Σήμερα ο αδερφός μου ο Νίκος έτρεξε στον Μαραθώνιο…

«Και τι μας το λες, ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος;» σκεφτήκατε ίσως κάποιοι διαβάζοντας τον τίτλο μου.

Δεν είναι λοιπόν ούτε το πρώτος ούτε ο τελευταίος. Το έχει, εξάλλου, κάνει κι άλλη φορά. Είναι, όμως, από τους τολμηρούς. Από τους δυνατούς. Από αυτούς που δεν το βάζουν κάτω ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω τους…

Και συμβαίνουν, ασυζητητί, πάρα -μα πάρα- πολλά γύρω τους…

Όμως οι μαραθωνοδρόμοι -άνθρωποι όχι απαραίτητα επαγγελματίες αθλητές- συνεχίζουν…

Διακρίνω φέτος έναν χλευασμό στον θεσμό του Μαραθωνίου, ίσως επειδή υπερπροβάλλεται. Γίνεται λόγος για «μόδα».

Σε ότι

με αφορά, σπάνια βλέπω τόσο πολλά και τόσο καλόγουστα μοντέλα…

Πραγματικά πρότυπα. Ζωής.

Ένα από αυτά, ο αδερφός μου.

Ο 36χρονος Νίκος ποτέ δεν έδωσε ιδιαίτερη μνεία στο κατόρθωμά του. Μα ούτε περίμενε ποτέ από κανέναν από τον περίγυρό του -οικογενειακό είτε φιλικό- να δώσει γι’ αυτόν.

Ο Νίκος πάντα τρέχει. Σήμερα για όλους, χθες για τα παιδιά του, προχθές για όλη του την οικογένεια…

Νωρίς το πρωί πήγα το Νίκο οδικώς στο Μαραθώνα για την εκκίνηση.

Στα μέσα της διαδρομής, τον ρώτησα τι σκέφτεται διανύοντας τα 42 km. «Χαρούμενες στιγμές από όλη μου τη ζωή» μου απάντησε.

«Η ζωή μας, μια βόλτα», σκέφτηκα.

«Η ζωή του, θησαυρός», ψιθύρισα χαιρετώντας τον.

Δεν ξέρω αν τελικά σήμερα θα τερματίσει τη διαδρομή του Κλασσικού Μαραθωνίου, αφού όπως μου έχει πει δεν έκανε φέτος την προετοιμασία που ήθελε.

Αυτό που σίγουρα ξέρω, είναι ότι ο Νίκος ήδη νίκησε…

[*Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2015]

*Follow on Twitter: @VagLiak