Θρύψαλλα τα όνειρα στα 25, κι απ΄τα θρύψαλλα το όνειρο

Τα τελευταία 7 χρόνια που ψηφίζω, κάθε φορά που έρχεται η (ίσως αποφράδα, ίσως απλά κρίσιμη) μέρα των εκλογών νιώθω ξαφνικά κομμάτι ενός συνόλου, και εκεί που σπίτι μου ένιωθα την περίμετρο του εαυτού μου μεταμορφώνομαι εκούσια σε μια ψηφίδα ενός τεράστιου ψηφιδωτού.

Για το ψηφιδωτό αυτό αποφάσισα να μιλήσω (ίσως λίγο πιο δυνατά απ΄ό,τι συνηθώς, λίγο πιο παθιασμένα).
Το δικό μου ψηφιδωτό είναι μια γενιά, που μετρά 20 με

Μια γενιά, που ξεκίνησε να γίνει γιατρός και δικηγόρος. Που ξεκίνησε να ξοδεύει τα πεντοχίλιαρα σα να ναι πετσετάκια. Μια γενιά που έμαθε τι είναι το Ράλφ Λόρεν και το Dolce Gabbana ,πριν μάθει διαίρεση και πολλαπλασιασμό. Που έμαθε τα 4στερα και 5στερα ξενοδοχεία μαζί με την προπαίδεια.

Το ψηφιδωτό μου είναι τεράστιο, έχει εκατομμύρια κομματάκια, άλλες ψηφίδες του έβλεπαν πάντα από μακριά τα Ράλφ Λόρεν, άλλες τα φορούσαν και άλλες δεν τα αποχωρίζονται ακόμη. Εκατομμύρια κομματάκια με ένα κοινό. Το όνειρο, το πάθος, το κυνήγι. Το ψηφιδωτό μου κατάλαβε γρήγορα πως δεν είναι φτιαγμένο για να γίνει γιατρός και δικηγόρος, το ψηφιδωτό μου τόλμησε μετά από χρόνια να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα και να ονειρευτεί.
Το ψηφιδωτό μου είναι το πρώτο ψηφιδωτό μετά από δεκαετίες ολόκληρες που είδε τα Ραλφ Λόρεν να εξαφανίζονται μέσα απ΄ τα χέρια του, που είδε το στερεότυπο «γιατρός» και «δικηγόρος» να γίνεται θρύψαλα. Αλλά η γενιά μου έμαθε να κάνει αυτά τα θρύψαλα όνειρα και τα όνειρα πάθος.

Και ακούει πολλά. Απολιτίκ, σου λέει είναι ολόκληρο το ψηφιδωτό. Ή σου λέε,ι οι νέοι είναι τεμπέληδες. Φρέντο και τάβλι. Ξενύχτι και μπάφος. Ναι ε;

Όχι, θα σας πω. Ιερό και απαραβίαστο το δικαίωμα στο τάβλι και στη μπύρα, με μέτρο, και στο φρέντο κάτω απ΄τον ήλιο. Ναι, οι αδελφές ψηφίδες αγαπούν το φρέντο και τη μπύρα.
Οι αδελφές ψηφίδες, όμως, αγαπούν σήμερα πιο πολύ απ΄όλα τα όνειρά τους.
Οι αδελφές ψηφίδες φεύγουν απ΄τη χώρα μαζικά, όχι επειδή είναι απολιτίκ ή επειδή αποφάσισαν ξάφνου να γίνουν μποέμ αριστεροί, αλλά για ένα πάθος, για τη ζωή τους.
Οι νέοι τολμούν να απορρίπτουν τα στάνταρ, τολμούν να κυνηγάνε, να πιάνουν το πάθος τους απ΄ τα μαλλιά και να μην το αφήσουν να φύγει πριν το στύψουν μέχρι την τελευταία σταγόνα.

Εγώ βλέπω ένα ψηφιδωτό ενωμένο πιο πολύ από ποτέ. Ένα ψηφιδωτό που αγκαλιάζει τις ψηφίδες του, που τις στηρίζει, που τις ανεβάζει. Που όταν τις βλέπει να πέφτουν, τις πιάνει απ΄ το χέρι πριν γίνουν κομμάτια και τους λέει «Μη φύγεις, έχεις φίλους», «Μη φύγεις, σ΄ αγαπώ».
Και η ψηφίδα φουντώνει από υπερηφάνεια και βλέπει, ξάφνου, όλο το ψηφιδωτό και νιώθει κομμάτι μιας πραγματικότητας που έχει βαλθεί να κάνει όμορφη.

Το ψηφιδωτό μου ξέρει ακόμη να εκτιμήσει εκείνο το φρέντο και εκείνη τη μπύρα, επειδή το ψηφιδωτό μου δεν ονειρεύεται να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Επειδή εκείνο το φρέντο, δεν είναι η ζωή που ονειρεύτηκε.
Και αυτά που ονειρεύτηκε γίνονται συχνά ένα. Και τότε το ψηφιδωτό μου μαθαίνει και να αγαπάει. Μαθαίνει να ονειρεύεται δίπλα σε μια αδελφή ψυχή, να ωριμάζει δίπλα της. Να της χαμογελάει, να την έχει ανάγκη. Να βλέπει τη ζωή του μαζί της. Να την αγκαλιάζει με δύναμη, να τη σφίγγει ακριβώς όπως έκανε και με τα όνειρά του.

Ίσως κάποιοι από εσάς εκεί έξω να βλέπετε ακόμη τη γενιά του φρέντο και των μπουζουκιών. Ίσως να μη σας έπεισα. Ίσως να βλέπετε ένα νέο να παινεύει το σπίτι του για να μην πέσει να τον πλακώσει. Εύχομαι πάντως το σπίτι μου, το δικό μου σπίτι -που είναι για την ώρα τα όνειρά μου- να μην πέσει ποτέ να με πλακώσει. Εύχομαι το ψηφιδωτό μου να συνεχίζει να ονειρεύεται, να ζει με πάθος, με στόχους και να μην ξεχάσει να αγαπάει.
Α, και του εύχομαι, γιατί όχι, να αλλάξει αυτό τον κόσμο.