Την Κυριακή θα ψηφίσουμε ή θα τζογάρουμε;

Την Κυριακή, που έρχεται, δεν θα ψηφίσουμε. Θα παίξουμε Λόττο. Θα συμμετέχουμε στη μεγαλύτερη πολιτική λοταρία που στήθηκε ποτέ σε αυτή τη χώρα.

Την ερχόμενη Κυριακή ένα κατακερματισμένο εκλογικό σώμα θα παίξει τα ρέστα του και θα ποντάρει στο ψηφοδέλτιο, που θα ρίξει στην κάλπη, τα τελευταία ψιλά που του έμειναν στις τσέπες, τη δόση του δανείου του, μπορεί ακόμη και το γάλα των παιδιών του.

Ένα εκλογικό σώμα εγκλωβισμένο ανάμεσα στις συμπληγάδες, από τη μια των πολιτικών χώρων που φαλίρισαν τη χώρα, “εξαγοράζοντας” με διάφορους τρόπους επί δεκαετίες

την ψήφο των περισσοτέρων (γι’ αυτό, άλλωστε, και κυβερνούσαν) και από την άλλη του σουρεαλιστικού καμβά των κάθε λογής πολιτικών άκρων, που βρίσκουν ξαφνικά την ευκαιρία της ζωής τους μπας και καρπωθούν την ιερή αγανάκτηση των  άλλοτε “αργυρώνητων”, οι οποίοι τώρα αναζητούν τη λύτρωση σε μια ψήφο εκδίκησης, τιμωρίας ή διαμαρτυρίας.

Η χώρα –Τιτανικός (όπως ατυχώς τη βάφτισαν, λόγω της εμφανούς τους ένδειας στους λογοτεχνικούς παραλληλισμούς οι κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου) με το που έπεσε πάνω στο παγόβουνο, αντί να αναζητήσει τρόπους για να μη βουλιάξει, προτίμησε να στήσει κάλπες για να αποφασίσουν οι επιβάτες όχι μόνο ποιόν καπετάνιο αλλά και τι είδους καπετάνιο θα εκλέξουν.

Κάποιον ή κάποιους που θα προσπαθήσουν να  βουλώσουν τις τρύπες που άνοιξε η “στούκα” με το παγόβουνο ή  κάποιους άλλους που απλά θα αποφασίσουν με ποιο τρόπο και από ποια πλευρά (δεξιά ή αριστερή), θα βουλιάξει το καράβι;

Η ψήφος της ερχόμενης Κυριακής είναι η πιο “βαριά”  ψήφος που έριξε ποτέ στην κάλπη Έλληνας πολίτης εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 ίσως, όταν το αποτέλεσμα της κάλπης άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου που οδήγησε στη Μικρασιατική καταστροφή. Τη δεύτερη μεγαλύτερη εθνική περιπέτεια, μετά τον εμφύλιο, που κι αυτός ουσιαστικά άρχισε απο την απόφαση ενός συγκεκριμένου κόμματος να μποϋκοτάρει τις πρώτες εθνικές εκλογές μετά την απελευθέρωση από τον γερμανό κατακτητή.

Η ψήφος της ερχόμενης Κυριακής θα είναι η πιο καθοριστική ψήφος που θα έχουν ρίξει όλες οι εν ζωή γενιές Ελλήνων ψηφοφόρων. Ακόμη κι εκείνων (ανθρώπων ή … δέντρων), που ψήφισαν στις εκλογές της “βίας και νοθείας” ή στις επακόλουθες ταραχώδεις αναμετρήσεις της δεκαετίας του ’60 -μέχρι που η χούντα των Συνταγματαρχών σφραγίσει (μια και καλή) τις κάλπες για τα επόμενα επτά χρόνια.

Θα είναι βαριά και καθοριστική για τους ψηφοφόρους της Μεταπολίτευσης του ’74, αλλά και για τους ψηφοφόρους της Αλλαγής του ’81.

Θα είναι, ακόμη, η πιο κρίσιμη ψήφος για όλες τις γενιές των ψηφοφόρων της «χρυσής δεκαπενταετίας» που ξεκίνησε κάπου στα μέσα του ’90 και τέλειωσε ΟΡΙΣΤΙΚΑ εδώ και δυόμισι χρόνια, καθώς για πρώτη φορά αυτό που θα ρίξουν στην κάλπη -ίσως ακόμη και από απλή αγανάκτηση για το βίαιο τέλος μιας ονειρικής εποχής- μπορεί να είναι το σπέρμα από το οποίο το ίδιο κιόλας  βράδυ θα γεννηθεί ένα εφιαλτικό τέρας που θα είναι υποχρεωμένο