Κομοτηνή: Κρεοπώλης 4ης γενιάς…

Συνεχίζει μια ιστορία που καλά κρατεί τέσσερις γενιές τώρα. Ο Βασίλης Ιωαννίδης βρέθηκε στα 19 του χρόνια στο κρεοπωλείο του πατέρά του, όπως εκείνος είχε βρεθεί στο πλευρό του δικού του πατέρα. 4η γενιά κρεοπώλης και στα 27 του σήμερα νιώθει πιο σίγουρος από ποτέ για την επιλογή του. Τον συναντήσαμε στη δημοτική αγορά της Κομοτηνής.

«Έμαθα τη δουλειά από πολύ μικρός από τον παππού και τον πατέρα μου. Τα όνειρα μου δεν ήταν να κάνω αυτή τη δουλειά. Αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια είδα ότι τα πράγματα δυσκολεύουν, οπότε πήρα την απόφαση να γίνω κι εγώ κρεοπώλης.» Το όνειρό του ήταν να

περάσει στην Σχολή Αξιωματικών, ένα όνειρό του δεν έγινε πραγματικότητα, ωστόσο, το κέφι του ο νεαρός κρεοπώλης δεν το έχασε στιγμή, ούτε την αγάπη του και την έγνοια του για την οικογενειακή παράδοση. «Δεν είναι λίγο αν σκεφτείς ότι αυτό που κάνω το έκανε ο προπάππους, ο παππούς, ο πατέρας και τώρα εγώ. Όταν συνεχίζεις μια παράδοση είναι κάτι δύσκολο στις μέρες μας, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο» δηλώνει μην κρύβοντας την περηφάνια του.

Από το 1964 και μετά το κρεοπωλείο τους βρίσκεται στη Δημοτική Αγορά, από την κεντρική πλατεία όπου εργαζόταν αρχικά ο προπάππους του. «Τηρώ όλα όσα έχω μάθει και προσπαθώ να ακολουθώ τις εξελίξεις της εποχής.» Σύμφωνα με τον Κομοτηναίο κρεοπώλη η εποχή μας δεν «σηκώνει» τα μεγαλόπνοα σχέδια, ωστόσο, αυτή η επαγγελματική ενασχόληση και ο πρωτογενής τομέας, όπως λέει, δεν θα «σβήσει» ποτέ.

Αισθάνεται το χώρο της Δημοτικής Αγοράς ως δεύτερο σπίτι του. «Αν δεν έχεις ζήσει σε τέτοιους χώρους, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι να λειτουργείς συναδελφικά, να στέκεσαι στο πλευρό του άλλου και όλοι μαζί να βγάζουμε μια κοινή απόφαση.Προσπαθούμε όλοι μαζί κι αυτό είναι σημαντικό.»

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που καλείται τόσο ο ίδιος, όσο και οι συνάδελφοί του, να διαχειριστούν είναι ο ανταγωνισμός με τις μεγάλες αλυσίδες. «Εμείς δεν είμαστε απρόσωποι. Αν κάνω κάτι λάθος, στο Βασίλη θα έρθουν. Εδώ τώρα είμαι εγώ, μια ζωή ήταν οι δικοί μου, οπότε ξέρουν πού θα έρθουν, πού θα με βρουν. Μας ξέρουν και μας εμπιστεύονται. Μπορεί να πληρώνουν πενήντα λεπτά παραπάνω, ξέρουν, όμως, τι θα πάρουν, αυτό στα μεγάλα πολυκαταστήματα δεν υπάρχει.»

Παρακολουθεί με προβληματισμό τους συνομήλικους να αναζητούν μια επαγγελματική διέξοδο. «Είναι πολύ δύσκολα» λέει και σπεύδει να σημειώσει «κύκλος είναι και γυρίζει. Πριν σαράντα χρόνια τα ίδια είχαμε. Καλό είναι να γυρίσουν οι νέοι στις τέχνες. Να μάθουν μια τέχνη, γιατί οι τέχνες επιβιώνουν. Οι γονείς μέχρι τώρα έστρεφαν τα παιδιά στο δημόσιο, τα προέτρεπαν να γίνουν για παράδειγμα δικηγόροι, έχουμε γεμίσει από όλα αυτά. Η χώρα μας δεν μπορεί να τους απορροφήσει. Καλό θα ήταν να μάθουν μια τέχνη, να μπουν στο σύνολο, να προσφέρουν για να τους προσφέρει το σύνολο. Όσοι δεν τα καταφέρουν και θέλουν να φύγουν, ας το κάνουν. Η ζωή είναι μικρή για να την κυνηγάς και να μην τη ζεις».
Φώτο: Βασίλης Ιωαννίδης Φωτογράφος: Μαρία Νικολάου