Οπισθο-δρομικός φουτουρισμός;

Ποιος είναι ο πιο βολικός εχθρός για την Ελλάδα και τον Έλληνα;

Νομίζω όποιος προτείνει μεταρρυθμίσεις που δεν ανταποκρίνονται στις φαντασιοκοπίες μας. Ανακαθορίζουμε τη Μοίρα μας με βάση ένα αμφίσημο κριτήριο: πώς θα γίνουμε εχθροί του πραγματικού εαυτού μας στο όνομα της διατήρησης του φαντασιακού εαυτού μας.

Είμαστε (ή μάλλον νομίζουμε ότι είμαστε) ένας περιούσιος λαός, απόλυτος – ab solutus – μη-υποκείμενος σε όρια, σε σχετικισμούς ή σε ιστορικές διαψεύσεις.

Δεν μας ενδιαφέρουν, μάλλον περιφρονούμε, τα

γεγονότα μέσα/έξω από την Ελλάδα, αφού όλα τα ερμηνεύουμε με το δικό μας αυτοαναφορικό τρόπο (στη «λογική» της αενάως «κληρονομούμενης» ευφυΐας των αρχαίων ημών προγόνων).

Εξουδετερώνουμε αξίες και πράξεις στο όνομα μη μετρήσιμου και αποδείξιμου Πεπρωμένου της Φυλής. Χάσαμε οριστικά (;) την αίσθηση της Ιστορίας.

Συγχέουμε ελευθερία και κανόνες ελευθερίας, δίκαιο και βία, συνέπεια και κομφορμισμό, παντοδυναμία και δικαιώματα, πολιτική διαφωνία και οργανωμένο έγκλημα, πεποιθήσεις και φανατισμό, ελευθερία έκφρασης, λογοκρισία και συκοφαντία, απελευθέρωση και ασυδοσία.

Είμαστε και δεν είμαστε.

Ζούμε και δεν ζούμε.

Πιστεύουμε και δεν πιστεύουμε.

Ο ελληνικός φουτουρισμός μας οδηγεί στις αρχές του 19ου και όχι στον 22ο αιώνα. Οι προαιώνιοι «εχθροί μας» εξακολουθούν να ρέουν στο αίμα και στο πνεύμα μας ακόμα κι αν αντικειμενικά δεν υπάρχουν πια.

Ο Έλληνας με τη φουστανέλα και ο Έλληνας με το σινιέ κουστούμι στέκουν ο ένας απέναντι στον άλλο έτοιμοι να πυροβολήσουν ο ένας τον άλλον, αγνοώντας (;) ότι στη μονομαχία αυτή θα σκοτωθούν και οι δύο.