«Ούλοι εμείς εφέντη»

γράφει ο Νάσος Μπράτσος

Μέρες που είναι λόγω της επετείου της Ικαριακής Επανάστασης του 1912 (17 Ιουλίου) και της ενσωμάτωσης του νησιού με την Ελλάδα το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, έχοντας ζήσει για λίγο σαν ανεξάρτητο κράτος, θυμήθηκα μία παλιά ιστορία που είχε διαδραματιστεί αρκετά χρόνια πριν την επανάσταση, στον 18ο αιώνα. Η συγκεκριμένη φράση ήταν πηγή έμπνευσης και στην επανάσταση του 1912.

Ο Τούρκος αξιωματούχος που βρίσκονταν στο νησί ήταν τυρρανικός και οι κάτοικοι είχαν αρχίσει να εξοργίζονται. Μεταξύ

άλλων ο Τούρκος αξίωνε να τον μεταφέρουν «κουβαλητό» είτε στις πλάτες τους, είτε σε φορείο. Κάποια στιγμή αγανάκτησαν τόσο πολύ, που αποφάσισαν να τον στείλουν να συναντήσει τα ουρί του δικού του παραδείσου, αν βέβαια οι πράξεις του τον οδηγούσαν εκεί. Ο Τούρκος ζήτησε να μεταφερθεί με φορείο από τη μία πλευρά του νησιού στην άλλη και έταξε ένα αρνί δώρο αν η μεταφορά γίνει μέσα σε μία μέρα.

Δύο γεροδεμένοι νησιώτες ανέλαβαν το έργο και είχαν κανονίσει όταν θα περνούσαν από τον πιό μεγάλο γκρεμό να τον αδειάσουν. Θα τον ρωτούσαν αν το αρνί που θα τους έδινε θα ήταν «συγκούδουνο», αν θα είχε δηλαδή και κουδούνι ή όχι. Αν απαντούσε όχι θα τον άδειαζαν από το φορείο, αν απαντούσε ναί θα τον πέταγαν μαζί με το φορείο όπως και τελικά έγινε.

Μετά από λίγο καιρό οι Οθωμανοί έστειλαν άγημα το οποίο συγκέντρωσε τον κόσμο στην κεντρική πλατεία για ανακρίσεις.