Κομοτηνή:Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει

Η Μαρία Μιχαήλοβα, είναι από το Κίρτζαλι της Βουλγαρίας. Τα τελευταία 28 χρόνια ζει στην Κομοτηνή. Η υλοποίηση του Κάθετου Άξονα 75, «Κομοτηνή – Νυμφαία – Ελληνοβουλγαρικά σύνορα» και η λειτουργία του Μεθοριακού Σταθμού Νυμφαίας – Μακάζα την έκανε ιδιαιτέρως χαρούμενη. Παρατηρεί κι εκείνη τους Βούλγαρους επισκέπτες να αυξάνονται στη Ροδόπη και ακούει συχνά τη μητρική της γλώσσα στους δρόμους της πόλης.

«Δεν το περίμενα, ήταν έκπληξη για μένα» δηλώνει καθώς θυμάται ακόμη την μεγάλη ταλαιπωρία που την περίμενε

ταξιδεύοντας από το Σβίλεγκραντ και περνώντας από την Ορεστιάδα και το Διδυμότειχο, «κάναμε ένα ταξίδι 6 ωρών για να πάμε εκεί. Είκοσι χρόνια άκουγα ότι θα ανοίξουν τον δρόμο και δεν το πίστευα. Μετά άνοιξαν για να περνάμε από την Ξάνθη. Πάλι ήταν πολύ δύσκολη διαδρομή. Αυτό τώρα που το άνοιξαν ήταν για μας η καλύτερη εξέλιξη. Όλοι είναι ευχαριστημένοι. Πάρα πολύ ευχαριστημένοι είναι οι Βούλγαροι, γι αυτό και έρχονται» δηλώνει.

Μαγεμένη από την Ελλάδα
Την συναντήσαμε στο πρατήριο άρτου όπου εργάζεται. Έχει τους δικούς της πελάτες που πια τη βλέπουν σαν καλή φίλη. Γελά με τα αστεία τους, τους πειράζει κι εκείνη. Νιώθει πως είναι ένα με τους ντόπιους όπως λέει. «Μου κάνει και κάτι άλλο εντύπωση εδώ τώρα τελευταία. Παλιότερα όταν άκουγαν ότι είμαστε Βούλγαροι μας αντιμετώπιζαν σαν παρακατιανούς, ακόμη κι όταν δεν σου το έλεγαν το ένιωθες, τώρα έχει αλλάξει η εικόνα που έχουν για τη Βουλγαρία. Από τότε που μπήκαμε στην Ευρώπη, δεν ξέρω ποια είναι η αιτία, δεν περνάει μέρα που να μην μου λένε ντόπιοι ότι θέλουν να ζήσουν εκεί. Λένε συνέχεια «τι καλά να παίρναμε ένα σπιτάκι εκεί, τόσο καλά είναι εκεί». Έχω την εντύπωση ότι απλά το λένε, λόγω των οικονομικών δυσκολιών, αλλά δεν θα το κάνουν, είμαι σίγουρη. Σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει». Παρατηρεί κι εκείνη εντυπωσιασμένη να έρχονται το καλοκαίρι επισκέπτες ακόμη και από την Ρουμανία, την Ρωσία. Η ίδια κάθε εβδομάδα επισκέπτεται το Κίρτζαλι, το σπίτι που έχει εκεί, τους δικούς της. «Πάω το πρωί και γυρνάω το απόγευμα και είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη» δηλώνει για ένα ταξίδι που στο παρελθόν αποτελούσε «πονοκέφαλο».

Τα χρόνια με τον Ζίβκοφ και η άφιξη της στην Ελλάδα
Όταν, το 1990 ήρθε στην Ελλάδα από την Βουλγαρία δυσκολεύτηκε λόγω μη γνώσης της ελληνικής γλώσσας. Θυμάται ακόμη τις πρώτες εντυπώσεις που της άφηνε ο τόπος και η ζωή εδώ. «Ήταν Όλα διαφορετικά. Το 1990 μόλις μπήκα εδώ έμεινα έκθαμβη. Μπήκα στην εκκλησία και άρχισα να κλαίω και πάντα πάω στην εκκλησία και αρχίζω να κλαίω. Εγώ λέω ότι ήταν το μεγαλύτερο λάθος του Ζίβκοφ που δεν μας άφηνε να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Το Πάσχα σε μας ήταν γύρω -γύρω από τους Ναούς η αστυνομία και έγραφαν ποιος πηγαίνει και μετά τον έδιωχναν από τη δουλειά. Ήμουν δασκάλα στο νηπιαγωγείο, φοβόμουν να πάω. Από τότε μου έμεινε και όταν πηγαίνω στην εκκλησία αρχίζω να κλαίω». Όσον αφορά στην αντιμετώπιση που της επιφύλαξαν οι ντόπιοι; “Με αντιμετώπισαν με σεβασμό κι αγάπη” δηλώνει και προσθέτει «Πάρα πολύ αγάπη γνώρισα εδώ στην Κομοτηνή».

Ο έρωτας δεν γνωρίζει σύνορα
Ένας δρόμος φέρνει κοντύτερα τις δύο περιοχές. Ωστόσο, εκείνη την έφερε κοντά με τον σύζυγό της ο έρωτας. «Ο έρωτας δεν γνωρίζει σύνορα» δηλώνει και σπεύδει ξανά να σημειώσει «Ακόμη και στο Κίρτζαλι είμαι σαν να μην είμαι στην Ελλάδα, είμαστε εδώ τόσο κοντά. Έχουμε πολλά κοινά. Ειρήνη να έχουμε μόνο για να τα απολαύσουμε».
Φώτο:Μαρία Μιχαήλοβα Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου