Πολάκης, ο κλασσικός μ@λ@κας γιατρός…

Ντρέπομαι που είμαι γιατρός και με εκπροσωπεί ο Πολάκης. Ντρέπομαι για τα χρόνια που εφαγα, τα ξενύχτια που έκανα, τα άγχη που τράβηξα, τις ελπίδες που είχα.

Πίστευα πως το να εισαι γιατρός σημαίνει πάνω απο όλα να έχεις ηρεμία ψυχής, να μαθαίνεις να ακούς, να μη βγάζεις διάγνωση στο πόδι, να μην ακυρώνεις τον συνάδελφο για να πάρεις λιγάκι μπόι, να είσαι ευγενής και πράος.

Πίστευα πως όλα τα επαγγέλματα, διάολ,ε έχουν την αξία τους αλλα να, στο δικό μας είναι και αυτά τα μάτια που σε κοιτάνε

σαν Θεό και μεγαλώνει η ευθύνη. Θεός δεν γίνεσαι, βέβαια, υπάρχουνε διάολοι πολλοί που σε ξεστρατίζουν και σε κάνουν σαν τα μούτρα τους . Αλλα να. Στην κορυφή, στην εκπροσώπηση, σε αυτό που λένε «μιλάω εγώ για σένα» ήθελα έναν μικρό Θεό. Γιατί υπάρχουν και αυτοί ανάμεσά μας, γιατί κατάφεραν σε κάποια έρημο να νικήσουν τους δικούς τους τους διαόλους. Και ας έρχονται μετά οι ανόητοι να ψέξουν τους άριστους και τους μικρους Θεούς, γιατί όσα δεν φτάνει η αλεπού είναι γνωστό πως τα κάνει κρεμαστάρια.

Και αντί για αυτούς, ήρθε ο Πολάκης. Απαίδευτος -μην πω, αμόρφωτος, και μου κουνήσει κανείς κανα πτυχίο, ολίγον ανορθόγραφος, λεβέντης, αθυρόστομος, μαγκάκος. Ο κλασικός μαλάκας Έλληνας γιατρός που φοράει μια ποδιά και νομίζει πως κάτι είναι. Ο κλασικός τενεκές ξεγάνωτος που κάνει θόρυβο τριγύρω του αλλα απο μέσα τζούφιος….