Πάσχα Ελλήνων Χριστιανών…

Είπα, μέρες που έρχονται, άγιες, χριστιανικές και κατανυκτικές, να περιγράψω ένα σκηνικό Άγιου Πάσχα, ενδεικτικού του ότι όπου κι αν πάμε η Ελλάδα μας πληγώνει, και μάλιστα βαθιά. Έχουμε μια μοναδική ικανότητα άλλωστε σα λαός να “κουβαλάμε” όλες μας τις ποιότητες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Και δυστυχώς, όσο στερεοτυπικό κι αν ακούγεται, είμαστε ικανοί να ξεχωρίσουμε από χιλιόμετρα σαν έθνος, ακόμα και στην “καρδιά” μιας αλλοδαπής χώρας.

Ρώμη.

2011. Μεγάλη εβδομάδα. Για καλή μου τύχη -μιας και μου έδωσε τροφή για την ιστορία μου- το “δικό μας” Πάσχα συνέπιπτε με αυτό των Καθολικών. Έτσι, αποφάσισα να κάνω το συγκριτικό τεστ “Ανάσταση σε Καθολικό και ύστερα σε Ορθόδοξο mood”, έτσι για να δω τις διαφορές…

Εν αρχή ήταν, η Santa Maria de Maggiore. Τεράστιος ναός. Κλασσικός καθολικός. Ψηλοτάβανος. Αρχοντικός. Καθίσματα ενιαία για όλο τον κόσμο. Καθολικές  καλόγριες και καλόγεροι παντού, ηλεκτρονικά κεριά (συσκευή που άναβες ηλεκτρονικό κερί με κέρμα), γυαλισμένο δάπεδο, καθαρισμένα χαλιά. Και κυρίως, απόλυτη τάξη και κατάνυξη. Σειρές δεκάδων μέτρων πιστών που περίμεναν ο ένας πίσω από τον άλλο, χωρίς βιασύνες, χωρίς ποδοπατήματα  και στραβοκοιτάγματα για να πάρεις το χρυσό μετάλλιο στην λαμπαδηδρομία του Αγίου Φωτός. Ένας άλλος κόσμος. Μακρινός από το παραδοσιακό Πάσχα του Ελληνικού χωριού που έχουμε στο μυαλό μας. Σκεφτείτε, πως γύρω στις 23.10 -αν θυμάμαι καλά- τέλειωσε όλο το “πανηγυράκι”, χωρίς καμία αντίδραση, καμία μεγαλοποίηση και κομπασμό, έτσι απλά, σαν μυστήριο. Όπως του πρέπει. Το κοινό όσο ήσυχα παρακολουθούσε, άλλο τόσο ήρεμα διαλύθηκε μέσα στη νύχτα. Τους ακολούθησα με έντονη περιέργεια να δω τι θα γινόταν στον προαύλειο χώρο, όμως τίποτα. Μούγγα. Σιωπή. Διασκορπισμός και γρήγορη αποχώρηση χωρίς πολλά-πολλά… “Τέλεια”, σκέφτηκα. Οριακά προλαβαίνω την Ανάσταση στην Ορθόδοξη εκκλησία. Να νιώσω και λίγο πατρίδα…

Και όντως. Η “πατρίδα” ήταν πολύ πιο κοντά από όσο νόμιζα. Via San Teodoro. Άγιο-Θόδωρος μεγάλη η χάρη του και προσκυνώ. Ελληνική, ορθόδοξη, παραδοσιακή ανάσταση. Μικρότερο κτίσμα, σαφώς, με προαύλειο χώρο όμως -τους φάγαμε τους μακαρονάδες!- και κόσμο βγαλμένο από το Πάσχα του χωριού σου. Οικογένειες με παιδάκια που τσίριζαν, με λαμπάδες αναμμένες, με φλογίτσες έτοιμες να καταπιούν την πρώτη καλοπεριποιημένη κουπ που θα βρισκόταν στο δρόμο τους. Κυρίες φινετσάτες -ε, στην Ιταλία βρίσκεσαι!- υπερβολικά μάλλον, και σύζυγοι κοστουμαρισμένοι και καθώς πρέπει όπως απαιτείται σε τέτοιους χώρους. Ψηλοτάκουνα, κοντές φούστες,  κτλ. ήταν σαφώς μέρος του σκηνικού. Αλλά ας μη σταθούμε στην εξωτερική εμφάνιση. You never judge a book by its cover, που λέγανε και οι αρχαίοι ημών…

Για κακή μου τύχη είχα πιάσει θέση στα όρια που χώριζαν τον εσωτερικό από τον εξωτερικό χώρο, κοινώς δίπλα στην πόρτα. Σαρδελιασμένοι, στριμωγμένοι, μουτρωμένοι, αλλά κάτι μου έλεγε μέσα μου να σκεφτώ αυτή την “άλλη Ελλάδα” που όλοι ευαγγελίζονται και να μη μιζεριάζω. Του κάκου (όχι του διαιτητή)…Δεν ήταν η αποπνικτική ατμόσφαιρα τω