετά την αυθόρμητα προδιαγεγραμμένη αποχώρηση του ανθρώπου που ένωσε τα χίλια κομμάτια της αριστεράς, κάτω από ενιαία εταιρική ταυτότητα, ουδείς περίμενε τεράστιες εκπλήξεις.

Το σύντομο διάστημα που δόθηκε στους υποψηφίους, για να ολοκληρώσουν τον προεκλογικό τους αγώνα, απέτρεπε αναδυόμενα αστέρια όπως ο Τεμπονέρας, να αποκτήσουν την απαιτούμενη δυναμική, ενώ το  νούμερο δύο, ο προεδρικός Νίκος Παπάς, κουρασμένος από τις δικαστικές αναμετρήσεις και λαβωμένος από την συν-υπευθυνότητα της τραγικής ήττας, θα θελε μεν αλλά δεν μπορούσε δε,  να θεωρηθεί πιθανός διάδοχος του θρόνου, άσχετα αν η υποψηφιότητά του εθεωρείτο από όλους δεδομένη

Κοινό μυστικό στην Κουμουνδούρου και τα γύρω σοκάκια ήταν ότι, η Αχτσιόγλου και ο Τσακαλώτος, εκπροσωπώντας δυο διαφορετικές γενιές αλλά και δύο βασικές (εν)τάσεις μέσα στο κόμμα, θα κονταροχτυπιόταν μέχρι τέλους και μετά από μία ή έστω δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ένας η μάλλον μία από τους δύο, θα αναλάμβανε να σύρει τον χορό της αντιπολίτευσης για την επόμενη τετραετία.

Και εκεί που περιμέναμε το σήριαλ των 30 ημερών να κυλήσει ως σαπουνόπερα με τους γνωστούς πολυδιαφημισμένους πρωταγωνιστές,  ξαφνικά ένας κομπάρσος  πετάχτηκε από το πλατό και απαίτησε από τον παραγωγό,  αλλαγή σεναρίου.

Ο τύπος με τα στενά παντελόνια, βιογραφικό σε πολυεθνικές που πίνουν το αίμα του λαού και πρόσφατη επιχειρηματική ενασχόληση με την «οξωαποδώ» ναυτιλία,  εμφανίστηκε από το πουθενά ή τέλος πάντων για την ακρίβεια από τον πάτο της λίστας στο επικρατείας, όπου ο Τσίπρας τον είχε τοποθετήσει .

Ο Κασσελάκης στα 35 του, μπήκε στην εσωκομματική κούρσα, στην κυριολεξία από το παράθυρο, αφού κανείς στο κόμμα δεν είχε σκεφτεί να απαγορεύσει  καταστατικά την υποψηφιότητα ατόμων που δεν είναι μέλη του κόμματος.

Εκμεταλλευόμενος το κενό που άφησε ο Τσίπρας, «τρούπωσε» σαν παιδί λάστιχο από την χαραμάδα και άρχισε τον προεκλογικό αγώνα, πριν οι κομματικές φατρίες αντιληφθούν την ύπαρξή του και κατά σύμπτωση λίγο πριν ανακοινώσει ο Πρόεδρος την παραίτησή του.

Δεν ξέρω αν, τα πρώτα του επικοινωνιακά βήματά,  ήταν παρορμητικά  ή σχεδιάστηκαν ως τέτοια, αλλά κατά κοινή ομολογία, κατάφερε σε λίγες μόνο μέρες, εχθρούς και φίλους να ασχολούνται μαζί του.

Ξεκίνησε την εμφάνισή του, αντιμετωπίζοντας έξυπνα τον Παύλο Σαράκη, σε μια viral τηλεοπτική κόντρα για τα δικαιώματα των GAY ζευγαριών.

Αφιέρωσε τις καλοκαιρινές του διακοπές στην Ρόδο (σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συντρόφους που προτίμησαν δροσερότερες παραλίες), αξιοποίησε την θερινή ραστώνη του Αυγούστου με επισκέψεις και διαδικτυακές παρεμβάσεις σχετικές με  την -δυστυχώς πλούσια και δυσάρεστη- επικαιρότητα και άρχισε να εμφανίζεται στα διψασμένα για καινούργια πρόσωπα ΜΜΕ, με απόψεις γενικές μεν, ενδιαφέρουσες δε.

Το δράμα είχε την κατάληξη που όλοι εμείς περιμέναμε και το κόμμα απευχόταν.

Ο Στέφανος ανακοίνωσε επίσημα την υποψηφιότητα του, όχι όμως με τα αναμενόμενα κλισέ, όπως συνεντεύξεις, δελτία τύπου, και μαζώξεις με δημοσιογράφους.

