Καλαμάτα: Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ

Συνεχίζεται και αυτή την εβδομάδα το 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου στην Καλαμάτα! Τα ντοκιμαντέρ που θα προβληθούν σήμερα είναι:

3:00 Piripkura | Bruno Jorge, Mariana Oliva ( 79′)

Δύο από τα τρία γνωστά μέλη των Piripkura είναι ακόμα ζωντανά σαν νομάδες στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, στο MatoGrosso της Βραζιλίας. Το πιο σημαντικό από τα υπάρχοντα τους, είναι ένας πυρσός ο οποίος άναψε το 1998 και δεν έχει σβήσει ποτέ από τότε. Η περιοχή όπου ζουν είναι περικυκλωμένη από φάρμες και εργοστάσια ξυλείας, των οποίων ,η σχεδόν αναπόφευκτη εξάπλωση

πραγματοποιείται με βίαια μέσα. Η περιοχή αυτή του δάσους προστατεύεται εφόσον υπάρχει απόδειξη ότι ζουν μέσα ακόμα αυτοί οι δύο άνθρωποι, οι Pakyî και Tamandua. Έτσι ο JairCandor, συντονιστής για τη προστασία των περιοχών αυτών, προχωράει μέσα στη ζούγκλα προς αναζήτηση τους, κάποιες φορές συνοδευόμενος από το μόνο ζωντανό μέλος της οικογένειας τους ,τηνRita. Μέσα από αυτό το φιλμ, το κινηματογραφικό συνεργείο φέρνει απόδειξη για την ύπαρξή τους. Το “Piripkura” ρίχνει φως στην τραγωδία που βιώνουν οι αυτόχθονες φυλές του Αμαζονίου-στη συστηματική βία που χρησιμοποιείται εναντίον τους με συνεχή και απειλητική παρουσία. Παρά την απίστευτη αντοχή και επιμονή των τελευταίων της φυλήςPiripkura, μια αναπόφευκτη ερώτηση μένει στον αέρα: Πόσο καιρό μπορεί να κρατήσει;

ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

ΒΡΑΖΙΛΙΑ

4.30 μ.μ.

One day in Aleppo | Ali Alibrahim, 25′

Έπειτα από πέντε μήνες ασταμάτητου και ανούσιου βομβαρδισμού, ένα γκρουπ από παιδιά που ζουν στο Χαλέπι αρχίζουν να βάφουν τους τοίχους της πόλης τους. Είναι μια πράξη διαμαρτυρίας αλλά και αντίστασης, μία μικρή πράξη, η οποία τολμάει να ονειρευτεί, να φέρει πίσω ζωή σε ένα μέρος ,το οποίο έχει ταπεινωθεί από βόμβες και σφαίρες και ενώ ταυτόχρονα οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις παρατηρούν δίχως να κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν να σωθούν ανθρώπινες ζωές.

ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

ΣΥΡΙΑ

5.00 μ.μ.

Slave Genesis | Aneez K Mappila (63′)

Το ντοκιμαντέρ, “The Slave Genesis” ασχολείται με την εθνικότητα και την κοινωνική μεταμόρφωση των ατόμων της φυλής Paniya, που ανήκουν στη Wayanad, συνοικία λόφου στα νότια του Δυτικού Ghats στη νότια Ινδία. “Paniya” κυριολεκτικά μεταφράζεται σε “εργάτης”. Αυτοί οι άνθρωποι της φυλής -οι οποίοι είχαν χρησιμοποιηθεί για να δουλεύουν στις φάρμες των μεταναστών, οι οποίοι έρχονταν στη Wayanad σιγά σιγά, έχουν ξεχωριστές τέχνες και τραγούδια που αντικατοπτρίζουν τις ταυτότητες τους. Το κυριότερο ανάμεσα στα τραγούδια τους είναι το Penappattu (λόγος του φαντάσματος), το οποίο λένε ως τμήμα των κηδευτικών τελετών τους. Το τραγούδι αρχίζει με τη προέλευση των φυλών Paniya. Με βάση τα περιεχόμενα του Penappattu, το ντοκιμαντέρ εξερευνάει την κοινωνική μεταμόρφωση των Paniya.
Προχωράει μέσα από τις αναμνήσεις του σκηνοθέτη, ο οποίος είχε γεννηθεί και μεγάλωσε πολύ κοντά στους Paniyas. Ο ανθρωπολογικός τόνος δημιουργεί το αισθητικό σώμα του ντοκιμαντέρ.

ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

ΙΝΔΙΑ

6.00 μ.μ.

So help me god | Yves Hinant, Jean Libon ( 100′)
(ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)

Σε αυτό το αμεταμέλητο και μη πολιτικά ορθό πορτρέτο, μια ξεχωριστή και εκκεντρική Βελγίδα δικαστής παίρνει τους θεατές πίσω από τη σκηνή σε σκηνές από πραγματικές αστυνομικές έρευνες. Αυτό το πιο παράξενο και από το παράξενο ντοκιμαντέρ προκαλεί μία τρελή και καθηλωτική εμπειρία

ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

ΒΕΛΓΙΟ

8.00 μ.μ.

