Αθήνα 2014: ρατσισμός – Μιχαέλα, 1-0.

Ήταν κουρασμένη από τη δουλειά και πονούσε -μόλις είχε κάνει εξαγωγή σ’ ένα δόντι. Μπήκε στο λεωφορείο και θέλησε να καθήσει στην άδεια θέση. Η Μιχαέλα, όμως, έχει την ατυχία να μην είναι από την Ελλάδα και τ’ανοιχτά, όμορφα, χρώματά της το προδίδουν. Ίσως, λίγο, κι η προφορά της. Μια Ελληνίδα φρόντισε να της το θυμήσει. Η σακούλα με τα ψώνια της είχαν μεγαλύτερη αξία από την αλλοδαπή Μιχαέλα. Ο ρατσισμός -που θεωρητικά ξέρουμε και πολεμάμε οι περισσότεροι- έγινε πράξη. Σε μια καθημερινή, απλή στιγμή.

«Σε ένα χρόνο,

θα έχω ελληνική υπηκοότητα», χαμογελάει η Μικαέλα και παίζει με τα μαλλιά της, σαν να νιώθει λίγο αμήχανα που θα πει την ιστορία της. «Πληρώνω φόρους, λογαριασμούς, ενοίκιο. Για το ελληνικό κράτος είμαι ίση με τους Έλληνες πολίτες. Για κάποιους από τους Έλληνες πολίτες δεν θα γίνω ίση ποτέ»…

Η μόρφωσή της, η καταγωγή της, η ηλικία της δεν μετράνε τόσο όσο η ίδια η ιστορία…

«Είχε πολύ κόσμο και είδα μια κενή θέση δίπλα σε μία κυρία. Στην θέση υπήρχε μία σακούλα και πλησιάζοντας για να καθίσω, η κυρία με ρώτησε: “Kαι τώρα εσύ θα θέλεις να σηκώσω την σακούλα;”. Της απάντησα καταφατικά κι εκείνη συνέχισε: “Εγώ, όμως, δεν μπορώ”. Την ρώτησα εάν πληρώνει εισητήριο για την σακούλα και με ενημέρωσε ότι την πονάει …το πόδι της και δεν μπορεί να σηκώσει τη σακούλα. Μια κοπέλα τής είπε να βάλει την σακούλα στο κενό που υπήρχε, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Λες και δεν την άκουσε , μίλησε σε εμένα λεγοντάς μου: «Εσύ είσαι…». Δεν θυμάμαι τι είπε οτι είμαι. Χρησιμοποίησε μια λέξη που δεν κατάλαβα. ίσως για να με κάνει να αισθανθώ άσχημα που είμαι ξένη», λέει και φαίνεται να θυμώνει.

“Πληρώνω σαρανταπέντε ευρώ κάθε μήνα για να κάθομαι όρθια και να κάθεται η σακούλα; Το κάνετε επειδή είμαι ξένη”.

“Κι εγώ ήμουν στο εξωτερικό, αλλά είχα τρόπους”.

Δεν κατάλαβα πού είδε ότι δεν έχω τρόπους. Μάλλον επειδή δεν σώπασα και διακδίκησα το αυτονόητο, έκρινε οτι δεν έχω τρόπους. Πήγα στον οδηγό και τους εξήγησα τι έχει συμβεί. Η απάντησή του ήταν “ε, πάρε την σακούλα και πέτα την». Δεν το έκανα. Αυτό θα ήταν επίθεση. Γύρισα πίσω και παρακάλεσα για ακόμη μία φορά την κυρία να σηκώσει τη σακούλα για να καθήσω. Και πάλι, αρνήθηκε. Κανείς δεν μίλησε, πέρα από την κοπέλα που της είπε να μετακινήσει την σακούλα και έναν κύριο που είπε να σταματήσω, γιατί τον ενοχλεί η φωνή μου. Έβαλα τα κλάματα. Εκείνη άρχισε να γελάει δυνατά. Δεν θα το ξεχάσω αυτό το γέλιο. Έβγαλα το τηλέφωνό μου κι έψαχνα το τηλέφωνο του ΟΑΣΑ κι εκείνη, ανάμεσα στο γέλιο της, άρχισε να με ειρωνεύεται.

