Ζωντανεύει μέσα μου το μαγικό καλοκαίρι του 1980

Ο Τόμας Μέρτον έχει πει ότι η αγάπη είναι η πραγματική μας μοίρα. Δεν βρίσκουμε το νόημα της ζωής μόνοι μας. Το βρίσκουμε μαζί με έναν άλλον άνθρωπο. Εγώ -και πιστεύω κι άλλοι φίλοι από εκείνα τα ανέμελα παιδικά και εφηβικά χρόνια στην παραλία μας, το Κόκκινο Λιμανάκι Ραφήνας- γνωρίσαμε το νόημα της ζωής -εκτός από την αγάπη- και στη φιλία μας. Η παλιοπαρέα της παραλίας μου ήρθε σαν ταινία στο μυαλό, όταν είδα κάτι πιτσιρίκια -αγόρια και κορίτσια- να παίζουν στη θάλασσα. Ζωντάνεψε στην καρδιά μου εκείνο το μαγικό καλοκαίρι

Ο Μηνάς, ο Χάρης, η Μαρίνα, ο Νάσος, ο Χρήστος, η Μαίρη, ο Φόντας, ο Κώστας, η Ελένη, ο Γιάννης, η Ρένα και δεκάδες άλλα παιδιά που άφησαν στην άμμο το δικό τους αποτύπωμα ζωής. Αυτή η γεώτρηση που έκανα στην ψυχή μου και η βουτιά με την χρονομηχανή στα άδυτα του μυαλού μου με οδήγησε σε εκείνα τα καλοκαίρια του Γυμνασίου και του Λυκείου. Τις διακοπές της απόλυτης ευτυχίας.

Με τα μπουγέλα που γεμίζαμε τις πλαστικές σακούλες του σούπερ μάρκετ και καραδοκούσαμε στα σκαλιά του ξενοδοχείου «Μπράβο» (δεν υπάρχει πια) να κάνουμε μούσκεμα τον πρώτο άτυχο. Το ποδόσφαιρο στην παραλία (πρέπει να ήμασταν οι εμπνευστές του beach soccer και πριν τους βραζιλιάνους). Τι αλητόπαιδα ήμασταν!

Ένα πρωί κατεβάσαμε στην παραλία από τα 90 σκαλιά μια παλιά πινακίδα στάσης των ΚΤΕΛ και τη στήσαμε στην άμμο περιμένοντας το λεωφορείο! Κι όμως, μια ηλικιωμένη -τι γλυκιά ανάμνηση- μας ρώτησε «πότε θα περάσει το λεωφορείο».

Θυμάμαι που κατεβάσαμε ένα παλιό τηλέφωνο και βάλαμε το καλώδιο στην άμμο -δήθεν να τηλεφωνήσουμε- μπροστά στα έκπληκτα μάτια των τουριστών του κάμπινγκ που πήραν γεύση από την ελληνική «τρέλα».

Ακόμη και τηλεόραση χωρίς μηχανισμό κατεβάσαμε στην παραλία και κάναμε διαγωνισμό για την καλύτερη μίνι-εκπομπή βάζοντας το κεφάλι μας μέσα στο κουτί. Νικητής ήταν ένας σπουδαίος, σήμερα, ανώτερος δικαστικός!

Και οι ατέλειωτες πλάκες στα σπίτια τα απογεύματα. Μάλλον, η κορυφαία είναι όταν μπήκαμε κρυφά στο σπίτι φίλου που κοιμόταν, ανοίξαμε τη ντουλάπα του, πήραμε όλα του τα εσώρουχα και τα κρεμάσαμε στο δέντρο της αυλής, ονομάζοντάς το «σωβρακιά». Όταν ξύπνησε έγινε χαμός από τα γέλια.

Και μετά ποδηλατάδα ως το Μάτι ή τη Λούτσα με τα σαραβαλάκια μας. Τυρόπιτα στη θρυλική «Δήμητρα», που έκλεισε κι αυτή, αξέχαστα πάρτι στις ταράτσες με χορευτική μουσική της δεκαετίας του ’80 και τα πρώτα φλερτ.

Θερινό σινεμαδάκι με το μεθυστικό αγιόκλημα και το χαλίκι. Κι εκείνη η βραδιά που με το Γιάννη και το Χρήστο είδαμε μια ταινία Τσάκι Τσαν φορώντας ανά ένα τέταρτο τη μία και μοναδική ζακέτα γιατί δεν υπολογίσαμε την ψύχρα.

Τους χορούς στις ντισκοτέκ και τις πλάκες στους τουρίστες που κρύβαμε στους θάμνους τα παπούτσια και τα σάνδαλά τους. Τα πρώτα «καμάκια» στις τουρίστριες, είχαμε ιδρύσει και οργάνωση, την περιβόητη «Οκτάπους», γιατί απλώναμε σαν τα πλοκάμια των χταποδιών.

Δεν είχαμε χρήματα, οι περισσότεροι, αλλά ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Μπορούσαμε να αγγίξουμε τα όνειρά μας. Ακόμη και τα δάκρυα ήταν χαράς. Τα δάκρυα του αποχαιρετισμού το Σεπτέμβριο γιατί άρχιζαν τα σχολεία και θα γυρίζαμε στην Αθήνα. Ή τα δάκρυα για το «γκομενάκι» που μας παράτησε (συγγνώμη για τη λέξη από τις κυρίες, αλλά έτσι μιλάγαμε τότε). Ξεχνάω πολλά ρε γαμώτο, που ούτως ή άλλως δεν θα χωρούσαν σε ένα μικρό κείμενο, αλλά ίσως υπάρξει κι ένα δεύτερο μέρος.

Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος που έζησα εκείνα τα καλοκαίρια με τους φίλους μου από την παραλία. Κάποιους τους βλέπω σπάνια. Κάποιους δεν τους ξαναείδα από τότε. Θέλω να είναι όλοι καλά κι ευτυχισμένοι με τις οικογένειές τους. Και αν τύχει και κάποιος διαβάσει αυτό το κείμενο να ξέρει ότι τον σκέφτομαι με αγάπη και νοσταλγία. Είμαι πολύ τυχερός γιατί σε αυτή την παραλία έμαθα από παιδί να αγαπώ και να φροντίζω και τα αδέσποτα σκυλάκια. Ώσπου να αποκτήσω τα δικά μου. Και να μπορώ να έχω την ευλογία του Θεού να συντονίζεται η ψυχή μου με τον πυροσβέστη που έσωσε πριν από λίγες ημέρες, μέσα στο φλεγόμενο κτίριο, το σκυλάκι με το φιλί της ζωής. Μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ανθρωπότητας…
Μακάρι να θυμηθώ κι άλλες εικόνες από τα καλοκαίρια της εφηβείας να τα μοιραστούμε μαζί τον Αύγουστο, εδώ στην ηλεκτρονική «αυλή» του aixmi.gr και, φυσικά, να θυμηθείτε κι εσείς…