Τα πρώτα 40 χρόνια είναι δύσκολα…

Οι πόνοι της γέννας ξεκίνησαν γύρω στα μεσάνυχτα. Στις 2 η ώρα έβλεπα τις πρώτες φιγούρες γύρω μου κι έκανα αισθητό τον ερχομό μου στον μάταιο τούτο κόσμο με σπαρακτικό κλάμα. Ξημέρωνε Τρίτη εκείνον τον Οκτώβρη του ’72. «Καλώς όρισες στην όμορφη ζωή, καλό δρόμο παιδί μου», μου είπε η μαμά μου όταν με πρωτοείδε κι έκτοτε έπρεπε χιλιάδες φορές να μου θυμίσει πόσο όμορφη είναι η ζωή…

Στη γέννα δεν την κούρασα, τα δύσκολα ήρθαν αμέσως μετά. Όλη μέρα κοιμόμουν, τη νύχτα δεν έκλεινα μάτι και είχα την απαίτηση να είναι στο πόδι κι οι όλοι οι άλλοι! Καμιά φορά και όλη  η γειτονιά! Ένα βρέφος έχει

το χάρισμα να αναστατώνει τις ζωές των άλλων, το κουσούρι με τον ύπνο όμως μου έμεινε σουβενίρ και για την ενήλικη ζωή μου. Και τώρα δεν κοιμάμαι τις νύχτες, ακόμη και τώρα προτιμώ τον ύπνο του πρωινού. 40 χρόνια μετά…

Σπουδαία η δεκαετία του ’70! Μέχρι πρότινος έλεγα ότι η γενιά μου αποτελεί ένα πολύ σπουδαίο κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας, η κυτταρική μου μνήμη είναι ποτισμένη με γεγονότα μεγάλα. (Που να φανταζόμουν τι θα συναντούσα τώρα)!  Όπως και να το κάνουμε, έζησα την ιστορία του Πολυτεχνείου –κι ας μην ήμουν εκεί- μέσα από τα ακούσματα των γονιών μου τότε, τις δονήσεις που μου μετέφεραν από την αγωνία εκείνων των ημερών, όπως βέβαια και από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, την πτώση της Χούντας, την αλλαγή του Πολιτεύματος. Η γενιά μου έφερε μεγάλες ανατροπές στη ζωή αυτού του τόπου. Όταν ήμουν δύο, η Ελλάδα γνώρισε τη Δημοκρατία, όταν ήμουν τεσσάρων έπεφτε νεκρός ο Παναγούλης. Στα έξι μου αποκαλύφθηκε το Κωσταλέξι, κοινωνικό γεγονός που θυμόμαστε ακόμη και τώρα, στα 7 μου εντάχθηκε η πατρίδα στην ΕΟΚ, βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας ο Οδυσσέας Ελύτης, η Θάτσερ έγινε Πρωθυπουργός και σκοτώθηκε ο πατέρας μου. Το τελευταίο δεν πέρασε στα βιβλία της ιστορίας αλλά σίγουρα γράφτηκε ως το πιο βαρύ γεγονός στις σελίδες της προσωπικής μου ιστορίας και καθόρισε τα υπόλοιπα χρόνια μου.

Στην προεφηβεία μου άκουσα αμέτρητα «ΘΑ», γαλουχήθηκα με αυτά τα ατελείωτα και πειστικά «ΘΑ» που σμίλευσαν την ιδιοσυγκρασία μου -και μάλλον και όλων των Ελλήνων ανεξαρτήτου ηλικίας. Μετά την μεταπολίτευση η εποχή «σήκωνε» πολύ τις υποσχέσεις, το όραμα ενός λαμπρού μέλλοντος για τη χώρα και τον καθένα προσωπικά, η μεγάλη αλλαγή που όλοι ήθελαν να δουν ερχόταν και ο μικρόκοσμός μας ετοιμαζόταν να την αποδεχτεί με τρανό ενθουσιασμό και χωρίς πολλές ή ισχυρές αντιστάσεις!

Αργότερα έζησα στο πετσί μου τον νεοπλουτισμό κα την ξιπασιά του κακομοίρη Έλληνα που πήρε λεφτά στα χέρια του και πίστεψε ότι του ανήκει ο κόσμος όλος! Το έβλεπα στο σχολείο με τους συμμαθητές μου, στη γειτονιά στο παιχνίδι. Είχε πια μεγάλη σημασία τι μάρκα ρούχο θα φορούσες, που δούλευε ο μπαμπάς σου, αν η μαμά σου ήταν χειραφετημένη φεμινίστρια ή νοικοκυρά στο σπίτι. Κάθε σπίτι απέκτησε ένα αυτοκίνητο της προκοπής και λίγο αργότερα κάθε σπίτι είχε τουλάχιστον δύο –ή στη χειρότερη ένα αλλά πανάκριβο! Το φαινόμενο  greek καμάκι και greek lover άρχισε να εκλείπει κι ο Έλληνας «εξανθ