ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΑΔΑ; Από το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου

Πάρα πολλές ταινίες στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Made in Greece.

Τι όμως ακριβώς σημαίνει Ελλάδα σύμφωνα με τις σύγχρονες δικές μας ταινίες; Είναι άραγε η Πάτμος (« Η Πόλη της σιωπής») , η Αντίπαρος («Suntan»), η κλειστοφοβική Αθήνα, η ηλιόλουστη

επαρχία; Διασχίζοντας το μονοπάτι της μεγάλης κρίσης το δίλημμα δεν είναι ούτε ηθικό ούτε ιδεολογικό, αλλά ψυχοπαθολογικό.

Κατά το εθνικό σινεμά η μεγάλη οικονομική κρίση του 2008 αποκάλυψε πλήρως την καλά κρυμμένη ηθική κρίση. Δεν είναι τόσο θέμα παραβατικότητας, αλλά μια ιστορία μοναξιάς, απομόνωσης, ψυχικής απομείωσης, κατάθλιψη.

Φαίνεται πως όλα όσα είχε περιγράψει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος από τις αρχές του ‘80 επαληθεύονται. Η σιωπή της ιστορίας, της γεωγραφίας, του έρωτα, η Ελλάδα σε μια μέγιστη εθνική κρίση. Αυτή η ελλειμματικότητα στις αξίες, οδήγησε στην κατολίσθηση.

Ωστόσο το εθνικό Φεστιβάλ φέτος, δεν δείχνει τις αιτίες αλλά τα αποτελέσματα. Απομόνωση, τρέλα, παράνοια. Σ’έναν κόσμο βαθύτατα αλλοιωμένο.

Κοντά σε όλα αυτά ο έρωτας δείχνει ως η μόνη λύση αλλά και το ένα μεγάλο βάσανο. “Suntan”, “After Love”, «Όντως φιλιούνται;», «Αγάπη, αγάπη, αγάπη», «Πλατεία Αμερικής» βυθίζουν τους ήρωές τους σ’ ένα σκοτεινό, ζοφερό πηγάδι αφήνοντας όμως κάποιες ελπίδες. Στο βάθος μια προοπτική κατάμαυρη. Και η Ελλάδα που βρίσκεται, που υπάρχει, ως τι σημαίνεται;

Στο «Μια ιστορία της Πόλης» η Κωνσταντινούπολη είναι ο τόπος της θαμμένων ελληνικών μνημών. Στον «Νοτιά» η συγκίνηση για το άλλο, το αναμενόμενο, περισσεύει. Στο «Ένας άλλος κόσμος» η κρίση σιγοκαίει. Στο «Ουζερί Τσιτσάνης» η Ελλάδα είναι μια ρετρό ιστορία, ένα τραγούδι χαμένο και διαχρονικό.

Όλα δείχνουν πως η χώρα είναι απούσα ως σινεμά, προοπτική και μέλλον. Το «Park» ολοκληρώνει αυτήν την άποψη. Τα συντρίμμια μοναδικά στοιχεία ενός ηρωικού παρελθόντος. Και η προδοσία να ’ναι πάντοτε παρούσα. Το βλέπουμε στον «Αλκιβιάδη». Η ζωή, το τέλος, κατάθλιψη, κατάρρευση.

Η Ελλάδα ως η ΤΕΛΕΙΑ απώλεια.