Ο Στέφανος μίλησε στα κοινωνικά του δίκτυα, απευθυνόμενος στους πολίτες και γυρίζοντας ουσιαστικά την πλάτη στους μηχανισμούς. Με ένα παραλίγο βίντεο-κλιπ,συστήθηκε, ανέφερε την ιστορία του και δήλωσε παρών στην μάχη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε τέσσερα λεπτά προκάλεσε πλήρη ανατροπή σε όσα είχαν (ίσως από καιρό) σχεδιαστεί στα ΣΥΡΙΖΑικα παρασκήνια.

Πολλές φωνές μετά την αναμφίβολα μεγάλη νίκη του κυβερνητικού κόμματος, θεώρησαν ότι περάσαμε οριστικά στην επόμενη φάση της Μεταπολίτευσης.

Δεν ξέρω αν το εκλογικό αποτέλεσμα αρκεί για να δικαιολογήσει την νέα Μεταπολίτευση αλλά κατά την άποψη μου δείγμα αυτής, είναι και η εμφάνιση του Κασσελάκη.

Το ποιoς πραγματικά είναι, κάποια στιγμή θα το αποδείξει, είναι νωρίς να κρίνουμε ή να παρασυρθούμε από όσα ακούγονται.

Το τι συμβολίζει η υποψηφιότητά του όμως δύσκολα θα μας αφήσει αδιάφορους, σε όποια πλευρά και αν ανήκουμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα ως αρχηγό για 15 συναπτά έτη, κατάφερε ξεκινώντας με μια ισχνή κοινοβουλευτική παρουσία, να εξασφαλίσει έστω και με την βοήθεια συμμάχων, την πλειοψηφία  σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις.

Το ίδιο κόμμα με τον ίδιο αρχηγό μετά από 5 χρόνια διακυβέρνησης, μας εντυπωσίασε ακόμη μία φορά διότι, όχι μόνο έχασε τις εκλογές του 2019 αλλά και τιμωρήθηκε  από τους ψηφοφόρους για δεύτερη συνεχόμενη φορά ως  αντιπολίτευση πια.

Οι περισσότεροι, ίσως και ο ίδιος ο Τσίπρας πιστέψανε πως ο ΣΥΡΙΖΑ σύντομα θα επιστρέψει στο 5%.

Όμως πίσω από κάθε κρίση κρύβεται και μια ευκαιρία.

Ακόμη και ένα πλοίο που εγκαταλείπεται από τον καπετάνιο του με την κατάρα να πλέει στα πελάγη ως πλοίο φάντασμα, έχει τεράστια αξία στην σημερινή εποχή, ειδικά αν το αναλάβει κάποιος που θα μπορέσει να αποσυνδέσει το παρελθόν από το μέλλον.

Το γεγονός ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πιθανότητα να εκλεγεί ο Στέφανος Κασσελάκης ως επόμενος πρόεδρος,  είναι από μόνο του μια μικρή πολιτική επανάσταση.

Παρόλο που συνδέσαμε την έννοια«συντηρητισμός» με τα δεξιά κόμματα, προφανώς τα ελληνικά αριστερά κόμματα είναι αυτά που δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν, να αλλάξουν το αφήγημά τους την ώρα που ο κόσμος άλλαζε γύρω τους. Αντί να εξελίξουν τις ιδέες τους, ποντάρανε στο ότι θα μείνει πίσω η κοινωνία και η αλήθεια είναι πως για κάποιες περιόδους, εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, όντως η κοινωνία έμεινε πίσω.

Αν ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ εκλέξει έναν άνθρωπο με το προφιλ του Κασσελάκη, τότε συνειδητά συγκρούεται με το παρελθόν του κόμματος και ίσως βάζει θεμέλια για ένα νέο μέλλον.

Τα περισσότερα συνθήματα που φέρανε το κόμμα στην εξουσία και το βύθισαν στην αντιπολίτευση, δεν θα μπορούν πια να χρησιμοποιηθούν.

Η αριστεία δεν θα είναι πια εμπαιγμός, η αξιολόγηση δεν θα μπορεί να είναι κόκκινο πανί, η οικονομική επιτυχία δεν θα θεωρείται ανήθικος στόχος, οι αμερικανοί δεν θα είναι ο διάβολος, η ιδιωτική εκπαίδευση δεν θα μπορεί να αποκλεισθεί από το τραπέζι όταν συζητάμε τα προβλήματα της παιδείας.

