Κομοτηνή: Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε …

Στα ίδια μέρη βρέθηκαν ξανά. Όπως και τότε, πριν ακριβώς πενήντα χρόνια. Τι κι αν τα μαλλιά τους άσπρισαν; Τι κι αν οι ρυτίδες και τα σημάδια του χρόνου άλλαξαν τα πρόσωπά τους; Τι κι αν δεν είναι πια παιδιά, αλλά παππούδες και γιαγιάδες με εγγόνια; Το χρώμα των ματιών τους παρέμεινε ίδιο. Ίδια και η φλόγα που καίει στο βλέμμα τους.

Πενήντα χρόνια μετά στα ίδια θρανία του Δημοτικού Σχολείου Ξυλαγανής
Μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου Ξυλαγανής διάβηκαν ξανά την πόρτα της αυλής, προχώρησαν κοιτώντας γύρω τους, ψάχνοντας όχι τις αλλαγές τόσο, αλλά κάτι να θυμίζει τα δικά τους

μαθητικά χρόνια, πέρασαν το κατώφλι του δημοτικού σχολείου, έψαξαν το τμήμα τους και έκατσαν ξανά στα θρανία τους. Μετά από πενήντα χρόνια, δίπλα-δίπλα, συμμαθητές ξανά. Όπως και τότε. Σήμερα χωρίς να φορούν ποδιές. Χωρίς τσάντες και τετράδια. Χωρίς το άγχος της εξέτασης, αλλά με μεγαλύτερη συγκίνηση από κάθε άλλη φορά. «Πραγματικά η συγκίνηση μας ήταν μεγάλη. Οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά και τα γέλια τα διαδέχονταν τα δάκρυα» παραδέχεται ο πρόεδρος του Συλλόγου Πατεράδων Ξυλαγανής Μαρώνειας κ. Βαγγέλης Μουζαλιώτης, ένας από τους μαθητές –παππούδες πια, που συμμετείχε στο reunion συμμαθητών παππούδων και γιαγιάδων…

Ξεχωριστή παρουσία, αυτή του δασκάλου τους. Μετά από 50 χρόνια που τελείωσαν τον Δημοτικό Σχολείο είχαν σήμερα κοντά τους τον αγαπημένο τους δάσκαλο, τον κ. Αποστολίδη. Θυμήθηκαν, γέλασαν, αντάλλαξαν πειράγματα και στο τέλος δάκρυσαν κιόλας ανανεώνοντας και πάλι το ραντεβού τους. Με την ευχή να είναι όλοι τους γεροί απόλαυσαν τη δροσιά του πλατάνου, στην κεντρική πλατεία της Ξυλαγανής και «ξετύλιξαν» και πάλι τις ιστορίες τους, όλες με την ίδια αρχή… «Θυμάσαι τότε που;»
Φώτο: Στιγμιότυπα από την συνάντηση