Πριν βυθιστεί το καράβι τι να περισώσουμε;

Διανύουμε τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού. Σε λίγο καιρό ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του; Ίσως. Ποιος ξέρει;

Μια γενικότερη αναταραχή και αβεβαιότητα για το μέλλον διακρίνεται σε όλους μας. Ή μάλλον δε θέλουμε να δεχτούμε αυτό το σκηνικό που φανταζόμαστε ως μέλλον. Όταν νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα καράβι που αρχίζει να βυθίζεται τι περισώζεις τελικά; Ιδού το ερώτημα. Κάπως έτσι νιώθει και ο νεοέλληνας τον τελευταίο καιρό. Χαράτσια, αβεβαιότητα στην εργασία, εργασία χωρίς πληρωμή, αμφίβολη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Κάπου νιώθουμε ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο του τιμονιού.

Νοσταλγούμε παλιές, καλές στιγμές. Στιγμές που μπορούσαμε να προγραμματίσουμε τη ζωή μας, στιγμές που μπορούσαμε να κάνουμε όνειρα. Όμως το χτες τελείωσε και ένα καινούριο αύριο ξημερώνει. Ένα αύριο που δεν κάναμε κάτι να το αποτρέψουμε όταν έπρεπε. Κάποια στιγμή το ποτήρι ξεχειλίζει, αυτό έπρεπε να το περιμένουμε. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια. Ό,τι σπείραμε θα θερίσουμε. Ήρθε η ώρα να συγκρουστούμε με τα λάθη του παρελθόντος.

Κάποιος ίσως αναρωτηθεί: μα γιατί φταίω εγώ; Οι άλλοι μας οδήγησαν εδώ! Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Οι άλλοι είναι εγώ, εσύ ,αυτός. Οι άλλοι είμαστε όλοι εμείς. Τίποτα στη ζωή αυτή δε γίνεται χωρίς τη συγκατάθεσή μας και όταν λέμε συγκατάθεση δεν εννοούμε ότι είπαμε το ναι, απλά σιωπήσαμε όταν έπρεπε να φωνάξουμε. Η σιωπή είναι διπλή συγκατάθεση.

Όταν βλέπεις ότι το καράβι στο οποίο βρίσκεσαι με οποιαδήποτε ιδιότητα, είτε ως οδηγός ,είτε ως επιβάτης οδεύει πάνω σε βράχους κάνεις ενέργειες για να το σώσεις. Η απραξία, η αδιαφορία, ο ωχαδερφισμός, η αποποίηση ευθυνών και η επίρριψή τους σε όλους τους άλλους εκτός από εμάς δε βοηθάει. Αυτό κάναμε ως τώρα, γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Τώρα, πλέον, τι να περισώσουμε από αυτή την τρικυμία που μας δέρνει; Τα περιουσιακά μας στοιχεία; Τα υλικά αγαθά; Όχι βέβαια. Τους εαυτούς μαςπρέπει να περισώσουμε και την αξιοπρέπειά μας. Αν δίναμε λίγη σημασία στην ανθρωπιά μας νωρίτερα θα αποφεύγαμε όλες αυτές τις περιπέτειες. Αν ενδιαφερόμασταν για το διπλανό μας και το συνάνθρωπό μας δε θα έφτανε το κακό και σε εμάς. Η αδιαφορία για τη γενικότερη κατάσταση έφερε αυτά τα αποτελέσματα.

Δυστυχώς, όταν ένα καράβι βυθίζεται και χάνεται σε μια τρικυμία, εξαφανίζεται ολόκληρο το πλήρωμά του -από τον πλοίαρχο μέχρι τον απλό επιβάτη. Αν ήταν δυνατό να το καταλάβουμε και να το εμπεδώσουμε αυτό, ίσως κάτι καταφέρναμε να σώσουμε, έστω και τώρα. Ας αλλάξουμε τρόπο πλεύσης μήπως γίνει ένα θαύμα και σωθούμε!

*Η Ιωάννα Χαρμπέα είναι κοινωνιολόγος/ εγκληματολόγος, απόφοιτη του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, εργαζόμενη σε βοήθεια στο σπίτι.