Οι ευρωπαϊκοί κανόνες ισχύουν για τους τόκους, όχι για τα εργασιακά δικαιώματα

Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Οι αποκαλύψεις του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Μισέλ Σαπέν για την απαίτηση του ΔΝΤ να ξεκαθαρίσει και η αντιπολίτευση στην Ελλάδα τη θέση της για τα μελλοντικά μέτρα αναδεικνύουν για άλλη μια φορά τον εξωθεσμικό χαρακτήρα της τρόικας και τη μακροπρόθεσμη απώλεια εθνικής κυριαρχίας που έχει υποστεί η χώρα μας.
Πηγές του ΔΝΤ μπορεί με ανεπίσημες δηλώσεις να διέψευσαν ότι

το Ταμείο έχει ζητήσει εγγυήσεις από την αντιπολίτευση, αλλά ήρθε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να ξεκαθαρίσει τα πράγματα λέγοντας ότι τα μέτρα θα πρέπει να νομοθετηθούν έτσι ώστε να εφαρμόζονται ανεξάρτητα από τα εκλογικά αποτελέσματα.
Στην ουσία, ουδείς είπε κάτι καινούριο.
Έχει αποδειχθεί στα χρόνια του μνημονίου ότι οι κυβερνήσεις αδυνατούν να αλλάξουν τις πολιτικές που επιβάλλονται από έξω, παρά τα όποια αντίθετα προεκλογικά σχέδιά τους.
Όλες οι κυβερνήσεις στην μετά μνημόνιο εποχή “έσπασαν τα μούτρα τους” όταν επιχείρησαν πολιτική διαπραγμάτευση και όλες διαπίστωσαν ότι κάθε καθυστέρηση οδηγούσε σε πρόσθετες απαιτήσεις από την πλευρά των δανειστών.
Ο κ. Σόιμπλε ξεκαθάρισε ότι η απαίτηση για διαχρονική υποστήριξη των μέτρων δεν προέρχεται μόνο από το ΔΝΤ αλλά και από τον ίδιο.
Η ίδια συζήτηση, άλλωστε, επανέρχεται κατά καιρούς, άλλοτε με αναφορές σε ένα τέταρτο μνημόνιο και άλλοτε με πληροφορίες για σύνδεση των όποιων μέτρων για το χρέος με την υλοποίηση συγκεκριμένων δεσμεύσεων αναφορικά με τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις.
Με λίγα λόγια, η ουσία της συζήτησης είναι ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται σε ένα καθεστώς μακροχρόνιου ελέγχου των οικονομικών πολιτικών, ο οποίος θα ασκείται είτε μέσα από μηχανισμούς τύπου “δημοσιονομικού κόφτη”, είτε μέσα από τις διευθετήσεις για το χρέος.
Είναι ενδιαφέρον, όμως, ότι ο κ. Σόιμπλε ανέφερε και κάτι άλλο: Ότι το ΔΝΤ αρχίζει να κατανοεί ότι η ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν επιτρέπει την ελάφρυνση του χρέους, δίνοντας την εντύπωση ότι το ΔΝΤ αρχίζει να προσεγγίζει την θέση του “γερμανοκρατούμενου” ESM για το ελληνικό χρέος ότι δεν χρειάζονται τα δραστικά μέτρα ελάφρυνσης, αλλά αρκούν ήπιες παρεμβάσεις.
Δεν έγινε, βέβαια, σαφές τι ακριβώς εννοούσε ο κ. Σόιμπλε, ούτε βέβαια μπορούμε να ξέρουμε εάν έχουν γίνει συμφωνίες στο παρασκήνιο για να βάλει το ΔΝΤ νερό στο κρασί του σε σχέση με το χρέος, αλλά εάν τελικά ισχύει κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για ένα συμβιβασμό μεταξύ του Ταμείου και της γερμανικής πλευράς σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων.
Είναι σαφές, πάντως, ότι ο κ. Σόιμπλε επιδεικνύει έναν επιλεκτικό σεβασμό στους ευρωπαϊκούς κανόνες. Όταν πρόκειται για κανόνες που διασφαλίζουν τα δικαιώματα των πιστωτών και την υποχρέωση αποπληρωμής τόκων, ο κ. Σόιμπλε τους σέβεται.
Όταν, όμως πρόκειται για ευρωπαϊκούς κανόνες που ρυθμίζουν εργασιακά δικαιώματα όπως οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, τότε ο κ. Σόιμπλε δεν έχει πρόβλημα να τους ποδοπατά.