Paco and John – Live At Montreux 1987

Πώς ακούγεται σήμερα ένας δίσκος σαν κι αυτόν που ηχογραφήθηκε πριν 29 χρόνια σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ και όπου δύο μουσικοί κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν τέλεια; Να κάνουν δηλαδή ό,τι θέλουν και ό,τι μπορούν να φανταστούν με τις κιθάρες τους;

Του Δημήτρη Τρίκα

Μα σαν το μεγαλείο ενός παρελθόντος που δεν θα ξαναζήσει ποτέ , γιατί «οι μάγκες δεν υπάρχουν πια» και οι ήρωες εγκατέλειψαν οριστικά αυτόν τον μικρό και μάταιο κόσμο μας.

Στις 15 Ιουλίου του 1987 οι δύο γίγαντες της κιθάρας, o John McLaughlin και

ο Paco de Lucia, ανέβηκαν στη σκηνή ενός από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά τζαζ φεστιβάλ της εποχής εκείνης, αυτό του Montreux της Ελβετίας, δείχνοντας στο κοινό που παραληρούσε από ενθουσιασμό, τι σημαίνει δεξιοτεχνία, τι σημαίνει φαντασία, τι σημαίνει δημιουργικότητα και τι συνεργασία. Δυο μουσικές ιδιοφυΐες σε απόλυτη αρμονία που ακούγονται σαν ένας άνθρωπος με τέσσερα χέρια!

Το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου show είναι απολαυστικά τέλειο και ευτυχώς και επιτέλους κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον περασμένο Ιούνιο αφού παρότι είχε ηχογραφηθεί live είχε παραμείνει υλικό ακυκλοφόρητο στα συρτάρια της δισκογραφικής.

Τώρα που στη ζωή υπάρχει μόνον ο McLaughlin το έχουμε πια σε μια χορταστική έκδοση με τα δυο cd΄s και το dvd, με εννέα κορυφαίες και διαλεχτές συνθέσεις πάνω στις οποίες οι δύο ασυναγώνιστοι συμπαίκτες αυτοσχεδιάζουν, σολάρουν, συνομιλούν μεταξύ τους, με τον μοναδικό τρόπο που μόνον αυτοί ήξεραν αλλά και μπορούσαν να κάνουν.

Το ιστορικό live, που ήταν ένα από τα πολλά που είχαν δώσει ο Paco και ο John εκείνη τη γόνιμη και πολύ παραγωγική χρονιά γι αυτούς, ξεκινάει με δύο συγκλονιστικά σόλο, του McLaughlin πρώτα και του de Lucia στη συνέχεια, μέσα από τα οποία οι δυο μετρ ξεδιπλώνουν τις μαγικές ικανότητες τους αλλά δείχνουν και τις διαφορετικές καταβολές και διαδρομές τους: ο μεν McLaughlin από τη ροκ, το μπλουζ και τη fusion jazz, ο δε de Lucia από το φλαμένκο αλλά και την κλασική και τζαζ κιθάρα.

Τα επτά ντουέτα που ακολουθούν ακούγονται σαν να παίζονται από κάποιο εξωγήινο όν με τέσσερα χέρια. Ήχος «θείος», απρόβλεπτα πολυσχιδής μελωδικά και με αδιανόητη ρυθμική ποικιλία, καθηλωτικός και ταυτόχρονα διεγερτικός, είναι ένα δώρο για τον κάθε μουσικόφιλο ακροατή του χθες, του σήμερα και του αύριο.

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει και να ιεραρχήσει κανείς τα εννιά κομμάτια του «Paco and John – Live at Montreux». Σίγουρα όμως δεν θα είναι και άστοχο αν αναφερθoύμε ιδιαίτερα στο εμβληματικό «Spain» του κολλητού τους Chick Corea και το «Frevo» του εξίσου σπουδαίου Egberto Gismonti. Πρόκειται για τα δύο απόλυτα διαμάντια που κανείς δεν θα ξεχάσει ποτέ έστω κι αν τα ακούσει μόνον μια φορά στη ζωή του!