“Πώς κοιμάστε τα βράδια;”, τη ρώτησα.

“Α, πολύ εύκολα, παίρνω πέντε χάπια”, μου απάντησε».

Ίσως και να παίρνει πέντε χάπια. Ίσως και να μην παίρνει και κανένα. Ίσως και όλα τα χάπια του κόσμου να μην μπορούσαν να βοηθήσουν τη Μιχαέλα, την κυρία που καθόταν, τη σακούλα…

Η Μιχαέλα τελικά δεν έκατσε. Η σακούλα έκατσε. Και η κυρία προφανώς κοιμήθηκε το βράδυ. Όπως και οι υπόλοιποι επιβάτες και ο οδηγός του λεωφορείου.

«Έστειλα μέιλ στον ΟΑΣΑ και μου απάντησαν μετά από έντεκα μέρες για το πού πρέπει να απευθυνθώ. Επικοινώνησα, λοιπόν, και με τον ΟΣΥ και ακόμα δεν έχω λάβει απάντηση. Δυόμιση μήνες μετά».

Τι είναι αυτό που την πονάει περισσότερο δυόμιση μήνες μετά; Η αδικία; Η στέρηση του δικαιώματος να κάτσει σε μια άδεια θέση; Η διάκριση;

«Δεν με πείραξε που με έβλεπε σαν “ξένη”. Με πειράζει η ουτοπία στην οποία ζούμε όλοι. Νομίζουμε ότι έχουμε δικαιώματα, αλλά αν μας τα στερήσει κάποιος δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Και Ελληνίδα να ήμουν, πάλι μια σακούλα θα καθόταν στην θέση, πάλι κανείς δεν θα μιλούσε. Δεν είναι συμπεριφορά μόνο απέναντι σε ξένους. Εδώ μπαίνουν παιδιά, ηλικιωμένοι, έγκυες γυναίκες και δεν σηκώνεται κανείς για να κάτσουν. Πώς δεν σηκώνεσαι για να κάτσει κάποιος που το έχει περισσότερη ανάγκη από εσένα;».

Ποιό είναι το δικαίωμα, ποιά είναι η ανάγκη, ποιά είναι η προτεραιότητα και ποιός μπορεί να τα εξασφαλίσει αυτά; Ποιός είναι ο «ξένος», ποιός είναι ο ίσος, ποιός είναι ο άνθρωπος;

«Άνθρωποι; Ακόμα και όταν είναι άδειο το λεωφορείο, όλοι κάθονται από την εξωτερική μεριά. Κανείς δεν κάθεται δίπλα στον αλλόν. Λες και φοβούνται να κάτσουν δίπλα δίπλα. Το ανθρώπινο είναι να σκεφτείς πως κι ο άλλος μπαίνει στο λεωφορείο, στο μετρό, για τον ίδιο λόγο που μπαίνεις και εσύ. Και με την ίδια διάθεση»…

Tip 1

Το 1955 η Ρόζα Παρκς κάθισε στις θέσεις για «έγχρωμους» στο λεωφορείο. Όταν γέμισε, ο οδηγός ζήτησε να αδειάσει η πρώτη σειρά του «έγχρωμου» τομέα για να καθίσουν τέσσερεις λευκοί. Η Ρόζα Παρκς αρνήθηκε να σηκωθεί και συνελήφθη.

«Δεν αρνήθηκα να σηκωθώ επειδή ήμουν κουρασμένη. Η μόνη κούραση που είχα ήταν αυτή του να υποχωρώ», είπε.

Η Ρόζα Παρκς ήταν «τυχερή» γιατί η ιστορία της έγινε γνωστή. Η Μιχαέλα, όμως, ζει στη χώρα που ο τηλεοπτικός χρόνος χαρίζεται με μεγαλύτερη ευκολία σε αβάσταχτα ελαφρές ιστορίες…

Tip 2

Η Διεθνής Αμνηστία με την οποία επικοινώνησε η Μιχαέλα, την ενθάρρυνε να συνεχίσει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα της, τονίζοντάς της να έχει στο μυαλό της ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι.

The post Αθήνα 2014: ρατσισμός – Μιχαέλα, 1-0. appeared first on iPop - Από την Πόπη Τσαπανίδου.