Προεκλογική επικοινωνία 2012: Το τσίρκο ξεκίνησε τις περιοδείες του

Από πόλη σε πόλη, από συγκέντρωση σε συγκέντρωση, από κανάλι σε κανάλι, όλοι οι μίμοι, οι αρλεκίνοι, οι μπαλαρίνες, οι σχοινοβάτες, οι ταχυδακτυλουργοί και τα παχύδερμα μαζί, θα προσπαθήσουν να σας πείσουν πως το δικό τους νούμερο είναι το καλύτερο. Μην ψήνεστε, στο ίδιο τσίρκο δουλεύουν όλοι.

Για να αποκαταστήσω λίγο τα πράγματα, πρέπει να σας πω πόσο λατρεύω το αυθεντικό τσίρκο. Αυτό που ζούμε, όμως, δεν είναι ούτε αυθεντικό ούτε αληθινό, ακριβώς όπως και η πολιτική ζωή, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Επίσης, τα σπουδαία τσίρκο του κόσμου, όπως το cirque du soleil,

δεν έχουν νούμερα με ζώα, το δικό μας έχει και νούμερα και ζώα.

Ας δούμε, λοιπόν, πώς κινείται προεκλογικά το αλαφιασμένο αυτό μπουλούκι που διψάει για ένα έδρανο μέσα στο πιο φασκελωμένο – μουντζωμένο κτίριο του πλανήτη.

Το μπουλούκι πάει τηλεόραση.

Η τηλεόραση είναι η μητέρα της προεκλογικής επικοινωνίας. Σύμφωνα με τις μπούρδες που κατά καιρούς ξαμολάνε σύμβουλοι επικοινωνίας, όπως και του λόγου μου, η τηλεόραση χτίζει αναγνωρισιμότητα μέσα σε λίγα λεπτά για τους νέους υποψηφίους, ενώ για τις παλιές καραβάνες τούς βελτιώνει το προφίλ και τους τοποθετεί πιο ψηλά από τους πρωτοκλασάτους ανταγωνιστές τους.

Τους διαφεύγει, βέβαια, πως για να πετύχει ή το ένα ή το άλλο πρέπει η εμφάνιση αυτή να πείθει και ο υποψήφιος να λέει κάτι. Η παρουσία και μόνο στο τηλεοπτικό πλατό δεν εξασφαλίζει την επιτυχία. Αντίθετα, μπορεί να τους καταποντίσει, που λίγο μας ενδιαφέρει, καταποντίζει όμως και το κόμμα τους, που επίσης λίγο μας ενδιαφέρει, αλλά να ‘χαμε να λέγαμε.

Τέτοια παραδείγματα ζούμε καθημερινά. Ειδικά οι υποψήφιοι των δύο «μεγάλων» κομμάτων (το «μεγάλων» σε εισαγωγικά από εδώ και πέρα) καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να γελοιοποιήσουν το κόμμα τους, αλλά κυρίως τον αρχηγό τους, στην προσπάθειά τους να υποστηρίξουν τις επιλογές τους. Με εξαίρεση ελάχιστους έμπειρους και καλά εκπαιδευμένους παλαιούς, οι υπόλοιποι και, κυρίως, οι πρωτοεμφανιζόμενοι δεν ξέρουν πού τους παν τα τέσσερα. Είναι αδιάβαστοι, αστοιχείωτοι, κουραστικά μονότονοι, με κακά ελληνικά και επαναλαμβάνουν μονότονα την κομματική γραμμή μέσα από πέντε φράσεις που ξεστόμισε κάποτε ο αρχηγός χωρίς να αντιλαμβάνονται τι λένε. Αρκεί να πούνε κάτι για να ξεπεράσουν τη δύσκολη τηλεοπτική στιγμή. Κάθε τέτοια τηλεοπτική εμφάνιση, αντί να βοηθήσει το ΠΑΣΟΚ ή τη Ν.Δ. φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα.

Στο μπουλούκι μέσα βρίσκονται και οι πολιτικοί των υπολοίπων, αρκετών πλέον στον αριθμό, κομμάτων που αναπαράγουν μια ίδια και απαράλλακτη κασέτα μπουρδολογίας με μόνη διαφορά το περιεχόμενό της που είναι γενικώς και αόριστα ένα τεράστιο ΑΝΤΙ, δύο μεγαλειώδη ΚΑΤΑ, τρία γιγαντιαία ΟΧΙ και τέσσερα ΜΠΡΙΤΣ απέναντι σα δύο μεγάλα (sorry), «μεγάλα» κόμματα.

Σ’ αυτόν το σεμσελέ των «υπολοίπων», (που πλάκα – πλάκα μπορεί όλα μαζί να φτάσουν και το 60%, αλλά δεν θα ξέρουν τι να το κάνουν και πού να το βάλουν), ξεχωρίζουν για διαμετρικά αντίθετους λόγους το ΚΚΕ και ο Στέφανος Μάνος.