2014

Με ανατρίχιαζε. Αλλά δεν σταματούσα. Έπαιρνα μπροστά μου τα μακρόστενα σακουλάκια και τα άνοιγα με λαχτάρα. Τραβούσα έξω το κυματιστό κατάλευκο βαμβάκι, το χώριζα σε τρεις παράλληλες φέτες και να τις άπλωνα με ευλάβεια πάνω σε κάθε ένα κλαδί του φθηνού συνθετικού χριστουγεννιάτικου δέντρου. Μπροστά από τη μπαλκονόπορτα του σαλονιού. Ήμουν σπόρος. Αλλά η σκηνή επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο. Και κάθε χρόνο που εγώ ψήλωνα, το δέντρο των παιδικών μου Χριστουγέννων μίκραινε και μίκραινε και μίκραινε… Λιγόστευαν και οι μπάλες. Σπάγαμε μπόλικες όσο στολίζαμε. Φώναζε η μαμά. «Μόνο τα λαμπάκια θα

μας μείνουν» και τοποθετούσε με απαλές κινήσεις, πάντα η ίδια -ποτέ εμείς τα παιδιά- στην κορυφή, την «κορυφή». Μια μπάλα δηλαδή, μικρότερη από τις άλλες με μια κωνική κατάληξη σαν καπέλο. Καμιά φορά σκέφτομαι πως αν ψάξω τα ντουλάπια της μαμάς μου, θα τη βρω την κορυφή αυτήν, κρυμμένη ανάμεσα στα βαμβάκια που βάζαμε για χιόνια στα κλαδιά του δέντρου μας. Η φάτνη στη βάση. Οι μυρωδιές απ´ την κουζίνα, τα σοκολατάκια να βγαίνουν από την κρυψώνα τους και να παίρνουν θέση σε κρυστάλλινη φοντανιέρα. Μόνο για τους ξένους. Εμείς είχαμε εκπαιδευτεί να μην υποκύπτουμε στον πειρασμό. Λιγοστά τα πακέτα και απλωμένα δίπλα στη φάτνη! Να φτουράνε, να δείχνουν μπόλικα. Πάντα μας θυμόταν ο Αη Βασίλης. Κι ας μην είχαμε τζάκι. Σ εμάς ερχόταν από την πόρτα. Τα κατάφερνε ο μπαμπάς και χτυπούσε το κουδούνι κρυφά. Αλαφιάζαμε! Τρέχαμε να δούμε στο διάδρομο μια φούντα έστω από την κόκκινη στολή. Και μετά σκοτωνόμασταν να φτάσουμε το δέντρο. Να μαντέψουμε τι είχε μέσα το πακέτο. Από το σχήμα, το μέγεθος, το χαρτί περιτυλίγματος! Και μετά… Νταν 12! Ο μπαμπάς κατέβαζε τον γενικό, η μαμά άνοιγε την βρύση και εμείς τρώγαμε από μια κουταλιά μέλι. Να είμαστε γλυκές όλο τον χρόνο… Και βουρ στα δώρα. Με μάτια που έκλειναν από τη νύστα! Σπόροι…

Μείναμε πια η μαμά και εγώ… Και εγώ που πάντα στο παρελθόν βάζω Χ σήμερα περισσότερο από ποτέ το φέρνω στα μάτια μου.

Και θέλω το 2014 να μου φέρει ότι πολυτιμότερο υπάρχει.
Χρόνο να απολαύσω κάθε στιγμή με τους αγαπημένους μου. Ψυχραιμία ώστε να βάζω σωστές προτεραιότητες. Ηρεμία για να απολαμβάνω στιγμές ευτυχίας με οικογένεια και φίλους
Γιατί πάνω από το άγχος τη φτώχεια τους φόρους και την ανεργία, υπάρχει η ζωή. Και είναι τόσο μικρή για να την σπαταλάω σε αγωνίες και στρες.

Εύχομαι στον καθένα σας ξεχωριστά το 2014 να ανακαλύψετε μέσα σας τη δύναμη να αλλάξετε τη ζωή σας. Και προσοχή. Τους ανθρώπους που αγαπάτε και τα μάτια σας.

Καλή χρονιά!
Ευτυχισμένο και τυχερό το 2014!

Με αγάπη

Πόπη