New life in Frame | PınarŞenel (30′)
(ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)

Τι συμβαίνει όταν ένας σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ γίνεται πρόσφυγας; Ένα νεαρό ζευγάρι, οι οποίοι δούλευαν σε τηλεοπτικό πρόγραμμα ως παραγωγοί και σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ στην Καμπούλ, έπρεπε να βρουν καταφύγιο στην Τουρκία, καθώς αναγκάστηκαν να φύγουν από το Αφγανιστάν εξαιτίας της δογματικής διάκρισης και των απειλών από ένα ακραίο θρησκευτικό γκρουπ. Προσπαθώντας να βρουν μία προσωρινή λύση σε μία από τις πόλεις όπου βρίσκονταν μετανάστες, την Κιρικάλε, βασικός στόχος τους γίνεται η εγκατάστασή τους στην Ευρώπη. Όμως η UNHCR, δεν διαθέτει βοήθεια σε Αφγανούς μετανάστες να μεταφερθούν στην Ευρώπη. Το ζευγάρι που το έμαθε αυτό αφού έφτασε στη Τουρκία, πρέπει να δεχτεί πλέον ως μόνιμο σπίτι τους την χωρα αυτή και να αρχίσουν ξανά από την αρχή. Πώς μπορούν οι άνθρωποι αυτοί, που ήταν διάσημοι στη χώρα τους, να ζήσουν μια ζωή που κανένας δεν τους ξέρει; Αρχίσαν να δουλεύουν ως βιντεολήπτες γάμων, το πιο κοντινό που μπορούσαν να σκεφτούν στο κανονικό τους επάγγελμα, με το μόνο πράγμα αξίας που κατάφεραν να φέρουν μαζί τους, την κάμερά τους. Έχουν πλέον στο φακό τους τα καρέ μιας νέας ζωής.

ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

ΤΟΥΡΚΙΑ

8.30 μ.μ.

Η τελευταία Κόρη | Εύη Καραμπάτσου (21’)
(ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)

Ποια είναι μάνα;…Οποιαδήποτε… Οποιαδήποτε…
Θα μπορούσα να είμαι η μητέρα της… Και η Aurora θα μπορούσε να είναι κόρη μου…
Δεν την υποδέχθηκα ζωντανή, αλλά νεκρή… Όμως, είναι το ίδιο…

ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

ΕΛΛΑΔΑ

9.00 μ.μ.

Some of these Days | Vincent Fortser, 15′

Όχι “da da da”, “Hey! Ba-Ba-Re-Bop” είναι ο ήχος της ζωής. Απλά πρέπει να τον νιώσεις, και ακόμα και τότε η ζωή κινείται.
Τίποτα δεν είναι όπως ήταν. Οι ιδέες σχετικά με τους ρόλους των φύλων, για παράδειγμα, ή ότι τα εγγόνια πάντα τα ενθαρρύνουν αδιαμφισβήτητα σε όλα τους τα εγχειρήματα. Ο σκηνοθέτης VincentFörster το βιώνει αυτό από πρώτο χέρι όσο κατέγραφε την καθημερινή ζωή των παππούδων του. Ακόμα όμως, ένα πράγμα δεν έχει αλλάξει: Οι παππούδες του κάθονται στο καναπέ τους και αψηφούν όλες τις εξωτερικές πιθανότητες με διακριτικό χιούμορ και γοητευτική αποφασιστικότητα. Κομμάτι με κομμάτι, ξεδιπλώνεται ότι στην γερμανική ιστορία η τζαζ είναι ένα καλό βαρόμετρο για την ελευθερία.
ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

9.30 μ.μ.

Lunadigas | Nicoletta Nesler & Marilisa Piga (77′)
(ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)

Όλο και περισσότερες γυναίκες στην Ιταλία επιλέγουν να μην έχουν παιδιά. Το Lunàdigas εξερευνά τον κόσμο τους.

Η λέξη lunàdigas προέρχεται από τη διάλεκτο της Σαρδηνίας και χρησιμοποιείται από τους βοσκούς για να προσδιορίσει τα πρόβατα που δεν αναπαράγονται. Οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτιδες Nicoletta Nesler και Marilisa Piga επέλεξαν τη συγκεκριμένη λέξη για τις γυναίκες που δεν έχουν παιδιά ως τίτλο της ταινίας τους, μιας και η ιταλική γλώσσα δεν έχει μια λέξη που να τις χαρακτηρίζει, συγκεκριμένα όλες οι λέξεις έχουν αρνήσεις («χωρίς παιδιά», «όχι μητέρες»). «Lunàdigas» είναι η λέξη που επιβεβαιώνει και υπογραμμίζει με άμεση ειρωνεία, την ύπαρξη και την ταυτότητα αυτών των γυναικών, που αισθάνονται πλήρεις και χωρίς παιδιά, προκλητικά στερεότυπα, κοινές αντιλήψεις και αισθήματα ενοχής. Οι Lunàdigases είναι οι γυναίκες πρωταγωνίστριες, που πλαισιώνουν την ταινία μέσα από την προσωπική ιστορία της κάθε γυναίκας ξεχωριστά, που, αμέσως, γίνεται καθολική. Το Lunadigas μιλάει για τη συνθήκη, που έχει ερμηνευθεί λιγότερο από τις ίδιες τις γυναίκες, τους λόγους, που είναι κοινωνικά στιγματισμένες, και την επιλογή να μην είναι η «μητέρα» ένα επίμονο ταμπού. Το Lunàdigas επιχειρεί να δείξει και να συμβάλει στην επίλυσή του ζητήματος.

www.ert.gr