Ο δικός μου Κώστας Μότσης

Του Τάσου Επιτρόπου

Οι μυθικές μορφές είναι αυτές που μας μεγάλωσαν. Οι «άθλοι» τους, τα «έργα» τους, στα παιδικά μας μάτια τούς έδειχναν γίγαντες. Επί της ουσίας όμως ήταν πραγματικοί γίγαντες. Σε αυτό που έκαναν και κυρίως με τον τρόπο που το έκαναν…

Μια τέτοια μορφή ήταν ο Κώστας Μότσης. «Κυρίες και κύριοι, ακούτε την ΕΡΑσπορ και την εκπομπή Μικρόφωνο στα Γήπεδα…». Η στεντόρεια φωνή του τρύπαγε τα τύμπανα των αφτιών, μετέδιδε το πάθος και την αγάπη του για τον αθλητισμό.

Οι Κυριακές ήταν συνυφασμένες με τη φωνή του. Συντόνιζε την αγωνιστική δράση.

Χωρίς αυτόν οι αγώνες δεν είχαν ενδιαφέρον. Παρέα με τον Ηρακλή Κοτζιά και τους υπόλοιπους συντελεστές της θρυλικής εκπομπής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.

Έτσι γνώρισα τον Κώστα κι έτσι τον ήξερε όλη η φίλαθλη Ελλάδα. Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με την ΕΡΑ 4, που το 1993 μετονομάστηκε σε ΕΡΑσπορ. Μέσα από τις συχνότητες του πρώτου αθλητικού ραδιοφώνου ο Κώστας μεγαλούργησε.

Θυμάμαι πιτσιρικάς με έψαχνε η μάνα μου. «Πέρα βρέχει»! Είχα καθηλωθεί μπροστά από το ραδιόφωνο του γείτονα Γιάννη. Ήταν Κυριακή, είχε ντέρμπι! Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός χωρίς τηλεοπτική κάλυψη… Ο ήχος στη διαπασών, χαμός! Πέντε «αλάνια» τσιρίζαμε πάνω από το ραδιόφωνο… Στο τέλος δεν πανηγύρισε κανένας. 1-1 και σιωπή…

Γύρισα σπίτι, σχεδόν είχε νυχτώσει! Η απάντηση στην ερώτηση «Που ήσουν;» αυθόρμητη, αλλά καθόλου αποτελεσματική: «Ήμουν με τον κύριο Μότση»… Το αποτέλεσμα στο ντέρμπι «Μαμά – Παιδί» ήταν άσος από ημίχρονο.

Έτσι, από μικρός ήξερα τον Κώστα. Ήταν ο (μυθικός) ήρωάς μου. Ένας «μύθος», που χωρίς ο ίδιος να το ξέρει έγινε η αφορμή να γνωρίσω από νωρίς ποιο επάγγελμα ήθελα να ακολουθήσω: «Όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Κώστας Μότσης»!

Μότσης δεν έγινα και ενδεχομένως δεν θα γίνω ποτέ! Όμως η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να «συντροφεύσει» ο ένας τον άλλον. Δίπλα δίπλα, με μια ανάσα για έναν κοινό σκοπό: Την επαναλειτουργία της ΕΡΤ και της πολυαγαπημένης ΕΡΑσπορ! Ολόκληρα οκτάωρα στο στούντιο της ertopen για να βγει στον αέρα το «Μικρόφωνο στα Γήπεδα». Ένας ακόμη άθλος.

Δίπλα του έμαθα, με δίδαξε πολλά. Κυρίως όμως μου έδωσε το δικαίωμα να κάτσω δίπλα του. Να με εμπιστευθεί και να ζήσω τον… μύθο του από κοντά!