Κομοτηνή: Μικροπωλητής ετών επτά

Ο πατέρας του αγοράζει φρούτα από την λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης και τα πουλά στις λαϊκές της Ροδόπης. Εκείνος, μόλις στα επτά του χρόνια, στέκεται στο πλευρό του και τακτοποιεί τον πάγκο. Με σβέλτες κινήσεις γεμίζει τα τελάρα, απομακρύνει τα χαλασμένα, σκουπίζει με ένα πανί τα πιο ωραία και τα τοποθετεί μπροστά –μπροστά για να τραβήξουν το βλέμμα των πελατών. Όλα μυστικά της δουλειάς που μοιάζει να τα γνωρίζει καλά. «Δυστυχώς δουλειά δεν υπάρχει» δηλώνει ο πατέρας του, ο κος

Ερτζάν κι εκείνος στέκεται αμίλητος και τον ακούει εμφανώς προβληματισμένος.

Στα επτά του χρόνια, ο μικρός έμπορος, όταν δεν βρίσκεται στο σχολείο, στέκεται στο πλευρό των γονιών του. «Δύσκολα δυστυχώς» λέει ξανά ο πατέρας και κάνει λόγο για μείωση της κίνησης στο μισό σε σχέση με άλλα χρόνια. «Πηγαίνω σε τρεις λαϊκές, Κομοτηνή, Σάπες και Ξυλαγανή, αλλά παντού το κλίμα είναι ίδιο» δηλώνει σπεύδοντας να προσθέσει «προσπαθούμε, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο.»

«Προσπαθούμε» λέει κι ο επτάχρονος σοβαρά – σοβαρά και στρέφει πάλι το βλέμμα του στον πάγκο. «Ευτυχώς που έχει μειωθεί το ποσό που πρέπει να πληρώνουμε στο ΤΕΒΕ δεν έβγαινε αλλιώς» δηλώνει ξανά ο πατέρας. «Τι ταμείο κάνατε;» ρωτάμε τον μικρό κι εκείνος απαντά «στο σπίτι θα δούμε. Δεν είχε πολύ κόσμο». Ο πατέρας του γελά. Η μαμά του τον καμαρώνει και οι δυο μαζί εύχονται να έχει ένα καλύτερο μέλλον, «να βρει μια δουλειά άλλη. Να φύγει από το παζάρι» λένε κι επιστρέφουν στον πάγκο τους. Πρώτος εκείνος. Κρατώντας τα μήλα στα παιδικά του χέρια, δείχνει ότι τη δουλειά του μικροπωλητή τη βλέπει ως παιχνίδι αψηφώντας τις δυσκολίες της.
Φώτο:Ο επτάχρονος «έμπορος» Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου