Το ποδόσφαιρο με έκανε καλύτερο άνθρωπο

Είναι από τις στιγμές που δεν πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Το γκολ του Ζλάταν Ιμπραήμοβιτς. Το «ψαλίδι» που ξεπήδησε από ένα ποδοσφαιρικό παραμύθι, το οποίο σκαρφίστηκε αυτός ο ατίθασος Σουηδός, που ποτέ δεν «έγλυψε» το σύστημα. Και γι αυτό πορεύεται σαν μοναχικός λύκος όλα αυτά τα χρόνια της σπουδαίας καριέρας του.

Αφού συνήλθα από το θετικό σοκ της τηλεοπτικής εικόνας, ασυναίσθητα ξύπνησαν μέσα μου τα παιδικά χρόνια όταν λάτρεψα πρώτη φορά το ποδόσφαιρο. Όταν παιδάκι

οκτώ χρονών πρωτοκλώτσησα τόπι στις αλάνες της οδού Νορντάου στου Γκύζη. Συνειδητοποίησα ότι το να κλωτσάω μια μπάλα ήταν -και είναι ακόμη σε αυτή την ηλικία -  για εμένα λύτρωση.
Δεν ξέρω γιατί. Ξέρω μόνο ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος. Έμαθα να αγωνίζομαι στη ζωή μου μέχρι το τέλος. Μέχρι την ώρα που θα σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη.
Έμαθα να υποστηρίζω την ομάδα μου. Δηλαδή, τους συνανθρώπους μου.
Έμαθα να αγωνίζομαι τίμια και με αξιοπρέπεια.
Έμαθα σχεδόν τα πάντα μέσα στα γήπεδα. Η ζωή μου σαν ένα ματς. Το σπουδαιότερο, όμως, είναι ότι γνώρισα κυριολεκτικά εκατοντάδες ανθρώπους. Συμπαίκτες, προπονητές, παράγοντες και φιλάθλους. Ορισμένοι απ αυτούς έμειναν φίλοι για πάντα και είμαι ευτυχισμένος γι αυτό.

Μπαίνοντας στη «χρονομηχανή» των άλμπουμ είδα φωτογραφίες του χθες όπου το σορτσάκι έφτανε μέχρι τα γόνατα, γιατί δεν υπήρχε τόσο μικρό μέγεθος για τα καλαμένια ποδαράκια μου στην πρώτη μου ομάδα τον…΄Αγιαξ Γκύζη.
Τότε, στο μακρινό 1976, που πηγαίναμε με σακούλες σκουπιδιών και μαζεύαμε από το πεδίον του Άρεως το γκαζόν που είχαν κουρέψει οι κηπουροί. Το πηγαίναμε στο «Μαρακανά» όπως το λέγαμε, ένα ξέφωτο στο δασάκι της Ευελπίδων και απλώναμε το χόρτο πάνω στο χώμα και τις πέτρες. Έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα παίζαμε σε γήπεδο με χόρτο, αλλά κυρίως δεν θα χτυπήσουμε όταν πέσουμε κάτω. Εννοείται ότι γυρίζαμε σπίτι με πληγές που έκαναν ένα μήνα να περάσουν.

Μετά μπήκε στη ζωή μου ο Γκυζιακός, η ιστορική ομάδα του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος της Αθήνας που είχα την ανείπωτη χαρά και τιμή να αγωνιστώ για 22 χρόνια -πολλά απ αυτά με το περιβραχιόνιο του αρχηγού, κερδίζοντας τρόπαια πρωταθλήματος και βραβεία ήθους γιατί δεν αποβλήθηκα ποτέ.

Ο Γκυζιακός, για μένα αλλά νομίζω και για τους περισσότερους που φόρεσαν την πορτοκαλί φανέλα, θα είναι πάντα η δεύτερη οικογενειά τους. Μία από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις της ζωής μου ήταν προ ημερών όταν παρακολούθησα ένα νικηφόρο παιχνίδι του Γκυζιακού για το πρωτάθλημα ΕΠΣΑ, όπου ο Γιώργος Οικονόμου ένα δεκάχρονο παιδί που γνώρισα στο λυκόφως της καριέρας μου, και έβλεπα ότι θα γινόταν παικταράς, αγωνιζόταν στη θέση μου – δεξί μπακ και, μάλιστα, αρχηγός.

Όμως και στα 24 χρόνια που αγωνίζομαι στο πρωτάθλημα Μέσων Ενημέρωσης, γνώρισα δεκάδες ανθρώπους που γίναμε φίλοι, γιατί μιλήσαμε την ίδια ποδοσφαιρική γλώσσα. Θα ξεχώριζα στο βάθρο των «νικητών» μου τον Παναγιώτη Γαβριελάτο, το Στράτο Σεφτελή και τον Ηλία Αργυρόπουλο -έναν σπάνια καλό άνθρωπο με χρυσή καρδιά