Κομοτηνή:Παιδί της Κατοχής

«Είμαι παιδί της Κατοχής» με τις λέξεις αυτές ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος, στην ένατη πια δεκαετία της ζωής του, συστήνει τον εαυτό του. «Είμαι παιδί της Κατοχής κι αυτό, για κάποιον, που ξέρει, τα λέει όλα» δηλώνει και γυρίζει το χρόνο πίσω τότε που ο πατέρας του, τους πήρε από το χέρι, εκείνον και τα αδέρφια του, και άφησαν πίσω το χωριό τους, το Οχυρό στη Δράμα, αναζητώντας έναν καινούργιο τόπο να τους αγκαλιάσει.

«Ήταν επί βουλγαρικής Κατοχής. Ο πατέρας μου αρνήθηκε να «βουλγαρογραφτεί»

κι αυτό είχε συνέπειες» δηλώνει σημειώνοντας πως «άλλοι που «βουλγαρογραφτήκανε» και τροφή συνέχισαν να έχουν και στον τόπο τους έμειναν.»

Έζησε τριάντα χρόνια στη Γερμανία ο κος Παναγιώτης, επέστρεψε, δημιούργησε οικογένεια και έστησε το σπιτικό του, αλλά τα δύσκολα παιδικά χρόνια ποτέ δεν έζησαν από την μνήμη του. «Ο πατέρας μας πούλησε ό,τι είχε και δεν είχε για να μας θρέψει κι άλλοι εκείνο το διάστημα συνεργαζόμενοι με τον Κατακτητή έκαναν περιουσίες. » δηλώνει κι ένα δάκρυ κυλά στη θύμηση του πατέρα που κανένα βιβλίο ιστορίας δεν θα αναφέρει ποτέ το όνομά του. «Κι όταν ο πόλεμος τελείωσε, οι άνθρωποι αυτοί που συνεργάστηκαν με τον Κατακτητή, τιμωρήθηκαν;» τον ρωτάμε για να τον ακούσουμε να απαντά «Οι περισσότεροι τον ακολούθησαν φεύγοντας, αυτοί που έμειναν δεν τιμωρήθηκαν, κάποιες μικρές ποινές και γρήγορα η στάση τους ξεχάστηκε από την ελληνική Πολιτεία.» δηλώνει.

Κοιτά με λύπη τις δυσκολίες των νέων σήμερα.