Ο Βαρδινογιάννης έφυγε, ο Παναθηναϊκός ρήμαξε, ο Αλαφούζος στο «εδώλιο»

Ο ιστορικός Παναθηναϊκός τελευταίος στη βαθμολογία; Η ομάδα, που επί δεκαετίες έγραψε λαμπρές σελίδες στην Ευρώπη, να έχει μηδέν βαθμούς στο ελληνικό πρωτάθλημα; Και να μην μπορεί να κατηγορήσει κανέναν για την κατάντια της; Ούτε καν τη διαιτησία, όπως δικαιολογημένα έκανε άλλα χρόνια;Με παίκτες «χρυσές μετριότητες», που δεν μπορούν να κατεβάσουν τη μπάλα ούτε από τη μεγάλη περιοχή μέχρι το κέντρο του γηπέδου. Με ανύπαρκτους δημιουργούς και επιθετικούς, που δεν θα έπαιζαν σε καμιά 11άδα των τελευταίων 30 ετών. Ομάδα-φάντασμα του ένδοξου παρελθόντος.Ο κόσμος βλέπει να κακοποιείται το ποδόσφαιρο, να ξεφτιλίζεται η πράσινη φανέλα και μοιραία, στρέφεται εναντίον του Γιάννη Αλαφούζου. Ζητάει εξηγήσεις, βρίζει, βλαστημάει και τον σπρώχνει προς την έξοδο.Είναι υπεύθυνος, άραγε, ο Αλαφούζος για την παρακμή; Είναι ο «νεκροθάφτης» της μεγάλης ποδοσφαιρικής παράδοσης του Παναθηναϊκού;

Χωρίς αμφιβολία έχει μεγάλη ευθύνη -κυρίως γιατί εμπιστεύθηκε ανίδεους ή εμμονικούς ανθρώπους. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είχε το κουράγιο να βγει μπροστά όταν άλλοι «λάκιζαν» και έχασκε ο γκρεμός για την ομάδα. Έβαλε χρήματα από την προσωπική του περιουσία, ξόδεψε χρόνο και ενέργεια, έδωσε αγώνες με στόχο την εξυγίανση του ποδοσφαίρου και προσπάθησε να χτίσει συμμαχίες για να το πετύχει, δεν «πλεύρισε» διατητές, δεν «έστησε» αγώνες, δεν «έπαιξε» με το στοίχημα.

Η αλήθεια για την τεράστια κρίση στον Παναθηναϊκό πρέπει να αναζητηθεί αρκετά χρόνια πίσω. Τότε που αδίστακτοι τυχοδιώκτες έταζαν τον «ουρανό με τ΄άστρα» σε φανατισμένους ανεγκέφαλους ή καλά αμειβόμενους χουλιγκάνους. Τότε που οργάνωναν διαδηλώσεις, με μοναδικό στόχο να διώξουν την οικογένεια Βαρδινογιάννη, η οποία επί τρεις δεκαετίες είχε ξοδέψει εκατοντάδες εκατομύρια ευρώ. Τότε που καθύβριζαν τον Τζίγκερ, αλλά και την ίδια τη μητέρα του Μαριάννα. Τότε που πληρωμένα τομάρια του υποκόσμου γέμιζαν τους τοίχους της Αθήνας με υβριστικά συνθήματα εναντίον τους.Ήμουν στη Λεωφόρο, λίγα καθίσματα μακριά από τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, και άκουγα χιλιάδες εξαπατημένους ή καλοπληρωμένους να ξερνάνε μίσος για τον ίδιο και την οικογένειά του -μέσα και έξω από το γήπεδο της Λεωφόρου. Ποτέ δεν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο σε καμιά ελληνική ή ευρωπαϊκή ομάδα.Είναι αλήθεια ότι ακόμη και νηφάλιοι φίλαθλοι είχαν αγανακτήσει -ιδίως μετά τα πρωτοφανή έκτροπα της Ριζούπολης- και ζητούσαν να γίνει επιτέλους «κάτι» για να λεβρωμίσει το πρωτάθλημα.Έζησα από κοντά όλη την ιστορία. Έζησα τη θλίψη, την οργή, αλλά κυρίως την απογοήτευση των ανθρώπων, που είχαν προσφέρει αμέτρητους τίτλους στο Παναθηναϊκό και τον είχαν βάλει ξανά στα ευρωπαϊκά σαλόνια μετά το Γουέμπλεϊ.Είδα να μένουν ακλόνητοι στη θέση «δεν θα γίνουμε σαν τους άλλους, δεν θα στήσουμε «παράγκες», δεν θα πάρουμε «πέτσινα» πρωταθλήματα, όσο και αν φωνάζουν οι χουλιγκάνοι». Είδα να δίνουν μάχη απέναντι σε μια εχθρική Πολιτεία για να γίνει πράξη το νέο γήπεδο της ομάδας. Είδα τον Τζίγκερ να έχει αφήσει σε δεύτερη μοίρα τις άλλες επιχειρηματικές του δραστηριότητες και να ασχολείται νυχθημερόν με το θέμα, μαζί με τον πρόεδρο Αργύρη Μήτσου.Είδα να ψάχνουν το καλό της ομάδας, υποδεχόμενοι στη διοίκησή της -στο πλαίσιο της πολυμετοχικότητας- ακόμη και όσους τους«σταύρωναν», χωρίς να τηρούν ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα.Είδα να χαρίζουν, ουσιαστικά, τις μετοχές τους και να αποχωρούν, με το μυαλό πάντα στο αύριο του Παναθηναϊκού.Επιμύθιο: Ο Βαρδινογιάννης έφυγε από τον Παναθηναϊκό και σώθηκε. Ο Παναθηναϊκός, όμως, χάθηκε…