Το φάντασμα του Στάλιν βγάζει γλώσσα σε διαπλεκόμενα κανάλια

Αλήθεια, ζούμε σε μια χώρα που ταχέως μετασχηματίζεται σε Βόρεια Κορέα, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης; Όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες, γενικότερα, βλέπω να διατυπώνουν παρόμοιες απόψεις. Το σημαντικότερο: δεν αναφέρομαι σε φανατισμένους ή κομματικά ενταγμένους στο αντιπολιτευτικό στρατόπεδο, αλλά σε ανθρώπους που προσπάθησαν να διατηρήσουν νηφάλια στάση, μέσα στην καταιγίδα της διχαστικής παράνοιας των έξι τελευταίων ετών.

Η δημόσια κατηγορία, την οποία εκτόξευσε προς τους τηλεοπτικούς σταθμούς η

εκπρόσωπος της κυβέρνησης , για το γεγονός ότι δεν διέκοψαν το πρόγραμμά τους για να μεταδώσουν τη συνάντηση των ηγετών του ευρωπαικού νότου στην Αθήνα, έδωσε την τελευταία αφορμή. Και δεν ήταν μόνο η καταγγελία του συνόλου των ιδιωτικών καναλιών. Εκείνο που προκάλεσε τη θύελλα ήταν η βεβαιότητα της Όλγας Γεροβασίλη ότι η κυβέρνηση έχει δικαίωμα να κάνει υποδείξεις για το «δέον» στην αξιολόγηση των ειδήσεων.

Θα προσπαθήσω να εκφράσω την άποψή μου όσο πιο καθαρά μπορώ, ξεκινώντας από το αν έπρεπε ή όχι να διακόψουν την κανονική ροή του προγράμματός τους οι ιδιωτικοί σταθμοί. Δεν πιστεύω, λοιπόν, ότι υπάρχει κανένα «ευαγγέλιο», που να υποδεικνύει σε ένα δημοσιογραφικό επιτελείο τι «πρέπει» και τι «δεν πρέπει». Ο διευθυντής και τα στελέχη κάθε Μέσου αξιολογούν κάθε είδηση με τα δικά τους κριτήρια και κρίνονται από το κοινό τους.

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η συνάντηση των ηγετών του Νότου στην Αθήνα είχε ενδιαφέρον -αν και δεν πρόκειται να αλλάξει τη ροή της Ιστορίας -πολύ περισσότερο επειδή, για πρώτη φορά, έλαβε μέρος και ο Γάλλος πρόεδρος , που παραδοσιακά συντασσόταν με τη γραμμή της Γερμανίας. Το εξυπανακίστικο σχόλιο δε του Βόφγκαγκ Σόιμπλε ότι «όπου μαζεύονται Σοσιαλιστές, τίποτα αξιόλογο δεν προκύπτει», δείχνει από μόνο του την ενόχληση του Βερολίνου. Οποιαδήποτε κανονική εποχή είμαι βέβαιος ότι τα περισσότερα κανάλια θα διέκοπταν το πρόγραμμά τους για να μεταδώσουν πληροφορίες, εικόνες και δηλώσεις των ηγετών. Όποια και αν ήταν η κυβέρνηση, όπως και αν ονομαζόταν ο πρωθυπουργός. Τώρα, όμως, δεν έγινε κάτι τέτοιο. Γιατί;

Διότι η σημερινή εποχή δεν είναι «κανονική» με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία έχει κηρύξει τον πόλεμο στους τηλεοπτικούς σταθμούς. Στους τόνους λάσπης που τους έριχνε τα χρόνια της «αντιμνημονιακής εποποιίας«, ήρθε να προστεθεί η αυθαίρετη απόφασή της να υπάρξουν μόνο 4 κανάλια, όταν υπήρχαν και λειτουργούσαν 6 (Mega, Alpha, Star, Σκάι, Αντέννα Epsilon). Εξαρχής, λοιπόν, οδηγούσε σε κλείσιμο τουλάχιστον δυο εξ αυτών και ενδεχομένως περισσοτέρων, αν κάποιοι επιχειρηματίες κέρδιζαν άδειες προσφέροντας εξωπραγματικά ποσά, τα οποία δεν θα μπορούσαν να απαρακολουθήσουν σημερινοί «καναλάρχες» -όπως και έγινε, τελικά.

Οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν έδωσαν, λοιπόν, την έκταση που θα έδιναν σε κανονικές εποχές στη συνάντηση των Αθηνών, διότι προφανώς η αξιολόγησή τους δεν ήταν μόνο δημοσιογραφική. Και αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε να ήταν, άραγε, όταν η κυβέρνηση προσπαθεί να τους κλείσει ή τους επιβάλλει να πληρώσουν για τις άδειες τιμήματα, που είναι βέβαιο πως θα τους οδηγήσουν σε πτώχευση; Σε συνθήκες πολέμου είναι μάλλον αστείο να περιμένει ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νίκος Παππάς και η εκπρόσωπός τους «επίδειξη ανωτερότητας» από εκείνους που οι ίδιοι έχουν προγράψει. Παρόλα αυτά, προσωπικά πιστεύω πως θα ήταν σωστό για την ιστορία τους να διακόψουν το πρόγραμμά τους και να μεταδώσουν τη Σύνοδο.

Και ένα τελευταίο σχόλιο για τη θέση της κυβέρνησης ότι μπορεί να υποδεικνύει στα ΜΜΕ τι έναι πρέπον και τι όχι. Στις δυτικές δημοκρατίες ουδέποτε έχει ακουστεί κάτι παρόμοιο από κόμμα εξουσίας. Κάποιοι περιθωριακοί πολιτικοί σχηματισμοί με ολοκληρωτικές «ονειρώξεις», μπορεί να το έχουν ψελλίσει. Αλλά έως εκεί. Γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα στον Σύριζα, έχω στο νου μου κάποιους που αναπολούν τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης. Εκεί που η εφημερίδα ήταν μία και το τηλεοπτικό κανάλι ένα -ελεγχόμενα πλήρως από το κόμμα, εννοείται. Και οι υπόλοιποι, όμως, που δεν ασπάζονται τέτοιες θέσεις (και είναι οι περισσότεροι) γοητεύονται από τη θεωρία «καταγγέλουμε τα κανάλια ως όργανα της διαπλοκής, τα απαξιώνουμε, κλείνουμε τα μισά με νόμο, και αγανακτούμε όταν…μας αδικούν».

Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά έχουν ένα μικρό πρόβλημα: αγνοούν ότι η πραγματικότητα είναι «ξεροκέφαλη». Με την έλευση του Σύριζα στην εξουσία, δεν άλλαξε το καθεστώς στην Ελλάδα -όσο και αν αυτή η φαντασίωση καθοδηγεί συχνά τα βήματα των κυβερνώντων. Η «αποστολική βεβαιότητα» με την οποία πολιτεύονται θα πάει περίπατο όταν χάσουν, κάποια στιγμή, τις εκλογές. Και αυτή η στιγμή έρχεται πάντα, για όλα τα κόμματα, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Έτσι είναι το παιχνίδι της Δημοκρατίας. Όσο περισσότερες ψευαισθήσεις περί του αντιθέτου έχουν οι κυβερνήσεις, τόσο μεγαλύτερο κρότο κάνει πάντα η κατάρρευσή τους…

Συμπερασματικά, όχι δεν κινδυνεύουμε να γίνουμε Βόρεια Κορέα, ούτε να αναστήστουμε τον Ιωσήφ Στάλιν στην Ελλάδα. Από την εποχή του Κλεισθένη η Δημοκρατία διαθέτει μηχανισμούς αυτοπροστασίας.

ΥΓ Το έχω ξαναγράψει: Ο Αλέξης Τσίπρας είχε τη λαμπρή ευκαιρία να ρυθμίσει το τηλεοπτικό τοπίο με τρόπο που δε θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει. Την κλώτσησε, όμως, διότι νικήθηκε από τον πειρασμό του ελέγχου της νέας κατάστασης. Αντί να παραδώσει όλες τις αρμοδιότητες στην Ανεξάρτητη Αρχή, θέλησε να κρατήσει για τον εαυτό του τη σημαντικότερη, τον αριθμό των αδειών. ‘Ετσι έδωσε την εικόνα ότι επιχειρεί να φτιάξει τη δική του διαπλοκή, στη θέση της παλαιάς, με αποτέλεσμα να σηκώνουν ξανά κεφάλι και κάποιοι που θα έπρεπε να είχαν κρυφτεί σε λαγούμι με όσα είχαν κάνει επί δεκαετίες.

Τι θα απομείνει, τελικά, από αυτό το οικοδόμημα; Τίποτα. Κάποια στιγμή θα γίνουν εκλογές, θα τις κερδίσει η ΝΔ, θα καταργήσει το νόμο Παππά, θα δώσει 10 άδειες το ΕΣΡ με 25 εκατ η κάθε μία, και η «σεμνή τελετή» θα λάβει τέλος. Άρα, μηδέν εις το πηλίκον…