Κομοτηνή: Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο…

Ήταν μαθητής σε δημοτικό σχολείο το 1945. «Τους δασκάλους εμείς τους ταΐζαμε, εμείς τους κοιμίζαμε » δηλώνει και σημειώνει γυρίζοντας τα χρόνια πίσω «και κατά τη διάρκεια του χειμώνα πηγαίναμε εμείς τα ξύλα, τα βάζαμε κάτω από την μασχάλη και τα δίναμε στον δάσκαλο για την θέρμανση του σχολείου.»

Ο κος Πασχάλης Τσιάκας βλέπει τους μαθητές σήμερα και τους συγκρίνει με τους μαθητές εκείνων των μακρινών χρόνων. «Καμία σχέση» λέει και σπεύδει να αναφερθεί στη «διδασκαλική μέθοδο» της εποχής του. «Ξύλο, πολύ ξύλο. Όταν

δεν διαβάζαμε έπεφτε ράβδος». Όπως λέει, ο 78χρονος σήμερα συνταξιούχος, «έτσι έμαθα γράμματα. Ακόμη θυμάμαι τα τροπάρια και τα τραγούδια των μαθητικών χρόνων.» Όσον αφορά στα διδακτικά εργαλεία της εποχής σημειώνει πως είχαν μόνο ένα αναγνωστικό. Με σπόγγο σβήναμε την πλάκα και ξαναγράφαμε πάνω της. «Γράφαμε – σβήναμε, γράφαμε –σβήναμε.»

Παρατηρώντας τις αλλαγές που έφεραν τα χρόνια, υποστηρίζει πως μαζί μ’ εκείνες τις «διδασκαλικές μεθόδους» λησμονήθηκε κι ο σεβασμός στους μεγαλύτερους. «Όπως λησμονήθηκε η αγάπη και η αλληλοβοήθεια από τις γειτονιές. Σήμερα περνάνε από δίπλα μας κι ένα «γεια σου» δεν λένε στον παππού και τη γιαγιά που συναντάνε. Το χρήμα, η καλοπέραση, η καλή ζωή διάβρωσε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν έχει αξία καμιά πια στα μάτια των συνανθρώπων του.»

«Η διαγωγή κοσμιοτάτη και ο βαθμός δέκα άριστα» λέει με καμάρι για το απολυτήριο του δημοτικού σχολείου. Παππούς με επτά εγγόνια σήμερα όταν ακούσει το κουδούνι να χτυπά για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς μια νοσταλγία θα τον πλημμυρίσει και πάλι. Μια νοσταλγία που θα συνοδεύεται από δάκρυα στα μάτια του.
Φώτο:Πασχάλης Τσιάκας Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου