Σου γράφω για να σου θυμίσω τα όνειρά μας

Σου γράφω προσπαθώντας να δαμάσω ένα κόσμο αφιλόξενο και ανοίκειο, τον κόσμο μας. Να αντιδράσω.. Σου γράφω και σου μιλώ και είναι σαν να γυρνώ από την εξορία , στην εστία μου. Παλεύω να φέρω έτσι μια αλλαγή , έστω και αμυδρή , σ΄αυτό που μέχρι τώρα μου φενόταν αμετάβλητο. Θέλω να σου γράψω ακόμα και για το ανεπανόρθωτο , για αυτό που δεν έχει παρηγοριά. Σαν η γραφή να είναι ένα  είδος αντίστασης, έτσι ώστε οι συνθήκες της ζωής να μην με πνίγουν σε σημείο να παραλύω. Νιώθω πως αν μιλάμε μεταξύ μας , για όλα αυτά τα εξοντωτικά που μας συμβαίνουν

, αν γράφουμε και  επικοινωνούμε , οι συνθήκες δεν  θα μας περιορίζουν πια. Σαν οι λέξεις να έχουν την ικανότητα να μας αποτοξινώνουν από την βάρβαρη καθημερινότητα και να ξαναγίνεται η ζωή πάλλουσα. Κτυπώ με τις λέξεις μου, τους τοίχους του διπλανού , δικού σου κελιού .

Σου γράφω γιατί δεν θέλω να μένω αδρανής , σ΄ένα κόσμο που στενεύει όλο και περισσότερο ανοίγοντας ένα χάσμα βαθύ , ανάμεσα σε μας, τα πειραματόζωα της Ευρώπης  και στο χαοτικό μας περιβάλλον . Ένα κενό που έρχεται γρήγορα να το γεμίσει η απάθεια, ο κυνισμός και η απελπισία. Εδώ ανάμεσα στις εξοντωτικές  συνθήκες που ο καπιταλισμός , μας όρισε να ζούμε.  Ξεχνάμε να μιλάμε και να γράφουμε. Και παρατηρώ πως, όσο μιλούμε μονάχα σαν πολίτες  της διένεξης , η γλώσσα μας γίνεται όλο και πιο επιφανειακή και σιγά σιγά μετατρέπεται σε μια σειρά από δοσμένα σχήματα και συνθήματα , αρχίζοντας απ’ αυτά που εφευρίσκουν οι άμεσα εμπλεκόμενοι μηχανισμοί, υπουργεία, κόμματα, αστυνομία,στρατός, εκκλησία. Και γίνεται τότε ένας λόγος πονηρός και παραπλανητικός. Την ίδια ώρα που θα μπορούσαμε να μιλάμε άμεσα και οικεία σαν αδέρφια. Και  όσο η κατάσταση γίνεται πιο αδιέξοδη , τόσο και η γλώσσα γίνεται πιο κοινότυπη και ο δημόσιος λόγος φτωχαίνει , περιοριζόμενος στις αιώνιες αλληλικατηγορίες , στα γνωστά κλισέ , στις προκαταλήψεις και στις γενικεύσεις.

Γι΄αυτό σου γράφω τώρα. Για να σου θυμίσω τα όνειρα μας. Να ξαναμιλήσουμε για όλα αυτά που θέλαμε να ζήσουμε. Για την παιδεία, την ανεργία , τις διαφορετικές συνθήκες μας. Για να σε παρακινήσω να θυμηθείς πως η γλώσσα μας , το ουσιαστικότερο συστατικό της πολιτισμικής κληρονομιάς ,  της κοινωνικής μας συνοχής και ταυτότητας πληγώνεται και καταρέει από την ανήμπορη παιδεία μας. Τα παιδιά μας φθάνουν να μεταφράζουν από τα αγγλικά στα ελληνικά για να μιλήσουν και το λεξιλόγιο τους όταν τελειώσουν το Λύκειο, με βία περνά τις πεντακόσιες λέξεις.

Φθάσαμε τα παιδιά μας να μην μπορούν να κατανοήσουν Καβάφη ή  Παπαδιαμάντη και αυτό να οφείλεται στην παιδευτική μας ένδεια και στο ότι τα κάναμε, πειραματόζωα στις πολιτικές μας συγκρούσεις. Να μιλήσουμε για την κριτική μας σκέψη και την φιλομάθεια που θα έπρεπε να είναι αυταξία και όχι εργαλείο για να βγάζεις λεφτά και πως αυτή η μάθηση, το δικό μας όπλο, από τα πρώτα χρόνια του Δημοτικού εξανεμίζεται. Στο σχολείο , δηλαδή στη φάμπρικα των απολυτηρίων.

Πόσοι από μας που καλούμαστε να ψηφίσουμε τώρα , υπό καθεστώς οικονομικής χούντας, έχουμε διδαχθε