Στην Ελλάδα του «ποτέ» και των απέραντων «κλισέ»…

Αισίως, άλλο ένα καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του –τη βγάλαμε και φέτος -και η πτωχή –πλην τίμια (;)- χώρα που λέγεται Ελλάδα φαίνεται πως αδυνατεί να μάθει από τα λάθη της. Άλλο ένα καλοκαίρι που φαίνεται πως δε μας δίδαξε κάτι, αλλά μας άφησε να υπνωτιζόμαστε στη ραστώνη του ήλιου και των γαλανών ακτών μας, του ούζου και της μαστίχας –που μάλλον, δυστυχώς, θα κάνουμε καιρό να ξαναπιούμε- που μυρίζει η ψυχή μας, των διακοπών που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα κάνουμε –γιατί όλο και κάπου θα βολευτούμε, όλο και κάποιο ξεχασμένο συγγενή θα βρούμε στην επαρχία να μένει έστω και 50 χιλιόμετρα από τη θάλασσα για να το βαφτίσουμε διακοπές- και φέτος, και του vivere (γενικώς και αορίστως) σαν τους «φτωχούς Ιταλούς της Ευρώπης» που έλεγε κι ένας φίλος…

Η μελαγχολία αναπόφευκτη. Έρχεται κατά πάνω μας με μεγάλες δρασκελιές (σαν το κακό, που περίμενε κι η Αντιγόνη αν δε με απατά η μνήμη). Νομίζω, όμως, όχι για το «δύσκολο Σεπτέμβρη» που ακολουθεί, για τα «σκληρά μέτρα των…όσων δισ. ευρώ, ούτε και για την «ανεργία που φτάνει το τόσο τοις εκατό». Αυτά είναι προβλήματα που υπήρχαν εδώ και καιρό, και γιγαντώνονταν, χωρίς να κάνει κανένας κάτι. Για αυτό και δεν παραβλέπονται.

Περισσότερο νομίζω αυτή η μελαγχολία έρχεται για ένα ανεκμετάλλευτο καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι, που γίνεται βασανιστικά επαναλαμβανόμενο της κακής πλευράς του εαυτού μας. Δεν έφυγε από το προσκήνιο καμία μίζα, δεν εξαλείφθηκε η διαπλοκή, δεν σβήστηκαν από προσώπου γης τα κακώς κείμενα. Και πώς θα μπορούσε ολοκληρωτικά, θα μου πείτε. Δε θα μπορούσε. Όμως, δε βαρεθήκαμε κάθε χρόνο το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο ειδήσεων; Πυρκαγιές σε όλα τα μεγάλα και μικρά νησιά που κανείς δεν ξέρει ποιος έβαλε, με καταστροφές που δε μπορούμε –και δε θέλουμε πια- να υπολογίσουμε.(Άραγε τι ποσοστό των δασών μας έχει μείνει ακόμα για να καεί;). Φοροδιαφυγές σε όλο τους το μεγαλείο στα νησιά μας –να κάτι που δεν είχαμε ξανακούσει. Ο τάδε διόρισε το στερνοπαίδι του για μια μέρα που ανέλαβε το πόστο, κι ο άλλος το τρίτο αδερφοξαδέρφι του γιατί πολύ απλά «μπορούσε». Για τη δόλια τη συννυφάδα και το μπατζανάκη που είστε σόι δεν κράτησες καμιά θέση άραγε, βουλευτή της καρδιάς μας; Κρίμα είναι.

Περισσότερο κρίμα είναι, όμως, ότι δε μπορούμε να κάνουμε αυτό που οι Άγγλοι λένε, “rise to the occasion”. Να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων. Αυτών των περιστάσεων που βύθισαν αυτόν τον τόπο στο βυθό που είναι σήμερα, και τον άφησαν να αγναντεύει μέσα σε θολά νερά κι από μακρυά, Παρθενώνες και Ακρόπολες, σημάδια Πολιτισμών αλλοτινών που δε μας αξίζουν πια. Σ’ αυτό τον τόπο που –πώς το έλεγε εκείνος ο σοφός ποιητής- είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι…