Πώς είναι να είσαι άνθρωπος

Βρέθηκα προ ημερών σε ένα όμορφο παραλιακό χωριό στον Κορινθιακό κόλπο. Ένα χωριό που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι άνθρωπος. Πώς είναι να είσαι άνθρωπος. Με τις ευωδιές της φύσης. Τα χαμηλά σπίτια. Τα αυθόρμητα χαμόγελα. Τα κοκόρια που λαλούνε. Ναι έχει σημασία να ακούς το τιτίβισμα των πουλιών στα δέντρα. Να συναντάς χελώνες. Να βλέπεις λουλούδια και κήπους πολύχρωμους. Να μυρίζεις την αρμύρα της θάλασσας.

Και κάπου στη μέση του πουθενά σε μια παλιά ταβέρνα που έζησε άπειρες ιστορίες, που τα τραπέζια της άκουσαν κάθε λογής εμπειρίες, ξεπρόβαλε μια ιερή φιγούρα. Ιερή

με την έννοια της αγνότητας, αλλά και της σοφίας. Με ένα γατάκι να την ακολουθεί κατά πόδας. Με ένα σκυλί να την κοιτάει στα μάτια. Δυό μάτια σπινθιροβόλα, παρά την κούραση και τα βάσανα της ζωής. Να όμως η διαφορά. Οι άνθρωποι του χωριού δεν το βάζουν κάτω. Είναι η σύγχρονη ενσάρκωση των Στωικών φιλοσόφων της αρχαιότητας. Είναι οι άνθρωποι που έχουν πάντα γεμάτες τις »δεξαμενές» ελπίδας και πίστης της ψυχής.

Κι εκεί που η σιωπή γίνεται ένα με τη χειμωνιάτικη φύση, η ιερή μορφή, αυτή η απλή ανώνυμη γυναίκα, πιάνει με τα χέρια τα κούτσουρα στην αναμμένη φωτιά στο τζάκι και τα αναποδογυρίζει. Όχι δεν κάηκε. Κάποια μαγική τεχνική θα υπάρχει. Κάποιο ταχυδακτυλουργικό κόλπο. Κι όσο περνάνε τα λεπτά να και τα χωριάτικα ψωμιά πάνω στη σχάρα για να καψαλιστούν και να πάρουν τη μοναδική γεύση του καπνού. Να και οι χειροποίητες μυρωδάτες ελιές. Και η φέτα που σε προκαλεί να φας ένα κιλό μόνος σου. Με αγνό λάδι και ρίγανη του βουνού που μοσχοβολά. Τι να τα κάνεις τα φαντασμαγορικά μενού των κυριλέ ρεστοράν όταν κάθεσαι δίπλα στο τζάκι της παλιάς ταβέρνας. Τι να τα κάνεις τα πλούτη όταν έχεις ανθρώπους δίπλα σου να σου χαμογελάνε με χαρά. Όταν γατάκια και σκυλιά δεν μαλώνουν στην ίδια αίθουσα και έρχονται δίπλα σου για μια μπουκιά.

Η φλόγα στο τζάκι δυναμώνει και η γυναίκα που ξεπήδησε από κάποιο παλιό ελληνικό παραμύθι των καλών καιρών, φέρνει και τα ψάρια. Δεν έχει λαβίδα. Με τα χέρια της τα αναποδογυρίζει. Είπαμε γιατί δεν καίγεται. Κάτι μαγικό θα συμβαίνει.

Κάθε λέξη της και μία αλήθεια. Μία γνώση. Μία άγνωστη πνευματική κατεύθυνση προς το φως. Με ηρεμία. Με αταραξία του νου.

Και όταν όλοι μαζί βγαίνουμε έξω για να περπατήσουμε λίγο, να χωνέψουμε από τα ψάρια, τις σαλάτες, το ψωμί, τη φέτα, τις ελιές που τις τρως με τις χούφτες, έρχεται και το ασύλληπτο. Κοιτάζει το φεγγάρι στον ξάστερο ουρανό. »Θα είναι παγωμένος όλος ο Φεβρουάριος, το φεγγάρι είναι ξαπλωμένο» μας λέει και προχωράει στο αχνό φως της λάμπας του δρόμου.

Φυσικά δεν αντιλήφθηκα τι είπε. Αλλά το συνειδητοποίησα τις επόμενες ημέρες. Και είδα και την πρόγνωση καιρού στην τηλεόραση από τους επιστήμονες. Τους ειδικούς μετεωρολόγους που κάθονται ώρες πάνω από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα προγνωστικά μοντέλα και τα σήματα των δορυφόρων. Το ίδιο είπαν. »Θα έχει παγωνιά ως το τέλος του μήνα». Με μία σημαντική διαφορά.

Η γυναίκα του χωριού έριξε απλώς μια ματιά τρία δευτερόλεπτα στο »ξαπλωμένο» φεγγάρι! Και μετά ξαναγύρισε στο αναμμένο τζάκι και μίλησε στις φλόγες…

The post Πώς είναι να είσαι άνθρωπος appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.