Οι αόρατες κλωστούλες της ζωής μας…

Πρώτο κείμενο στο aixmi.gr για το 2018. Ούτως ή άλλως είχα αποφασίσει για το γούρι που λέμε, για το καλό, να γράψω κάτι θετικό. Κάτι αισιόδοξο. Κάτι ελπιδοφόρο. Έλα όμως που δεν έβρισκα κάτι. Και πάνω στην απελπισία ένα αναπάντεχο κενό στο πρόγραμμα της ημέρας από ένα ακυρωμένο επαγγελματικό ραντεβού με έφερε στον κινηματογράφο «Αθήναιο» στη λεωφόρο Κηφισίας.

Η όγδοη ταινία του επικού Star Wars προβάλλεται εδώ και εβδομάδες, αλλά πού να βρεθεί χρόνος για σινεμαδάκι. Το ανέλπιστο δώρο

την παραμονή των Φώτων με ξαναγύρισε στα παιδικά χρόνια της ανεμελιάς. Έκλεισα τα μάτια λίγα λεπτά πριν αρχίσει η ταινία
Παραμονές Χριστουγέννων του 1977 ήταν και με την παλιοπαρέα από του Γκύζη πήγαμε ποδαράτο (τι σύμπτωση) στο Αθήναιο να δούμε τον»πόλεμο των άστρων» με το χαρτζιλίκι δώρο των γονέων μας. Πιτσιρίκος 13 ετών εκστασιάστηκα με τα «μαγικά» κόλπα του Τζορτζ Λούκας. Τα φωτόσπαθα, ο Λουκ Σκαϊγουόλκερ, ο Νταρθ Βέιντερ, η Δύναμη, το ρομποτάκι R 2, ο Όμπι Ουάν Κενόμπι, ο Γιόντα, ο Χαν Σόλο και πόσους ήρωες θα ξεχνάω, οι μάχες με τα καταδιωκτικά, τα διαστημόπλοια, οι πλανήτες, οι εξωγήινοι.

Εννοείται πως από το επόμενο πρωί στη γειτονιά (τι ανοησίες κάναμε) βρήκαμε από τις οικοδομές ή το δάσος ξύλα και κλαδιά σε μέγεθος σπαθιού, τα βάψαμε κόκκινα και μπλε (μες ρεφενέ μπογιά ένα κουτί που αγοράσαμε), βάλαμε μονωτική ταινία στη λαβή για να μην γδέρνεται το χέρι μας και αρχίσαμε να ξιφομαχούμε!

Η χαρακτηριστική μουσική με «ξύπνησε» και απόλαυσα σαν παιδί δύο ώρες. Πολύ το χάρηκα! Το 8ο επεισόδιο όπως το λένε οι παραγωγοί) «ο τελευταίος τζεντάι» ήταν καλογυρισμένο και χωρίς υπερβολές, με εκπληκτικά εφέ και αγωνιώδη πλοκή.

Κι αν νομίζετε ότι μιά παιδική – ας την ονομάσουμε ταινία – δεν μπορεί να έχει και ατάκα ζωής κάνετε λάθος. Κάποια στιγμή μια πολεμίστρια από τους «καλούς» λέει πάνω στη μάχη το πολύ όμορφο «θα νικήσουμε όχι πολεμώντας αυτό που μισούμε, αλλά σώζοντας αυτό που αγαπάμε».

Βγαίνοντας από το σινεμά χαμογελούσα σαν χαζός. Δεν με ένοιαζε καθόλου, μα καθόλου που κάποια βλέμματα ήταν του στιλ «χαζός είναι αυτός». Εγώ ξέρω ότι είχα βρει τυχαία μια από τις αόρατες κλωστούλες που δένουν τις ζωές μας. Με το παρελθόν και το μέλλον.

Και πόσο ήθελα να βρω εκείνη τη στιγμή ένα ξύλο, το δικό μου «φωτόσπαθο» και να καλέσω σε «μονομαχία» αυτόν που με θεωρούσε χαζό, επειδή ένιωσα για λίγο ξανά παιδί…

The post Οι αόρατες κλωστούλες της ζωής μας… appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.