Δημήτρης Μπασλάμ: Προσπαθώ να φτιάξω έναν κόσμο όπου χωρούν μικροί και μεγάλοι

O διάσημος λαγός και σεφ Αγησίλαγος επιστρέφει κάθε Σαββατοκύριακο στο Θέατρο Τ για να χαρίσει χαρά και χαμόγελα σε μικρούς και μεγάλους θεατρόφιλους… Ο ήρωας της ιστορίας του Δημήτρη Μπασλάμ, ταλαιπωρείται από… μαγουλάδες και στάθηκε αφορμή για μια κουβέντα με τον μουσικό και συγγραφέα που προσπαθεί με τα αστεία και τρυφερά παραμύθια του να φτιάξει έναν κόσμο που να χωρά μικρούς και μεγάλους.

Ζούμε μια εποχή που για πολλούς χαρακτηρίζεται «παιδοκεντρική». Για

αρκετούς τα παιδιά πλέον είναι «μικροί δικτάτορες» και οι γονείς υπερπροστατευτικοί και αρκετά ανταγωνιστικοί θέλουν τα παιδιά τους να είναι πρώτα σε όλα, τα «τρέχουν» σε ένα σωρό δραστηριότητες. Την ίδια στιγμή τα παιδιά προσλαμβάνουν πολλά ερεθίσματα. Θεωρείς ότι αυτό τα κάνει να χρησιμοποιούν ελάχιστα τη φαντασία τους, να μη χαίρονται –ίσως- την παιδική τους ηλικία;

Εμείς οι γονείς δυστυχώς αδυνατούμε να κατανοήσουμε αρκετά. Όπως χάνουμε μεγάλα κομμάτια της ζωής μας από τον τρόπο που ζούμε μεγαλώνοντας, προσπαθούμε κάποιες φορές μετά μανίας να αφυδατώσουμε και την ζωή των παιδιών μας. Άθελα μας βέβαια, με γνώμονα πάντα το καλό, αλλά και η βλακεία έχει τα όρια της. Ευτυχώς παρ΄όλα αυτά η φαντασία των παιδιών τρέχει σε πείσμα όλων μας. Παρακολουθώντας κάτι φαντάζονται ότι θέλουν. Κρατούν ότι θέλουν. Χάνονται μέσα στην φαντασία τους και την ίδια ώρα τους αποσπάει την προσοχή οτιδήποτε, ένα κόκκινο κοκαλάκι στο διπλανό παιδί. Η εποχή σαφώς οδηγεί την τέχνη που αφορά τα παιδιά σε ποιο γρήγορους ρυθμούς, σε πιο εύκολες και κατανοητές φόρμες, αλλά αυτό δεν αφορά όλους τους δημιουργούς.

Η αρχική ιδέα του Αγησίλαγου, του λαγού που αρρώστησε από… μαγουλάδες προέκυψε από μία ιστορία που διηγήθηκες στην κόρη σου…

Η μονομανία στο φαγητό σε κάποια μικρά παιδιά είναι κάτι σύνηθες. Είναι ένα στάδιο που περνάει. Επίσης η μονομανία αυτή είναι μια πρώτης τάξης αφορμή να γράψεις σε δεύτερο επίπεδο για άλλες μονομανίες μας ως κοινωνία. Ως οικογένεια. Αυτή περνάει πολύ πιο δύσκολα.Mπορείς να γράψεις ένα παιδικό βιβλίο χωρίς ταυτόχρονα να πέσεις στην κλασική παγίδα να μοιάζεις… διδακτικός, αλλά να μαθαίνουν κάτι μέσα από αυτό τα παιδιά;

Αφηγούμαι μια ιστορία και ο καθένας, μικρός η μεγάλος απολαμβάνει και καταλαβαίνει όσα θέλει και μπορεί. Προσπαθώ να φτιάξω έναν κόσμο όπου χωρούν μικροί και μεγάλοι. Όπως και στα λαϊκά τραγούδια και παραμύθια όλου του κόσμου. Ποτέ δεν βρήκα λόγο να είμαι διδακτικός σε αυτά που λέω. Τα παιδιά εξάλλου αντιλαμβάνονται τον κόσμο και φτιάχνουν τον χαρακτήρα τους παρακολουθώντας τις συμπεριφορές των γύρω τους. Μιμούνται τους γονείς, μιμούνται τους δασκάλους, τους ανθρώπους που αγαπούν.

Είναι τελικά οι πιτσιρικάδες αυστηροί κριτές; Και πόσο δύσκολο είναι να γράφεις για αυτούς;

Οι πιτσιρικάδες είναι οι πιο εύκολοι κριτές απ όλους. Είναι ιδιαίτεροι αλλά όχι δύσκολοι. Το ότι δεν έχουν τα φίλτρα της συμπεριφοράς ενός ενήλικα και σου κάνουν κριτική χωρίς ευγένειες δεν σημαίνει αυτόματα ότι είναι δύσκολοι κριτές. Η επικοινωνία με ένα γραπτό, ναι έχει κάποια δυσκολία, αλλά όχι παραπάνω απ΄όταν μιλάς μαζί τους. Στις παραστάσεις βέβαια μπορείς να τους ξεγελάσεις με πολύ απλά και φτηνά κόλπα. Μπορείς να τους μαγέψεις, να τους εντυπωσιάσεις. Το ζήτημα είναι τι θέλεις εσύ να κάνεις για τα παιδιά.

Είσαι όμως και εξαίρετος μουσικός. Εκτός των παραστάσεων ετοιμάζεις κάποια άλλη κυκλοφορία αυτή την εποχή; Ίσως και ένα νέο παραμύθι μετά τα Παπούτσια του Βαρύτονου;

Ετοιμάζω τώρα έναν νέο δίσκο με αφορμή το «Λέω να πετάξω’» (κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Επόμενος Σταθμός). Με αφορμή το ταξίδι του μπαλονιού στο παραμύθι προσπάθησα να φτιάξω τραγούδια για τον κύκλο της ζωής. Για κάποια στάδια της, για μερικές στάσεις που κάνουμε όλοι.

Για την παράσταση διαβάστε περισσότερα εδώ. Η παράσταση συνεχίζεται στο Θέατρο Τ μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου 2017 και στη συνέχεια θα δίνονται παραστάσεις σε σχολεία και στην περιφέρεια.