Πεδίον του Άρεως 1970. Τότε που δεν ήμασταν «ανθρώπινα νομίσματα»…

Το Πεδίον του Άρεως είναι το πιό αγαπημένο μου πάρκο στην Αθήνα. Ίσως γιατί στους πανέμορφους χώρους του τη δεκαετία του 1970 έπαιξα πάρα πολύ, μα πάρα πολύ. Ήταν τα χρόνια της άγνοιας κινδύνου. Των παιδικών ονείρων. Της ανεμελιάς. Στο Πεδίον του Άρεως πρέπει να ήμουν μαθητής της τετάρτης ή το πολύ της πέμπτης δημοτικού όταν με πρωτοπήγε ο πατέρας μου ποδαράτο από την πλατεία Γκύζη που μέναμε. Με μιά πλαστική μπάλα ένα χέρι και με το άλλο να κρατάω το χέρι του βρεθήκαμε εκείνο το καλοκαιρινό

απόγευμα – μετά τη δουλειά του – να παίζουμε μπάλα. στη μεγάλη πλατεία. Να κλοτσάμε δηλαδή ο ένας στον άλλον. Κι ένα άλλο να με μάθει ποδήλατο. Ένα άλλο απόγευμα με πήρε από το χέρι και με πήγε στο Πεδίον του Άρεως η μητέρα μου. Εκεί έφαγα και το πρώτο «γριάς μαλλί». Ήταν νομίζω, η πρώτη μεγάλη γευστική απόλαυση της ζωής μου! Κι εκείνος ο «μάστορας» με την άσπρη ποδιά και το άσπρο καπελάκι που σαν μαέστρος δούλευε κυκλικά τη μπαγκέτα – το ξύλινο καλαμάκι – γιά να σχηματίσει από τον ζεστό αέρα της ροζ ζάχαρης το θεικό γλύκισμα.

Όταν πέρασαν τα χρόνια πηγαίναμε πιά μόνοι μας με την παλιοπαρέα και παίζαμε στο πάρκο. Όχι μόνο μπάλα, αλλά και κυνηγητό, κρυφτό, μακριά γαιδούρα και ότι άλλο υπήρχε εκείνα τα χρόνια. Εκεί κάναμε ποδήλατο, πατίνι και μετά σκέιτ μπορντ. Από το Πεδίο του Άρεως πηγαίναμε και «κλέβαμε» το φρεσκοκουρεμένο γκαζόν από τις σακούλες των κηπουρών, γιά να το μεταφέρουμε τρέχοντας «βολίδα» μην ξεραθεί στην κοντινή αλάνα στο δασάκι της Ευελπίδων όπου διοργανώναμε τα δικά μας μουντιάλ και τσάμπιονς λιγκ. Ρίχναμε το χόρτο στο χώμα και πιστεύαμε ότι παίζουμε στο…Μαρακανά.

Είχαμε την ψευδαίσθηση πως όταν πέσουμε δεν θα χτυπήσουμε. Σαράντα χρόνια μετά τα «παράσημα» στους αγκώνες και τα γόνατα μας θυμίζουν τρυφερά την παιδική πλάνη μας.

Το είχαμε αγαπήσει τόσο το Πεδίον του Άρεως που «ψήσαμε» τον διευθυντή του 42ου δημοτικού σχολείου να πηγαίνουμε εκεί τη μηνιαία «βόλτα» που δικαιούμασταν. Εκείνα τα χρόνια μιά απόφαση του υπουργείου παιδείας έδινε το προνόμιο της βόλτας (προσέξτε όχι εκδρομής) μιά φορά το μήνα σε πάρκα και άλση της περιοχής γιά τους μαθητές του δημοτικού, φυσικά με την εποπτεία σύσσωμου του προσωπικού των δασκάλων.

Εκεί στο Πεδίον του Άρεως έπεσαν και τα πρώτα «χουφτώματα» με τα κορίτσια, νιώσαμε τι σημαίνει φιλί και σκίρτημα στο απόμερο παγκάκι. Το άγαλμα της Αθηνάς ήταν το ιστορικό σημείο των ραντεβού. Κυρίως γιά τα κορίτσια από άλλες γειτονιές που δεν υπήρχε περίπτωση να μη γνωρίζουν αυτό το πάρκο.

Όταν πιά τελειώναμε το λύκειο, το πάρκο αυτό έμεινε αγαπημένο. Ένα σύμβολο. Γιά τα μεζεδοπωλεία και τα ουζερί. Τη γιορτή του βιβλίου γιά πολλά χρόνια. Την αφετηρία των υπεραστικών λεωφορείων γιά τα Μεσόγεια όταν πηγαίναμε γιά μπάνιο. Μιά απλή βόλτα γιά παγωτό τα καλοκαίρια ή κάστανα και καλαμπόκι τους χειμώνες.Να ανάψουμε ένα κεράκι στον Άγιο Χαράλαμπο.

Δεν ξέρω αν θα τολμήσω να ξαναβάλω στον «χάρτη» της ζωής μου το Πεδίον του Άρεως. Μάλλον όχι. Γιατί θέλω να το θυμάμαι πάρκο κι όχι νόμιμο κρατικό καταυλισμό. Όχι αυθαίρετο υπαίθριο αφοδευτήριο. Όχι πρόχειρο νοσοκομείο γιά ταλαιπωρημένες παιδικές ψυχούλες. Όχι θλιβερή «Αμυγδαλέζα» χωρίς συρματόπλεγμα γιά απελπισμένους συνανθρώπους μου. Θέλω να το θυμάμαι σαν το δικό μου παραμύθι. Γι αυτές τις όμορφες εικόνες που δεν δίστασα να μοιραστώ δημοσίως εδώ στην aixmi.gr. Να θυμάμαι αυτό το μέρος σαν μιά μαγική πατρίδα της νιότης. Τότε που πραγματικά ο κόσμος πήγαινε γιά να λιαστεί. Όχι με την έννοια – «τέρας» της υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής. Ο κόσμος τότε πήγαινε να λιαστεί κυριολεκτικά. Να παίξει. Να περπατήσει. Να δει τα αγάλματα γιά λίγη ώρα στη φύση, παρ ότι ήταν στο κέντρο της εχθρικής τσιμεντένιας πόλης.

Τότε που ήμασταν άνθρωποι με καρδιά. Κι όχι «ανθρώπινα νομίσματα» στη θήκη του πορτοφολιού με τα «ψιλά» κάποιου επαγγελματία πολιτικάντη…