7

Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Η νίκη του Εμανουέλ Μακρόν έδειξε ότι οι Γάλλοι, απέρριψαν τη μισαλλόδοξη, ξενοφοβική κλαι αυταρχική ρητορική της Ακροδεξιάς η οποία θυμίζει φασιστικά κινήματα του παρελθόντος.
Ο Μακρόν ήταν η μόνη δημοκρατική επιλογή στο δεύτερο γύρο και αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που γύρω από την υποψηφιότητά του συσπειρώθηκε το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων στη Γαλλία αλλά και την Ευρώπη.

Είναι ενδεικτικό ότι στην Ελλάδα

τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση υποστήριξαν τον Μακρόν.

Έγινε μάλιστα δεκτή με πολύ θετικό τρόπο η δήλωσή του υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε πριν τις εκλογές, καθώς δείχνει ότι η Γαλλία θα παραμείνει στο πλευρό της ελληνικής πλευράς, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό στην παρούσα φάση που συζητείται το ελληνικό ζήτημα.

Παρά τη μεγάλη νίκη Μακρόν, το ποσοστό που συγκέντρωσε η Μαρίν Λεπέν είναι σημαντικό και αντανακλά την κοινωνική δυσαρέσκεια η οποία τροφοδοτείται από την οικονομική ανασφάλεια της μεσαίας τάξης και το κλίμα φόβου που έχει δημιουργηθεί μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις.

Δεδομένου ότι ο Μακρόν έχει ως βασικό στόχο να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της γαλλικής οικονομίας μέσα από τις ίδιες αντιδημοφιλείς πολιτικές, το πιθανότερο είναι ότι η προεδρία του θα συναντήσει κοινωνικές αντιστάσεις, ενώ μένει να φανεί ποια θα είναι η επόμενη μέρα για την ακροδεξιά η οποία έχει φτάσει πλέον σε πρωτοφανή ποσοστά.

Ο Εμανουέλ Μακρόν ετοιμάζει απελευθέρωση της οικονομίας και μείωση του κράτους, πολιτικές που για να έχουν το αποτέλεσμα που επιδιώκει θα πρέπει να ανατρέψει πολλά από τα -γενναιόδωρα- κεκτημένα της γαλλικής κοινωνίας και του γαλλικού δημόσιου τομέα.

Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ανέπνευσαν με ανακούφιση ήδη από τη στιγμή που φάνηκε η επικράτηση Μακρόν, καθώς η Λεπέν είχε ανάγει σε βασικό άξονα της εκστρατείας της την έξοδο από το ευρώ.
Η ευρωπαϊκή ατζέντα του Μακρόν συμπίπτει σε πολλά με εκείνη της Γερμανίας, καθώς υποστηρίζει τα χαμηλά ελλείμματα και τις «μεταρρυθμίσεις» για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, ενώ έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της οικονομικής ενοποίησης, με κοινό προϋπολογισμό και ευρωπαϊκό υπουργείο Οικονομικών.

Τέτοιες κινήσεις, όμως, συμβαδίζουν μόνο με την προώθηση της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, η οποία αποτελεί στόχο των μεγάλων χωρών της Ε.Ε., όπως ανοιχτά δήλωσαν ήδη από τον Φεβρουάριο.
Από την άλλη πλευρά, ο Μακρόν προεκλογικά υποστήριξε και έναν ευρωπαϊκό προστατευτισμό, με πολιτικές προστασίας των ευρωπαϊκών προϊόντων (καμπάνια «αγοράζω ευρωπαϊκά», μέτρα αντιντάμπινγκ) αλλά και των ευρωπαϊκών εταιρειών από εξαγορές.

Η τάση αυτή ενισχύεται γενικότερα και αρχίζει να υποστηρίζεται και από αρκετούς στη Γερμανία ως αναγκαστική επιλογή από τη στιγμή που οι ΗΠΑ οδηγούν το διεθνές σύστημα σε εμπορικό ανταγωνισμό.
Φαίνεται, επομένως, ότι η προεδρία Μακρόν μπορεί να οδηγήσει σε αναβίωση του γαλλο-γερμανικού άξονα με τη Γαλλία να έχει και πάλι ουσιαστικό ρόλο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα πέσει θύμα των εσωτερικών αντιφάσεων και της κοινωνικής αντίδρασης στα σχεδιαζόμενα μέτρα αύξησης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.