Δεν έχει μεγάλη σημασία το σχέδιο του Κασσελάκη, έτσι κι αλλιώς όλοι πια ξέρουμε ότι τα προεκλογικά λογίδρια, ιδίως αν αφορούν εσωκομματικές εκλογές, λίγη αξία έχουν.

Ο Μητσοτάκης όταν κατάφερε να πάρει την προεδρία του κόμματος, έχτισε επιτροπές και συμβουλεύτηκε εκατοντάδες ανθρώπους (εντός και εκτός κόμματος) για όλα τα θέματα που αφορούν στην διακυβέρνηση της χώρας. Το ξέρω από πρώτο χέρι και το ίδιο υποθέτω, εύχομαι και αναμένω πως θα κάνει  Κασσελάκης.

Άρα το τι λέει τώρα λίγο με ενδιαφέρει.

Το τι συμβολίζει όμως ξεπερνά τα προκάτ κείμενα και τις σκηνοθετικές παρεμβάσεις.

Ο Κασσελάκης έφυγε από την χώρα όπως φύγανε χιλιάδες, όπως θα θέλαμε να κάνουμε οι περισσότεροι λογικοί πολίτες της χώρας.

Έφυγε, επιβίωσε σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον και επιστρέφει με θράσος.

Τόσο θράσος που τα βάζει με παραδοσιακά και μη κομματικά οχυρά, μόνος εναντίων όλων, αξιοποιώντας το βασικό του μειονέκτημα ως υπόσχεση αναγέννησης.

Δεν είναι μέλος του κόμματος. Δεν είναι μέρος της ιστορίας της αριστεράς και ίσως παρόλο που δεν θα το παραδεχθεί ποτέ,  δεν θα ταν αριστερός, αν ζούσε στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια.

Δεν ψήφισε μνημόνια, δεν αθέτησε υποσχέσεις, δεν στηρίχθηκε σε ισορροπίες, δεν έκλεισε τράπεζες.

Δεν έταξε  «go home κυρία Μέρκελ» ούτε δήλωσε σαν ανόητος, ότι «οι αγορές θα χορεύουν στο νταούλι του».

Αν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ τον ψηφίσουν για αρχηγό, το κόμμα ποτέ δεν θα είναι πια ίδιο.

Οι διαφορετικές τάσεις που ροκάνιζαν κατά καιρούς τα θεμέλια του θρόνου του Τσίπρα, ακόμη και αυτές θα χάσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως και γι απάντα την επιρροή τους.

Η δική του δύναμή δεν θα έρθει από τους αγώνες του Τσε αλλά από όσους ψηφοφόρους πιστέψουν σε αυτόν και αν κερδίσει το μήνυμα θα ναι ξεκάθαρο.

Δείξε μας ότι μπορείς να αλλάξεις την Ελλάδα, αλλάζοντας πρώτα το κόμμα.

Και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε δεν θα ναι πια ο ίδιος, θα ναι ένα άλλο κόμμα.

Ο θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ που αρκετοί αγαπήσανε και άλλοι  μισούν,  θα επηρεάσει όλο το πολιτικό σκηνικό.

Σε κάποια παλιά συνέντευξη του ο Κασσελάκης αναφέρθηκε στην ανάγκη ύπαρξης ενός κεντροαριστερού οργανισμού με τα χαρακτηριστικά του κόμματος των Δημοκρατικών.  Λογικό και αναμενόμενο θα μου πείτε. Αυτό έζησε, αυτό το μοντέλο ξέρει και σε αυτό γαλουχήθηκαν οι πολιτικές του απόψεις.

Αν υπάρξουν Δημοκρατικοί στην Ελλάδα, τότε πιθανότατα θα υπάρξουν και Ρεπουμπλικάνοι.Ίσως σε λίγα χρόνια θα χουμε δύο μεγάλα κόμματα, που θα προσπαθούν ξεκινώντας από το κέντρο να προσελκύσουν δεξιά και αριστερά τους ψηφοφόρους τους.

Το κέντρο όμως θα ναι αυτό που θα ενώνει πάντα τους δύο ανταγωνιστές της εξουσίας.

Το κέντρο της λογικής, του ρεαλισμού και της ήπιας αντίδρασης.

Δεν θα υπάρχει χώρος για άλογες διαφωνίες, δεν θα υπάρχει δικαιολογία στο να μην βρεθούν κοινές πολιτικές σε θέματα που απαιτούν σύμπνοια και μακροχρόνιο πολιτικό σχεδιασμό.

