Ο ψυχρός εμφύλιος του Γιάννη Πρετεντέρη

Δεν γνωρίζω τον Πρετεντέρη, βρισκόμαστε στο ασανσέρ του Μega και λέμε «καλημέρα» ή «καληνύχτα», αυτό, τίποτε άλλο.

Διαφωνώ ή συμφωνώ, μικρή σημασία έχει στην πραγματικότητα του τόπου.

Παρόλα αυτά είναι το βιβλίο του, που κάνει να κινηθεί μια μηχανή που φαίνεται να έχει κολλήσει, όχι από έλλειψη λιπαντικών, μα από μια ατέλειωτη προσπάθεια του μηχανικού, να τη λαδώνει αλλά ποτέ, μα ποτέ, να μην τη βάζει μπροστά.

Έτυχε να καλύψω την παρουσίαση του βιβλίου του, με γέμισε δυνατές εικόνες, με έκανε να νιώσω την ανάγκη να συνεννοηθούμε, να βρεθούμε, οικογένειες, παρέες, πολιτικοί,

φίλοι και εχθροί, να κάτσουμε σε ένα τραπέζι. Όχι για το φαΐ, ούτε να μοιράσουμε άσκοπες ή σπουδαίες ιδέες, να βρούμε τη θέση και να στρωθούμε, να τραβήξουμε το βαπόρι από την ξέρα.

Ήταν σχεδόν όλοι εκεί, από τους πρώην πρωθυπουργούς, Μητσοτάκη και Σημίτη, μέχρι τον Σάλλα, της Πειραιώς και τον ποιητή Χάρη Βλαβιανό.

Αφήνω βουλευτές, υπουργούς, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες που γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα του μεγάλου ξενοδοχείου.

Το πιο απίστευτο δεν είναι η εκεί παρουσία τους, είναι η θρησκευτική ευλάβεια και η συμμετοχική διάθεση.

Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, η Επίτροπος Μαρία Δαμανάκη και ο σπουδαίος επιστήμονας (και φίλος) Ηλίας Νικολακόπουλος, ήταν η παρέα που προλόγισε το βιβλίο, όμως ξεπέρασαν τα καθιερωμένα, εκείνες τις αβρότητες για τον δημιουργό και όλα τα καλά λόγια που έτσι κι αλλιώς περιμένεις, να τα ακούσεις.

Προχώρησαν σε μια σχεδόν εξομολόγηση, μια περιγραφή της εποχής, έδωσαν βήμα στην αναγκαιότητα αποδοχής, εκείνων των σφαλμάτων που μας έφεραν έως εδώ, αλλά και στη μοναδική επιλογή που έχουμε και επάνω της βαδίζουμε.

Ένα ακροατήριο που κρεμόταν από τα χείλια των ομιλητών, μα δεν είναι ο λόγος που συμφωνείς ή διαφωνείς, γιατί δεν είναι άσφαιρες τουφεκιές, οι μεστές κουβέντες έδειχναν τα σκεπτικά, σχεδόν σκοτεινιασμένα κάποιες στιγμές, πρόσωπα στο ακροατήριο.

Ένα βιβλίο γίνεται καθρέφτης, γίνεται η αφορμή να κοιτάξουμε το πρόσωπά μας και η αιτία να σηκώσουμε το κεφάλι, να μετρήσουμε το ύψος μας, μέσα στην αποδοχή, της κριτική φωνή του συνομιλητή μας.

Ο Πρετεντέρης, που έχει ένα σωρό φίλους και άλλους τόσους (ίσως περισσότερους) εχθρούς, κατάφερε όλα αυτά που παλεύουν ένα σωρό πολιτικοί, ψυχοθεραπευτές και σύμβουλοι τους, να αποδεχτούμε το κοντινό ιστορικό μας πρόσωπο.

Δεν κρίνω τις απόψεις του στο βιβλίο, αυτό παραμένει στα βιβλιοπωλεία και όποιος διαβάσει θα σχηματίσει τη δική του άποψη.