Τη Ρωμιοσύνη κλάψτην…

Το ένταλμα σύλληψης στον Βαξεβάνη, για τη δημοσιοποίηση των ονομάτων της λίστας Λαγκάρντ, ήρθε απλά να υπογραμμίσει αυτό που ξέραμε απο καιρό. Την ανικανότητα των εγχώριων θεσμών να εμπεδώσουν ένα στοιχειώδες αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης, μέσα απο την παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών που καταχράστηκαν τα δημόσια ταμεία και πλούτισαν ερήμην του ελληνικού λαού.

Δεν είναι θέμα κομμάτων, ηλίθιε. Είναι θέμα του πώς λειτουργούν οι θεσμοί σε αυτή τη χώρα και του πώς αντιλαμβάνονται οι θεσμικοί μας παράγοντες

-δικαστές, βουλευτές, υπουργοί- το δημόσιο του ρόλου τους. Όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση.
Αυτο που διακυβεύεται σήμερα δεν είναι η εναλλαγή της Αριστεράς και της Δεξιάς στην εξουσία. Δεν είναι η υπουργοποίηση της Κωνσταντοπούλου και του Δρίτσα ή της Κεφαλογιάννη και του Παναγιωτόπουλου. Δεν είναι αυτά τα διλήμματα στα οποία πρέπει να απαντήσουμε ως χώρα, υποτίθεται, ευρωπαϊκή και σύγχρονη.

Αυτό που διακυβεύεται σήμερα είναι η ίδια μας η ύπαρξη και η προοπτική μιας ολόκληρης γενιάς, που βλέπει το τρένο της εξέλιξης να την προσπερνάει και να την αφήνει πίσω. Χαμένη στη μιζέρια της, στα άκρα της, στους αφορισμούς της και στους μεγάλους μανιχαισμούς της. Μια γενιά που έπαψε να συλλογάται ελεύθερα και να εμπιστεύεται τους δημιουργούς της γιατί βολεύτηκε στα «μπινελίκια» των άκρων και στις «ψιλές» των εκφραστών του. Μια γενιά που αντι να παλέψει για την ανατροπή αυτής της νοσηρής κατάστασης προσδοκά απο τα άκρα την λυτρωτική φυγή προς τα εμπρός. Και, φυσικά, οι κυβερνώντες καταβάλλουν κάθε φιλότιμη προσπάθεια για να μας σπρώξουν στις ακραίες αυτές επιλογές!

Υποστηρίζεται συχνά πως η βία αυτή αποτελεί τη μοναδική απάντηση στην καθημερινή βία που ασκεί στην ελληνική κοινωνία η μνημονιακή κυβέρνηση με τις τροϊκανές πολιτικές της. Το πρόβλημα σε αυτή τη θέση είναι πως αγνοεί προκλητικά τη βία που οδήγησε στις πολιτικές αυτές.

Τη βία και τη νοθεία των ρουσφετιών και των πελατειακών εξυπηρετήσεων που ασκούσαν εξακολουθητικά τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας, προκειμένου να αποσπάσουν τη ψήφο του Έλληνα πολίτη και στην οποία βία κανένα κίνημα αγανακτισμένων πολιτών δεν όρθωσε ποτέ το ανάστημά του.
Τη βία που ασκούσε διαχρονικά ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, το οποίο συνειδητά και δίχως καμία αιδώ αναδείκνυε στα ύπατα αξιώματα ολίγιστους και μετρίους. Βλέπαμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να ψηφίζουν οι φίλοι μας και οι συγγενείς μας- ακόμα και εμείς οι ίδιοι- τυχάρπαστους και τυχοδιώκτες και πέραν ενός γρήγορου αφορισμού ή μιας βιαστικής καταδίκης ουδέν.
Tη βία των ταγμάτων εφόδου των βουλευτικών γραφείων, των στελεχωμένων από απλούς καθημερινούς πολίτες σαν όλους εμάς, οι οποίοι έβλεπαν τις καριέρες τους να εκτοξεύονται στα ύψη με μοναδικά προσόντα τους το μέγεθος της γλώσσας  και το εύρος της κάμψης του αυχένα. Για αυτά τα τάγματα εφόδου δεν μίλησε ποτέ κανείς. Και τώρα ζητάμε την κάθαρση μέσα από τα τάγματα εφόδου των άκρων. Ταγματασφαλίτικη νοοτροπία δίχως καμία αφιβολία.
Τη βία του νεοπλουτισμού, πο