Δεν θα υπάρχει χρόνος για θεατρινισμούς, διότι όλοι οι ψηφοφόροι θα απαιτήσουν σοβαρότητα.

Αν όλα πάνε καλά ο Κασσελάκης, θα λειτουργήσει καταλυτικά όχι μόνο στην μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σύγχρονο κεντροαριστερό κόμμα αλλά και στον εκσυγχρονισμό των υπολοίπων φωνών μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Το τεράστιο ποσοστό που πήρε η Κυβέρνηση ήταν μεταξύ άλλων μια εντολή για σκληρές και βαθιές τομές.

Αν παρόμοια εντολή πάρει και ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ,  τότε δεν θα έχει κανείς δικαιολογία να αποτύχει.

Γιατί εμείς όλοι, είτε προερχόμενοι από τα αριστερά, είτε από τα δεξιά, θα απαιτήσουμε να συναντηθούμε με τους απέναντί μας στο κέντρο και να αλλάξουμε όλοι μαζί  την χώρα.

Τα μεγάλα προβλήματα δεν ευνοούνται από τους εθνικούς διχασμούς.

Η γενιά μας έζησε με την μυρωδιά από τα πτώματα του εμφυλίου, την σκιά της δικτατορίας και με σημαία το τεχνητό μίσος ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς. Κομματικοποιήσαμε τους μαθητές, τους φοιτητές, τους καθηγητές, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους γονείς μας και τα παιδιά μας. Και τι καταλάβαμε;

Ο ακραίος κομματισμός, απέσπασε την προσοχή μας από τα σημαντικά και μας παρέσυρε στο να επιτρέψουμε μέρα με την μέρα την διάλυση της χώρας, το ίδιο διάστημα που αυτοί που κοροϊδεύαμε, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Εσθονοί, οι  Βούλγαροι , ακόμη και οι Τούρκοι ανέβαιναν τα σκαλοπάτια δυο  δυο.

Εμείς οι ηλίθιοι απόγονοι των έξυπνων, μαλώνουμε μεταξύ μας εδώ και 70 χρόνια και οι έξυπνοι απόγονοι των βαρβάρων, τώρα μας αντιμετωπίζουν ως φτωχούς συγγενείς ή εχθρούς που θα χαρούν να κατασπαράξουν.

Άθελα του ο Κασσελάκης δεν ταρακούνησε μόνο τα νερά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του πολιτικού κατεστημένου.

Αν καταφέρει να μπει επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, τότε ίσως η πίεση των οπαδών και ψηφοφόρων των υπολοίπων κομμάτων για εξέλιξη και αξιοποίηση προσώπων , εκτός του κομματικού μηχανισμού να οδηγήσει σε παρόμοιες εξελίξεις.

Δείτε τα αδιέξοδα της κάθε  κυβέρνησης τα τελευταία 50 χρόνια, όταν ο κάθε πρωθυπουργός αισθάνεται την ανάγκη ή την υποχρέωση να ανταμείψει με δημόσια αξιώματα πολιτευτές, ακόμη και όσους έχουν αποτύχει σε προηγούμενες αποστολές.

Δείτε την απαξίωση των ικανών προς την πολιτική.  Χιλιάδες έλληνες εντός και εκτός της χώρας μένουν μακριά από τα κόμματα αλλά και την διεκδίκηση αξιωμάτων,  παρόλο που θα μπορούσαν να προσφέρουν με τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους.

Η χώρα χρειάζεται σωστή αντιπολίτευση όποια και αν είναι η κυβέρνηση.

Η οποιαδήποτε κυβέρνηση έχει ανάγκη από κριτική με ορθολογισμό και επιχειρήματα, από προτάσεις εντός και εκτός του κοινοβουλίου, από χέρια και μυαλά εντός και εκτός του κόμματός της.

Και εμείς πρέπει να νιώσουμε πως η συνεισφορά μας στον τόπο μας δεν περιορίζεται, ούτε καν θα έπρεπε να συνδέεται με την ψήφο μας, μια φορά στα 4 χρόνια.

Κάθε κρίση κρύβει μια ευκαιρία.

Και σήμερα προφανώς «απολαμβάνουμε» για ακόμη μια φορά τις συνέπειες μιας ακόμη τεράστιας κρίσης, έχουμε λοιπόν μια ακόμη τεράστια ευκαιρία.

Ο Πάνος Ζαμάνης, συντάκτης του opinion για το emea.gr, είναι επιχειρηματίας, ερωτευμένος με τα Startups, την Τεχνητή Ευφυΐα και την «κοινή λογική»