Το σήμερα μέσα από τα μάτια μιας φοιτήτριας

Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, παρατηρώ τα βλέμματα των ανθρώπων. Γιατί; Επειδή θέλω να δω τα μάτια τους. Τα μάτια είναι, πράγματι, ο καθρέφτης της ψυχής. Σ το λεωφορείο, στο μετρό, εστιάζω στα βλέμματα. Αυτό που βλέπω είναι λύπη, απόγνωση και δυστυχία. Δεν αναρωτιέμαι γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σχεδόν απεγνωσμένοι. Οι μέρες που διανύουμε είναι φοβερά δύσκολες και φως δεν βλέπουμε. Τα λεφτά

δεν φτάνουν, πλέον, ούτε για τα βασικά. Ποια αυτοκίνητα, ποια σπίτια, ποιες διακοπές; Όλα αυτά για πολλές ελληνικές οικογένειες αποτελούν παρελθόν. Οι περισσότεροι προσπαθούμε να σώσουμε -με αρκετές στερήσεις- όσα έχουμε δημιουργήσει στο παρελθόν. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο, έχει «γονατίσει». Δεν σας λέω κάτι καινούριο, αλλά δε φταίμε εμείς οι πολίτες για αυτό που μας συμβαίνει τα τελευταία 8 χρόνια.

Τα πάντα χρειάζονται χρήματα. Για παράδειγμα, να βγεις μια βόλτα με τους φίλους σου, να έχεις πρόσβαση στο διαδίκτυο και άλλα πολλά. Δυστυχώς, αν δεν έχεις λεφτά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάθεσαι στο σπίτι σου, να κοιτάς το ταβάνι και να σκέφτεσαι. Να σκέφτεσαι τι μπορεί να έκανες λάθος και να ΕΛΠΙΖΕΙΣ ότι όλο αυτό θα αλλάξει κάποια μέρα και θα απολαμβάνεις όσα μέχρι τώρα είχες στερηθεί. Απο το πιο απλό ως το πιο πολύπλοκο. Η ελπίδα λείπει από τις ψυχές των ανθρώπων με τα απεγνωσμένα βλέμματα. Εκτός από τα λεφτά,η ελπίδα και η αισιοδοξία μας λείπουν. Ναι, τα χρήματα στη σημερινή εποχή είναι σημαντικά. Όποιος το αρνείται δικαίωμά του, αλλά σφάλλει.

Δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα των ανθρώπων η έλλειψη χρημάτων. Είναι κι άλλα προβλήματα πιο προσωπικά. Το οικονομικό πρόβλημα είναι το κοινό όλων μας. Για αυτό το ανέπτυξα τόσο. Οι αρρώστιες,οι τσακωμοί,οι χωρισμοί κτλ,είναι κι αυτά εξίσου σημαντικά, αλλά αν δεν έχεις να αγοράσεις γάλα και ψωμί, κλαις, νιώθεις άχρηστος και δημιουργείς στον εαυτό σου ενοχές.

Οι πολιτικοί θέλουν να μας δείχνουν ότι υπάρχει πρόοδος, η οποία θα φανεί αργότερα στην κοινωνία. Ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει άλλο, αυτό είναι το θέμα. Και να θέλει να περιμένει, δεν μπορεί. Οι λογαριασμοί, η εφορία, οι ασφαλείες τρέχουν. Δεν περιμένουν την ανάπτυξη που θα έρθει κάποια στιγμή και στην κοινωνία. Όσοι έχουν δύναμη μέσα τους και οι αναίσθητοι, θα επιβιώσουν.Οι υπόλοιποι θα επιβιώσουν με ψυχοφάρμακα ή δεν θα επιβιώσουν.

Για αυτό, σκεφτείτε ότι όλα αλλάζουν, τα πάντα ρεί. Τίποτα δεν μένει στάσιμο, κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα αλλάξουν όλα. Μην αφήνετε την ψυχή σας και τις σκέψεις σας να «μαυρίζουν»για κάτι που δεν ευθύνεστε άμεσα. Η διαφύλαξη της ψυχής μας είναι παρά πολύ σημαντική. Ας είμαστε, λοιπόν αισιόδοξοι, για να δούμε τί θα γίνει στο μέλλον. Να το δούμε και να το ζήσουμε. Αξίζει να το περιμένουμε! Έτσι, πιστεύω και ελπίζω τα βλέμματα που θα βλέπω στα ΜΜΜ να είναι χαρούμενα, γεμάτα ζωηράδα και ζωντάνια.