Ο Λάμπρος ήταν ένας ανθρώπινος ήλιος

Το δάκρυ πάγωσε. Είναι σαν ψέμα ότι έφυγε από τη ζωή ο Λάμπρος Κανελλόπουλος. Ένας σπουδαίος Άνθρωπος. Ένας Άνθρωπος που έταξε τη ζωή του στη βοήθεια των παιδιών. Ξυπνούσε και κοιμόταν εδώ και σαράντα χρόνια με τον νου και την καρδιά του στα παιδιά. Πρόεδρος της Ελληνικής εθνικής επιτροπής Unicef με μία βαριά αποστολή: να βοηθάει παιδιά. Τι πιο γενναίο και υπέροχο; Ένας αληθινός Δημοκράτης και πραγματικός κοινωνικός αγωνιστής, σπάνιο είδος στις μέρες μας.

Η απώλεια για όλους όσοι γνωρίζαμε από κοντά τον Λάμπρο είναι

δυσβάσταχτη. Κρατώ στη μνήμη μου τη γλυκύτητα, την ευγένεια κι αυτό το παιδικό χαμόγελό του, που του έλεγα πως έχει «αντιγράψει» από τις δεκάδες χιλιάδες παιδιά σε όλο τον πλανήτη που έχει αγκαλιάσει κι εκείνος χαμογελούσε ακόμη πιο πλατιά.

Ο Λάμπρος ήταν η επιτομή της σεμνότητας και της ανιδιοτελούς προσφοράς στον συνάνθρωπο. Φυσικά και είμαι ευλογημένος που τον γνώρισα τυχαία σε μία συνέντευξη στο στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού Flash. Έκτοτε συνεργαστήκαμε πάνω από είκοσι χρόνια, που με τις συζητήσεις μας με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Μου επέτρεψε να γίνω συμβολικά «πρεσβευτής καλής θέλησης» στον χώρο του αθλητισμού και να πλησιάσω ακόμη πιο πολύ τον μαγικό πλανήτη των παιδιών. Θυμάμαι πάντα στις γενικές συνελεύσεις ή στις εκδηλώσεις της Unicef περιμέναμε την ομιλία του, να μας συνεπάρει το πάθος με το οποίο οραματιζόταν έναν πιό ασφαλή και φιλικό κόσμο γιά τα παιδιά.

Όταν τον Δεκέμβριο του 2014 του είπα πως πήρα την πρωτοβουλία να κάνω το ελάχιστο που μπορούσα γι΄αυτόν, να του απονείμουμε μιά τιμητική πλακέτα στο δήμο Ραφήνας – Πικερμίου πριν από τη διεξαγωγή ενός ανθρωπιστικού παιχνιδιού της ομάδας της Unicef που έχω δημιουργήσει, συγκινήθηκε.

Ο Λάμπρος τώρα ταξιδεύει εκεί που οι ψυχές βρίσκουν γαλήνη και ξέρει ότι αφήνει πίσω του άξιους συνεργάτες να συνεχίσουν το έργο του. Ο Ηλίας Λυμπέρης, η Ράνια Μακρή, όλοι οι «πολεμιστές» της αγάπης στον τρίτο όροφο του «στρατηγείου» της Unicef στην Καισαριανή.

Ο θάνατος του Λάμπρου διατάραξε το «ισοζύγιο» καλοσύνης και κακίας σε αυτή τη Γη. Χάθηκε ένας εξαιρετικός Άνθρωπος, που όμως άνοιξε δρόμους στην αλληλεγγύη και την προσφορά που ούτε φανταζόταν ποτέ κανείς.

Υπόσχομαι πως όσο είναι ανοικτά τα μάτια μου θα προσπαθώ κάθε μέρα με τις πενιχρές δυνάμεις μου, να κάνω ό,τι μπορώ γιά τα παιδιά. Γιά τα παιδιά όλου του κόσμου, που πάντα έλεγε πως είναι παιδιά όλων μας. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Θα τον έχω εκεί στο εικονοστάσι της ψυχής μου. Θα είναι ένας ανθρώπινος ήλιος…